Πήγα χθες Θανάση Παπακωνσταντίνου με Σαββόπουλο στο Polis στην Π.Ράλλη που λέτε. Ανατριχίλες ακόμη μια φορά με τα τραγούδια του συμπατριώτη, ο Σαββόπουλος ούτε κρύο ούτε ζέστη (για μένα), τα καινούρια κομμάτια στα οποία συνεργάζονται για τον δίσκο τους μια χαρά ακούστηκαν, αλλά μόνο με μια live ακρόαση σαφώς και δε μπορώ να εκφέρω άποψη.
Αυτό που με ξενέρωσε κάπως ήταν η παρουσία τεράστιων μουσικών ταυτόχρονα στο σανίδι. Να εξηγηθώ: εκτιμώ απεριόριστα σαν μουσικούς και τον Κιουρτσόγλου στο μπάσο και τη Δημητρίου στην κιθάρα, αλλά με αυτή την ορχήστρα όλα τα τραγούδια του Θανάση (τα οποία ήταν ουσιαστικά ο λόγος που πήγα) γινόταν όλα ίδια το ένα με το άλλο, δίνονταν δλδ υπερβολικά γυαλισμένα, κάτι που δεν τους ταιριάζει καθόλου. Ακόμη και στο πρόσωπο του Θανάση μπορούσα να διακρίνω κάποιες στιγμές μια μικρή αμηχανία επειδή δεν είχε μαζί του τη δική του μπάντα να τα σπάνε και να γουστάρουν. Σαφώς και καταλαβαίνω ότι αυτή η συνεργασία με τον Σαββόπουλο είναι τεράστιο καλλιτεχνικό βήμα καταξίωσης για τον Θανάση, και τα καλύτερα έπονται. Όμως οι φοβερές συνθέσεις του κατ'εμέ χάνουν από τέτοιες ελιτίστικες ενορχηστρώσεις, όταν δλδ πρέπει σε κάθε κομμάτι να μπει οπωσδήποτε ένα μακρόσυρτο solo (είτε κιθάρας, είτε μπάσου) ώστε να φανεί και ο οργανοπαίχτης. Απόλυτο highlight ακόμη μια φορά ο "Πεχλιβάνης" ο οποίος ευτυχώς παίχτηκε σωστά με τον Θανάση να σολάρει, όπως επίσης και το "Κοιλάδα των Τεμπών", το οποίο ήταν κυριολεκτικά απροβάριστο και η κιθαρίστρια προσπαθούσε να ακολουθήσει τον Θανάση ο οποίος το τραγούδησε ολόκληρο, ακόμη και τη μελωδία, με το στόμα! Ο τύπος έχει απλά ένα θεϊκό attitude ακόμη κι όταν βρίσκεται στη σκηνή, μια σεμνότητα που σε κάνει κομμάτια.
Το σχόλιο του ίδιου του Θανάση ήταν χαρακτηριστικό όταν πήρε στη σκηνή να πιει ένα ποτήρι ουίσκι: "Τα τελευταία 5-6 χρόνια, όπου παίζαμε με την ορχήστρα μας, αντί να μας πληρώνουν πληρώναμε εμείς από πάνω με τόσα που πίναμε! Εδώ όμως τώρα έχω πέσει σε κολλέγιο. Δεν πίνει κανένας!" Ενδεικτικότατο, αν μη τι άλλο
Μ'αυτά και μ'αυτά, περιμένω πώς και πώς το καλοκαίρι να κατέβει για συναυλία με την παλιοπαρέα, να γουστάρει ξανά πραγματικά κι αυτός κι εμείς μαζί του.