10/12 Earth with Boris and Sunn O))) present Altar, London
Τί θα ταν αυτό που θα με τραβούσε σε μια απόμερη γωνιά του παγωμένου Λονδίνου, Δευτέρα βράδυ, σέρνοντας όλη την κούραση της πιο απαίσιας ημέρας της εβδομάδας;
Μια παρέα μουσικών, που ο καθένας από αυτούς λέει τον χαβά του.
Οι Earth, Boris και Sunn O))) επιστρέφοντας από το περίφημο, φετινό Χριστουγεννιάτικο ATP πέρασαν μια βόλτα από το Λονδίνο για να μας χαρίσουν μια συναυλιακή εμπειρία που δεν είχαν επιχειρήσει πότε ξανά στο παρελθόν. Οι Earth θα μας ζέσταιναν τα αυτιά, και θα μας προετοίμαζαν για να αναλάβουν μικρόφωνα, κιθάρες, τύμπανα, μπάσσα – και στην περίπτωση του κυρίου Csihar, killer blonde περούκες – οι Boris παρέα με τους Sunn O))), που θα μας παρουσίαζαν ολόκληρο το Altar, ζωντανά. Ναι, η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο δεν μπορούσα να το χάσω όσο κουρασμένη κι αν ήμουν.
Μετά από ένα μικρό ταξιδάκι με το μετρό καταφτάσαμε, εμείς και ο εαυτός μας, στο The Forum, έναν συναυλιακό χώρο στον οποίο δεν είχα ξαναβρεθεί, και βλέποντάς τον συνειδητοποιώ πως δεν είχε καμία σχέση με ο,τιδήποτε άλλο είχα δει ποτέ. Ήταν ένα παλιό κτίριο το οποίο με την πρώτη ματιά δεν σου ενέπνεε και την μεγαλύτερη εμπιστοσύνη όσον αφορά το τί θα συμβαίνει εκεί μέσα από ήχο. Και τα λάθη για μας είναι όμως και όσο ζεις μαθαίνεις και τέτοια. Με 4 βαθμούς Κελσίου, σταθήκαμε στην ουρά με τους υπόλοιπους, λέγοντας στον εαυτούλη μας πως, α εντάξει δεν έχει πολύ κόσμο και σκεπτόμενη, μα καλά τι διάολο, πώς ήταν sold out με τόσο κόσμο; Χαχ. Μέσα σε 10 λεπτά περίπου η ουρά πίσω μου είχε καλύψει εντελώς την μια πλευρά του κτιρίου, και το αγγλικό κοινό που αποφάσισε να μην έρθει 15 λεπτά πριν ανοίξουν οι πόρτες για να σταθεί σε μια αξιοπρεπή απόσταση από την πόρτα, έβγαζε διάφορα επιφωνήματα στη θέα της ουράς. Οι Πορτογάλοι από πίσω μου στην ουρά, μου ζάλισαν τον έρωτα γιατί δεν σταμάτησαν να μιλάνε, και κάτι μου έλεγε πως για οποιαδήποτε και από τις τρεις μπάντες να είχαν έρθει, αυτή θα ήταν η πρώτη τους φορά. Δεν ξέρω Πορτογαλικά.
Στις εφτά έγραφε το εισιτηριάκι πως ανοίγουν οι πόρτες, 19.10 η ουρά μπροστά μου άρχισε να κινείται. Με το πολυπόθητο εισιτήριο στο χέρι, που το κοιτούσαν πεινασμένα αυτοί που δυστυχώς δεν πρόλαβαν να προμηθευτούν ένα, και παρ’όλα αυτά ήρθαν στην συναυλία με την ελπίδα πως κάποιος από εμάς θα μάλωνε με την γκόμενά του και θα ερχόταν να πουλήσει τα εισιτήρια που αγόρασε, προχωρήσαμε προς τα μέσα, κάναμε μια βόλτα στο ισόγειο του συναυλιακού χώρου βλέποντας τα stands των Boris και Sunn O))) να πουλάνε έναντι £122 το Rainbow των πρώτων, και έναντι £25 την φθηνότερη από τις μπλούζες των δεύτερων, αγνοήσαμε τα πάντα επιδεικτικά και πήραμε τον δρόμο με τα σκαλοπάτια που θα μας οδηγούσε στην θέση μας. Επειδή είμαστε κυρίες, είχαμε εισιτήριο για τον πάνω όροφο του χώρου, κάτι το οποίο μας φάνηκε άκρως απογοητευτικό όταν καθόμασταν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και κλείναμε το εισιτήριο (τα εισιτήρια για κάτω είχαν ξεπουληθεί) όμως όταν φτάσαμε πάνω και είδαμε την θέα, είπαμε, ευτυχώς και omfg και σηκώσαμε το ελαφρώς ΧΧL κουτάκι Guiness μας στην υγειά της μουσικής.
Πριν αρχίσω να μπαίνω στο ζουμί της υπόθεσης, να πω από τώρα πως η συναυλία κράτησε κοντά στις 4 ώρες. Και προχωράμε.
Ανυπομονούσα πολύ για τους Earth, και όταν στις 7.20 ανέβηκαν στην σκηνή, αυτό που άκουσα με άφησε, το λιγότερο, να θέλω κι άλλο. Οι Earth ήταν δεμένοι, συγκεντρωμένοι, με απόλυτη αφοσίωση σε αυτό που έκαναν, με στάση που αντανακλούσε στο κοινό και απαιτούσε σεβασμό, και μας παρέσυραν σε τόσο συναισθηματικά μουσικά μονοπάτια που τους έκανε τον ορισμό της απόλαυσης. Μας παρουσίασαν τρία κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο, και πρέπει να κάνω μια σημείωση εδώ, για τον πληκτρά του συγκροτήματος: ο άνθρωπος νοιώθει. Η μελωδικότητα της μουσικής τους είναι κάτι το αξιοθαύμαστο, και οι συνθέσεις τους αποκτούν άλλη διάσταση ζωντανά. Οι μουσικοί χαμογελούσαν συνέχεια μεταξύ τους και σε κάποια στιγμή νόμιζα πως δεν είμαι σε συναυλία αλλά στο γκαράζ του συγκροτήματος και τους βλέπω σε μια πολύ επιτυχημένη πρόβα τους. Εάν τους πετύχετε πουθενά, οπουδήποτε και αν είναι αυτό, πραγματικά δεν πρέπει να τους χάσετε.
Οι Earth έμειναν μαζί μας στην σκηνή περίπου 35 λεπτά, ο κόσμος τους καταχειροκρότησε και καθώς έκλειναν, μας υποσχέθηκαν ότι θα επιστρέψουν μια μέρα σύντομα, για ένα full set. Θα περιμένουμε.
Όταν ανέβηκαν οι Boris στην σκηνή και πριν ακουστούν οι πρώτες νότες, άρχισα να τρώω τα νύχια μου. Έμειναν στην σκηνή μαζί μας για 40 λεπτά περίπου και μας χάρισαν το Blackout και άλλα δύο κομμάτια τους σε όλο τους το μεγαλείο. Και όταν λέω μεγαλείο εννοώ: ο drummer να χτυπιέται ασύστολα σε σημείο να σκέφτομαι πως σε λίγο θα πετάξει, και με ένα γκόνγκ πίσω του που τον έκανε να φαίνεται μικροσκοπικός, μας τράβηξε από τα μαλλιά στη σκηνή και μας έδωσε μια γερή μουσική γροθιά στο στομάχι μέχρι να φτύσουμε νότες. Η μουσική των Boris ζωντανά, έχει απίστευτη ψυχή, συναίσθημα, οργή και ουρλιάζει δημιουργικότητα, καθώς εμείς από το κοινό γίναμε μάρτυρες των εκτελέσεων τους και νοιώθαμε κάθε νότα του μπάσου να πέφτει στο έδαφος σαν καταπέλτης. Ήταν φανταστικοί, το γλέντι που μας πρόσφεραν και το πόσο το απόλαυσαν οι ίδιοι, φάνηκε από το stage dive του drummer, που εκστασιασμένος, παράτησε τα drums την ώρα που έπαιζαν οι άλλοι δύο, σκαρφάλωσε πάνω τους, σήκωσε τις μπαγκέτες του ψηλά με το ένα χέρι και με το άλλο μας προκάλεσε (και μας κάλεσε) να σηκώσουμε ψηλά τα δύο δάχτυλά μας και να καλωσορίσουμε τον Εξαποδώ στον συναυλιακό χώρο. Αλήθεια σας λέω, εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως αν δεν το κάναμε, θα έφευγε από την σκηνή. Ε, κι εμείς το κάναμε. Προτιμώ να βράζω στο ίδιο καζάνι μ’αυτόν τον drummer, thanks very much.
Τους Sunn O))) τους είχα ξαναδεί φέτος μέσα στο Ιούλιο, σε ένα φεστιβάλ με καταπληκτική διοργάνωση και πολλά περίφημα ονόματα, μέσα σε αυτά και οι Οm, Mogwai, και Pharaoh Overlord. Ζωντανά αξίζει να τους δει κάποιος τουλάχιστον μια φορά, αν και αυτή τη φορά πήγαινα περισσότερο για τους άλλους δύο της παρέας και για αυτό το πρότζεκτ που αποφάσισαν να φέρουν επί σκηνής. Ναι, είναι καταπληκτικοί showmen, ξέρουν πώς να χτίζουν ατμόσφαιρα γύρω από την σκηνική τους παρουσία χρησιμοποιώντας διαφόρων ειδών χαριτωμενιές: ο Attila φορούσε την περούκα του και ένα σακί που κάλυπτε όλο του το σώμα σχεδόν (αυτό επί σκηνής γιατί εκτός, εθεάθει με μπλουζίτσα Mayhem), και κρατώντας ένα μικρόφωνο ντυμένο με χοντρά κλαδιά, (φήμες περί πάτερ Χειμώνας και doom Άγιος Βασίλης απορρίπτονται προς το παρόν) οδηγούσε (ή τον οδηγούσαν ή και τα δύο, όπως αγαπάτε) τους υπόλοιπους της Sunn O))) παρέας, που ήταν ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές του κινήματος, τις μαύρες ρόμπες. Kαπνοί παντού, και για ακόμη μια φορά οι Sunn O))) έδωσαν το show που πάντα δίνουν. Εντυπωσιακοί, μυστηριακοί, σαμανιστικοί, whatever θέλετε να τους πείτε, ο ήχος τους ήταν καταστροφικός σε σημείο που να νομίζω πως θα αρχίσουν να πέφτουν οι προβολείς, και η κουφαμάρα που ακολουθεί μετά από κάθε συναυλία τους, αξίζει. Αυτά τα τσακάλια λοιπόν, έπαιξαν κομμάτια από White1 και White2 και αποχώρησαν μετά από περίπου 40 λεπτά.
Όταν μετά από αναμονή 15 λεπτών περίπου, σηκώθηκε η μαύρη κουρτίνα που έριξαν για πρώτη φορά στη διάρκεια της συναυλίας, καλωσορίσαμε στη σκηνή την απαρτία του Altar. Boris και Sunn O))) θα μας παρουσίαζαν ζωντανά τους καρπούς της συνεργασίας τους. Σημείωση: o φόβος ήταν ένα από τα συναισθήματα που μου σκούντηξε τον αγκώνα όταν είδα τον τοίχο 14ων ηχείων και ενισχυτών πάνω στη σκηνή. Αυτό που ακούσαμε εκείνο το βράδυ της Δευτέρας, 10 Δεκεμβρίου του σωτήριου έτους 2007, ήταν περίπου....εεε όχι. Πάμε από την αρχή. Ήταν περίπου...χμμμμ....ΟΚ. Ήταν ο ήχος του τέλους του κόσμου. Δηλαδή νομίζω πως κάπως έτσι θα ακουγόντουσαν τα σαξόφωνα του διαολεμένου doom ήχου, στο original soundtrack της συντέλειας. Οι Boris και οι Sunn O))) μας έδωσαν να καταλάβουμε τί εστί βερίκοκο, ξεκινώντας με το Sinking Belle και ξεδιπλώνοντας τα Akuma No Kuma, Blood Swamp, N.L.T. και Etna. Ο drummer των Boris βυθίστηκε στην έκσταση πάλι, πριν ακόμα ένα ανάποδο stage dive που τον έφερε 5 βόλτες όλο το κοινό στα χέρια τους, καθώς όλοι οι Sunn O))), έκαναν πάλι εκείνες τις μαγικές φιγούρες, τα αργά πάνω κάτω με το σώμα τους και σήκωναν τις κιθάρες τους ψηλά. Ο ήχος ήταν πεντακάθαρος και εκκωφαντικός, κι εμείς ταξιδέψαμε με βάρκα την ψυχεδέλεια στις πιο σκοτεινές θάλασσες του πλανήτη. Το Altar πήρε σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας, κι εμείς στο τέλος, φύγαμε από τον συναυλιακό χώρο σκεπτόμενοι το μεγαλείο μιας ζωντανής εμφάνισης που κατέληξε με τους Boris, Sunn O))) αγκαλιασμένους στη σκηνή να ευχαριστούν σκύβοντας το άκρως μαστουριασμένο και σχεδόν σεξουαλικά χορτασμένο κοινό. Φτάνοντας στο μετρό και πριν πετάξω το μισοκαπνισμένο τσιγάρο και επιβάλλω το παπούτσι μου στη μούρη του, μια κοπελίτσα στάθηκε δίπλα μου και το κοίταξε λαίμαργα ζητώντας να μην το πετάξω και να το καπνίσει αυτή. Δεν την κοίταξα καθόλου, απλά της το δωσα και σκέφτηκα πως τελικά δεν πρέπει να ήταν και τόσο σατανιάρικη μουσική, αυτό που άκουσα μιας και έκανα την καλή μου πράξη για φέτος.
Όποιος θέλει φωτογραφίες, λέει.
