Watchmen (2009)

[Κωλαράκι Τορνευτό]

Ναι ερχομαι μπαινω αλλα μην βγεις σα μαλακας παλι

[OniBocho]

Το Watchmen είναι ένα comic που χρειάζεται να το διαβάσεις αργά, να πηγαινοέρχεσαι μπρος πίσω συνεχώς και ενδεχομένως να διαβάζεις παράλληλα κι άλλες πληροφορίες. Είναι ένα έργο που άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο γράφονταν τα comic κι όχι μόνο το super-hero genre, όπως προαναφέρθηκε.

Ο Moore το έγραφε επίσης παράλληλα, χρησιμοποιώντας ένα τεράστιο ρολό χαρτί ως timeline στο οποίο πήγαινε back and forth για να κάνει τις συνδέσεις του και να δέσει την ιστορία και τους χαρακτήρες του.

Τι να πρωτοπώ; Δεν ξέρω αν πλέον είναι το καλύτερο comic όλων των εποχών, είναι κάτι σαν τους Beatles, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Αυτό στο οποίο δε χωράει αμφιβολία, είναι ότι το Watchmen δεν μπορούσε, δεν μπορεί και τελικά δεν μπόρεσε, να γίνει ταινία.

Όταν ο Terry Gilliam τηλεφώνησε στον Moore και του είπε "δεν μπορώ να το κάνω Allan. Δε μου βγαίνει λιγότερο από 12 ώρες" δεν μπορείς ρε βλάκα και ανίδεε Snyder να το πιάνεις στα χέρια σου με γνώμονα "we're filming in New York! And it's gonna be awesome! YEAH!"

Δεν υπάρχει περίπτωση να αποδοθεί ΠΟΤΕ το τευχάκι με την περιστρεφόμενη κολώνια στον Άρη. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ. Δεν υπάρχει περίπτωση, το λέω κι ανατριχιάζω, να αποτυπώσει ΚΑΝΕΙΣ, το Fearful Symmetry, που η πρώτη του σελίδα ξεκινάει με τα πάνελ να αποδίδονται με έναν Α τρόπο μέχρι τη μέση κι από εκείνα τα δύο αντίστροφα ολοσέλιδα (τον Ozymandias πάνω και τον φρουρό που πήγε να τον "δολοφονήσει" αντίστροφα με το κεφάλι προς τα κάτω) να κατευθύνεται προς το τέλος ανάποδα συμμετρικά. Ε, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ!!!!

Κι αν δε γίνεται από τον Gilliam, δε γίνεται σίγουρα από τον Visionary. Πως να το κάνουμε;

Η "ταινία" ήταν ασύνδετη, στερούνταν λογικής συνέχειας και συνοχής. Δε μπορεί να βάζεις τον bad-ass cynical Comedian να κλαίει μπροστά στον Moloch και να μη δείχνεις ποτέ το γιατί... Ναι ρε καργιόλη, το νησί θέλαμε να δούμε, τους επιστήμονες, το τέρας (αυτή την ψυχροπολεμική κουλτούρα που επίσης κατέδειξε ο Moore μέσα σε όλα) και φυσικά, το σωστό γαμημένο τέλος. Θέλαμε να ακούσουμε λέξη προς λέξη το διάλογο του Dr. Manhattan με την Spectre στον Άρη, εκεί που παραδέχεται τι θαύμα είναι η ανθρώπινη ζωή. Θέλαμε να δούμε πως ο Rorsach πήρε τη μάσκα του (όχι για το fanboyλίκι, αλλά για να μη νομίζει ο καθένας ότι πρόκειται απλά περί κρετίνου, κάφρου και sociopath τύπου). Θέλαμε επίσης να δούμε ΠΩΣ ο Walter Kovacz έτρωγε μέρα με τη μέρα, συνεδρία τη συνεδρία τον ψυχολόγο, πως μετά από μερικές συναντήσεις τον αποδόμησε εντελώς και πως τον έκανε να τα παρατήσει εντελώς, αφού γάμησε τη ζωή του την ίδια.

Πιστεύω ότι όποιος δει την ταινία, νέτα - σκέτα, δε θα μπορέσει ποτέ να φανταστεί ότι πρόκειται για το καλύτερο (ίσως) comic όλων των εποχών. Η γυναίκα μου δεν το συνέδεσε καν. Τη θεώρησε μέτρια, γιατί πολύ απλά δεν είχε το σημείο αναφοράς. Εκεί θα την χαρακτήριζε απαράδεκτη.

Στα ελάχιστα θετικά σημεία της ταινίας η ιστορία του Dr. Manhattan (αν και πάλι λείπει το βασικό moto του πατέρα και η όλη γαμημένη σύνδεση με τα ρολόγια, τους minutemen και τα τόοοοοσα μηνύματα γαμώ την τρέλα μου), το resonance της φωνής του, η πρώτη συνάντηση της καινούργιας ομάδας όπου ο Blake καίει τον χάρτη και λειτουργεί σαν επιφοίτηση για τον Ozymandias, η σκηνή στο bar όπου ξεφεύγει ο Nite Owl μαθαίνοντας για τη δολοφονία του Hollis και το intro της ταινίας με τα στοπ καρέ των φωτογραφιών.

Δεν πρόκειται καν να μπω στη διαδικασία να σχολιάσω το άθλιο ξυλίκι, τα περιττά εφφέ, τα hallelujah και την απίστευτη παπαριά με τον Dr Manhattan ως τον εχθρό που ένωσε την ανθρωπότητα για πάντα. Με έχουν καλύψει αναλυτικότατα.

[Krux]

τώρα το 'δα. κόμικ δεν έχω διαβάσει.

λοιπόν, τρελή ανουσιότητης και κάποιες πραγματικά σκηνές-ωδή στην αρχιδιά. π.χ. αυτή με τον μλκ τον μπλε τύπο να σκοτώνει βιετκόνγκ.

εάν το τέλος: παγκόσμια ειρήνη βασισμένη στο ψέμα αποτελεί νύξη στο γενναίο ψεύδος της Πολιτείας του Πλάτωνα, τότε καταδεικνύει ακόμη περισσότερο τη συνολική ευτέλεια αυτού του φιλμ. σε 160 λεπτά ηλιθιοτήτων έρχεται και μια αναφορά σε έναν κλασικό σε φάση "πςς, τώρα γάμησα, ψήλε!".

η βασική διαφορά είναι το πώς χειρίζεται ένας κλασικός το μοτίβο του ψεύδους στο έργο του και πώς ένας κλάην-μάην σκηνοθέτας. "ας κάνουμε διάλογο με την αρχαία φιλοσοφία για να αρπάξουμε κι από 'δώ τπτ".

εντάξει, το bump μου έδωσε αφορμή για πρωινό γέλιο. βρήκε και τη νύξη στο γενναίο ψεύδος της πολιτείας του Πλάτωνα.


στο θέμα.
το μήνυμα του watchmen είναι αυτό που λέει ο φίλος μου ο κόμμισσαρ. η ταινία έπρεπε να περιστρέφεται γύρω απο δύο άξονες. το qui custodiet ipsos custodes και το ψυχροπολεμικό κλίμα, την αγωνία για το πυρηνικό ολοκαύτωμα. το μεν πρώτο, αν και αχνά, περνάει στην ταινία. είναι άσχημο και αλλοιώνει πλήρως το πνεύμα του έργου του Moore, το γεγονός οτι δεν επικεντρώνει όλη την ταινία σε αυτό αλλά δεν μπορούμε να τον κατηγορήσουμε οτι δεν το περνάει. όχι όπως θα έπρεπε, όχι όπως περνάει στο κόμικ αλλά περνάει.
για μένα το μεγαλύτερο φάουλ της ταινίας είναι η πλήρης απουσία του ψυχροπολεμικού κλίματος. όλο το κόμικ είναι αυτό το πράγμα. χωρίς αυτό δεν υπάρχει watchmen. είναι εκείνη η αγωνία του "ξυπνάω και δεν ξέρω αν θα βγάλω την ημέρα". είναι η πολυεπίπεδη κρίση που επέρχεται υπό την απειλή του ολοκαυτώματος. και μέσα σε αυτό το κλίμα 5-10 μαλάκες, ο καθένας με τους δικούς του σκοπούς, προσπαθούν να σώσουν τι και ποιούς; τι μπορείς να σώσεις και ποια είναι η πραγματική απειλή όταν πάνω από το κεφάλι σου υπάρχει μια πυρηνική βόμβα; ο ήρωας παρακρατικός black ops πράκτορας που στην ουσία είναι ένα σκουλήκι, ο αποτυχημένος vigilante φλώρος, άλλος με βαθιά παιδικά τραύματα που τον οδηγούν σε ασταμάτητη βία ως τρόπο επίλυσης όλων των προβλημάτων και ανάμεσα τους ο εξυπνότερος άνθρωπος του πλανήτη και ένας με δυνάμεις ισάξιες ενός θεού, ο ένας σκεπτόμενος πάντα το προσωπικό συμφέρον και ο άλλος αν και ικανός να τελειώσει τα πάντα είναι εγκλωβισμένος σε μια infinite loop της ζωής του.

Η ταινία αποτυγχάνει συνολικά γιατί δεν μπορεί να αποδώσει αυτά τα δύο στοιχεία, οπότε αναγκάζεται να στραφεί αλλού για να στηρίξει το σενάριο της και καταλήγει να αλλοιώνει πλήρως την ουσία του έργου του Moore.

Διάολε παίζει όμως ένας συγκλονιστικός Rorschach...

[OniBocho]

Γαμώ την μπαναγία...

https://db.tt/x9MMt7bO

[Art In Haste]

[Shirime]

εάν το τέλος: παγκόσμια ειρήνη βασισμένη στο ψέμα αποτελεί νύξη στο γενναίο ψεύδος της Πολιτείας του Πλάτωνα, τότε καταδεικνύει ακόμη περισσότερο τη συνολική ευτέλεια αυτού του φιλμ. σε 160 λεπτά ηλιθιοτήτων έρχεται και μια αναφορά σε έναν κλασικό σε φάση "πςς, τώρα γάμησα, ψήλε!".

η βασική διαφορά είναι το πώς χειρίζεται ένας κλασικός το μοτίβο του ψεύδους στο έργο του και πώς ένας κλάην-μάην σκηνοθέτας. "ας κάνουμε διάλογο με την αρχαία φιλοσοφία για να αρπάξουμε κι από 'δώ τπτ".

εντάξει, το bump μου έδωσε αφορμή για πρωινό γέλιο. βρήκε και τη νύξη στο γενναίο ψεύδος της πολιτείας του Πλάτωνα.

@Ra, Krux
Και βέβαια είναι γενναίο ψεύδος και είναι και πολύ συχνά χρησιμοποιημένο θέμα γενικά, δεν καταλαβαίνω προς τι η έκπληξη.

[OniBocho]

Στον πατέρα του τη ρίχνει τη σφαλιάρα. Λες σε 20 χρόνια να τις μαζεύω κι εγώ;


(Αν γίνει σαν αυτόν βέβαια ο δικός μου, αυτή η σφαλιάρα θα είναι η πιο αδύναμη...)

[antimusic]

Find Out How Terry Gilliam’s ‘Watchmen’ Would Have Ended

[commissar]

What he did was he told the story as-is, but instead of the whole notion of the intergalactic thing which was too hard and too silly

Τι πρόβλημα έχουν όλοι;

Granted, since Gilliam never actually got to make his Watchmen movie, we’ll never see how his proposed ending would’ve actually played out. Maybe it would’ve looked silly in practice. In theory, though, this sounds like a great idea — bold, smart, and genuinely surprising. Which ending do you prefer?

To κανονικό τέλος του κόμικ θα ήταν μια καλή ιδέα

[OniBocho]

http://spinoff.comicbookresources.co...of-this-world/

For all of you who are not in London searching for the elusive Zero Theorem bus, here's a puzzle: Who are "The Terry Gilliam's of the world"? Apparently the film of The Watchmen was made to save it from them. Who are they? What threat to the world do they pose? Can we stop them before they destroy other films of graphic novels?

Το quote από εδώ.