Miles Davis

[psychomaverick]

Φυσικά και τον γνωρίζετε όλοι σας. Φυσικά έχει κυκλοφορήσει μερικούς από τους ομορφότερους δίσκους ανεξαρτήτως μουσικού είδους/εποχής. Κάθε χρόνο θα κυκλοφορήσει έστω μια δουλειά/συλλογή/box με ηχογραφήσεις (κυρίως live) ή leftovers από την τεράστια δισκογραφία του οπότε εκτός από διαχρονικός είναι και πάντα επίκαιρος.
Μερικά ερωτήματα είναι τα εξής : Ποιά καλλιτεχνική περίοδο του προτιμάτε? Εκτιμάτε ή σας κάνει μεγαλύτερη εντύπωση κάποιο συγκεκριμένο album? Επηρέασε ή περισσότερο επηρεάστηκε από το rock των '60s/'70s (ή και τα 2 το ίδιο)? Ακόμη ως προέκταση των παραπάνω : Τελικά η εκκεντρική προσωπικότητα και τα συνεχή σκαμπανεβάσματα στην προσωπική ζωή του είναι τυχαίο ότι συνδυάζονται με μια μουσική ιδιοφυΐα (σκεφτείτε για παράδειγμα και τους κ. Zappa, Bryn Jones, Steven Stapleton κ.ά.)?
Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα/πληροφορίες/απόψεις συζητάμε εδώ για έναν καλλιτέχνη που είναι υπεύθυνος για αμέτρητες ευχάριστες ώρες ακρόασης.

[Harvestman]

Λοιπον, απειρο respect γιατι εθεσες τρελο θεμα.

Οι καλυτερες φασεις για μενα, οσον αφορα τον Miles Davis, ειναι δυο :
1964-1968
με το φοβερό quintet, δηλαδή Wayne Shorter, Herbie Hancock, Ron Carter και Τony Williams. Όλες οι δουλειές εκείνης της περιόδου είναι μνημεία, με το Sorcerer και το Nefertiti να είναι τα αγαπημένα μου.

1969
In A Silent Way και Bitches Brew, ίσως στους top 10 δίσκους μου. Καθε φορά σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι, που δε κατάφερε να παίξει ο Jimi Hendrix στο Bitches Brew. Παίζει να ήταν η συνεργασία του αιώνα που πέρασε. Το Bitches Brew παίζει μαζί με το Electric Byrd του Donald Byrd να είναι στα καλύτερα προ-fusion-πειραματικά albums στην ιστορία της jazz μουσικής.

Έχω διαβάσει τη βιογραφία του Miles και από όσα ξέρω από προσωπικό ψάξιμο, το πρόβλημα με τα drugs αν και στην αρχή ξεπεράστηκε, τελικά είχε επίδραση στην αλλοίωση του χαρακτήρα του. Τουλάχιστον από όσα λένε. Από την εποχή που ξεκίνησε να πειραματίζεται με την fusion φάση, έχασε το ενδιαφέρον για μένα η μουσική του, ίσως γιατί ποτέ δε με εντυπωσίασε το συγκεκριμένο είδος. Ο τύπος όμως ήταν ευφυέστατος και σίγουρα μια από μεγαλύτερες μορφές της μουσικής, γιατί αν και δεν ήταν Ο παιχταράς, κατάφερε να πάει την jazz μουσική πολλά επίπεδα παραπάνω. Ξέχωρα από το γεγονός ότι ο ήχος της τρομπέτας του ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. Unforgettable.

[LokiTricksterGod]

Bitches Brew, άνετα, για μένα. Εκείνη η έκδοση μάλιστα με τα τέσσερα CD είναι άκρως ερωτεύσιμη. Και ο τίτλος δεν θα μπορούσε να 'ναι πιο περιγραφικός - ο πρώτος συνειρμός που έκανα ακούγοντας το Pharaoh's Dance (πέρα απ'τον προφανή του τίτλου ) ήταν η εικόνα ενός κοχλάζοντος καζανιού - προτού καν μάθω πως ονομάζεται ο δίσκος.

Όσο για το δίπολο μουσικής ιδιοφυίας / εκκεντρικότητα στο χαρακτήρα, όπως παρατήρησες και ο ίδιος, πολλοί μουσικοί (και όχι μόνο) που θεωρούνται ιδιοφυίες ήταν και μυστήριοι χαρακτήρες. Φαντάζομαι παίζει κάποια αναλογία εκεί, κάποια ίσως όχι και τόσο προφανής σχέση αιτίου-αιτιατού, αλλά αυτό που μπορώ να καταλάβω είναι πως όσο περισσότερα ερεθίσματα δέχεσαι και όσο πιο πολύ επηρεάζεσαι απ'αυτά, καθώς και όσο περισσότερο προβληματίζεσαι με το περιβάλλον σου, τόσο περισσότερο (και με περισσότερη... "ανωμαλία") σε διαμορφώνει αυτό στην πορεία της ζωής σου (και κυρίως στα αρχικά στάδια, όπου πχ. εσύ είσαι ακόμα εύπλαστος και το περιβάλλον ο γλύπτης - βέβαια για αυτούς που αναφέρθηκαν το περιβάλλον πρέπει να τους έγλυφε μάλλον με σφυρί παρά με οποιαδήποτε... ορθόδοξη μέθοδο γλυπτικής ;p).

[Vangelis]

μονο το porgy & bess εχω και το λατρευω

[psychomaverick]

Για όσους πιστούς στην μετά Bitches Brew περίοδο του Miles, πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε το Complete On The Corner Sessions που περιέχει outakes από το On The Corner album του συν κάποιες ηχογραφήσεις που μπήκαν στα Big Fun και Get Up With It. Μαζί με το περυσινό Cellar Door Sessions, είναι συλλογές-επιτομές στην ηλεκτρική περίοδο του imo.
Επίσης για οπτικό υλικό, ψάξτε το "Miles Davis Electric - A Different Kind Of Blue" documentary που αναφέρεται στη συγκεκριμένη περίοδο και περιέχει μεταξύ άλλων την εμφάνιση του group που συνόδευε τον Miles το '69 στο Woodstock (Jarrett, Corea κλπ) μπροστά σε 600.000 κόσμο.

[The Good Son]

Μπίτσιζ μπρού και δω.
Προτιμώ σαφέστατα την πειραματική fusion περίοδό του καθώς άνοιξε το δρόμο για αρκετές μουσικές των 70ζ που καραγουστάρω.

[Milton]

προσφατα αγορασα ενα λαηβ διπλο σιντακι, απο Olympia του 1960, στο οποιο συμμετεχει και ο αλλος θεουλης Coltrane. μ'αρεσει πολυ η fusion περιοδος του ισως γιατι μ'αρεσει η fusion και free jazz. μαζι με ενα ματσο καλλιτεχνες ακομα, κανουν την τζαζ απο τα μεγαλυτερα πραγματα που συνεβησαν ποτε στο μουσικο στερεωμα, για μενα. οπως η μαγιονεζα το μαρουλι. περιπου.

[The Good Son]

milton sto avatar sou einai oi sunn h oi kouklouksklan?

[solution_AK-47]

Oi kouklouksan!

[The Good Son]

xaxaaxxaxaxa

[wino]

sigh den einai?

[Milton]

ναι

[my_troubled_Mind]

το skeches of spain είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχει βγει ποτές μετά το show no mercy.
τώρα ακούω το kind of blue-που βρήκα σε συμπαθέστατη εκδοσούλα από τη μιούζικ φορ βίνυλ στα 3000 κομμάτια \μ/- και περιμένω από σένα ελέκτρικ ρέκβιεμ να μου προτείνεις και άλλες δολειές του davis, πιο κοντινές στα δυο προαναφερθέντα και όχι τόσο παλαβωτικές όσο το μπίτσες μπρού.
πείτε!

[LokiTricksterGod]

το skeches of spain είναι το καλύτερο άλμπουμ που έχει βγει ποτές μετά το show no mercy.
τώρα ακούω το kind of blue-που βρήκα σε συμπαθέστατη εκδοσούλα από τη μιούζικ φορ βίνυλ στα 3000 κομμάτια \μ/- και περιμένω από σένα ελέκτρικ ρέκβιεμ να μου προτείνεις και άλλες δολειές του davis, πιο κοντινές στα δυο προαναφερθέντα και όχι τόσο παλαβωτικές όσο το μπίτσες μπρού.
πείτε!

Πιο κοντινές θα 'λεγα Blue Haze και Birth of the Cool, αλλά εσύ οπωσδήποτε πρέπει να τσεκάρεις On The Corner και In A Silent Way, τριπχοπ πριν την τριπχοπ, σαμπλς, μπητμποξ, κραουτορυθμοί, θα κωλογουστάρεις νομίζω.

[Dal-]

Relaxin'
Birth of the Cool
In a Silent Way
In the Corner