The slowcore/sadcore thread

[Marillion]

Έχω καιρό να κάνω τέτοιο θρεντ αλλά βαριόμουν, τι να κάνω ο άνθρωπος. Μάλλον ήρθε η ώρα και ξεκινώ με κάθε επιφύλαξη το παρόν θρεντ.

Λοιπόν, κάνω και πάλι λόγο για ένα subgenre του πρώιμου εναλλακτικού ήχου όπου χαρακτηρίζεται από τους αργούς επί το πλείστον ρυθμούς και τις πένθιμες και σχεδόν σπαρακτικές μελωδίες. Ούτε καν στα τοπ 5 μου υποιδιώματα αλλά ενδιαφέρον όπως και να χει. Οποτε με συμπληρώνει κάποιος που έχει εμβαθύνει παραπάνω. Ας προτείνουμε όμως μερικούς δίσκους :

Low - Long division


Από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αν και η σκηνή είχε ξεκινήσει νωρίτερα, αν δεν σας αρέσει αυτό, μην συνεχίζετε. Παραγωγή Kramer (σπρώχνω ξανά τους Mindy Misty). Δεν είναι απαραίτητα ο καλύτερος δίσκος της φάσης όμως αλλά πάντα γυρνάει μπόλικα κεφάλια

Chokebore - A taste for bitters


Σχεδόν αψεγάδιαστη δουλειά. Και πραγματικά ώρες ώρες νομίζω πως ερμηνεύει αυτιστικός αυτά τα τραγούδια. Θα μπορούσε να είναι και η πιο rocking πλευρά του ιδιώματος σε σημεία.

Come - Eleven eleven


Πολλοί ίσως ζητήσουν τον επόμενο τους δίσκο, ονόματι Don't ask don't tell. Και θα πω γούστα. Το συγκεκριμένο που αναφέρω, κυκλοφόρησε στην σχετικά νεοσύστατη τότε matador (αν δεν κάνω κανένα τραγικό λάθος δλδ, τουλάχιστον η βινυλιακή έκδοση που έχω εκεί ήταν) και δείχνει πόσο απλωμένη μπορεί να είναι μια σύνθεση στα όρια της ποπ μουσικής πάντα. Εντελώς μινιμαλιστική αντίληψη για το indie rock της εποχής. Αλλά όταν χώνουν, χώνουν καλά.

Codeine - Frigid stars


Τρεις μπάντες με αρχικό γράμμα c, wtf. Πολλοί το θεωρούν ένα από τα πιο παραγνωρισμένα αριστουργήματα των '90ς. Δεν ξέρω αν συμφωνώ, σίγουρα πάντως το frigid stars δίχως να διεκδικεί δάφνες
πρωτοτυπίας είναι από τα πιο μελαγχολικά και ατμοσφαιρικά πράγματα που θα ακούσετε εδώ. Αυτό που λέμε ''ωραίοι'' και το εννούμε.


Αυτά, πείτε και για mojave 3, galaxie 500 και τέτοια αν θέλετε. Εγώ μένω κλασικά στους Αμερικάνους. Μια παρένθεση μόνο. Σχεδόν οποιαδήποτε μπάντα ακολουθεί την συγκεκριμένη φόρμουλα απ΄τα τέλη της δεκαετίας του '90 και μέτα δείχνει να μην έχει την παραμικρή δίψα για ηλεκτρισμό. Δλδ εντελώς άνευρα πράγματα και παλι (η κατάρα του indie rock εδώ και 15 χρόνια). Γι'αυτό δεν αναφέρουμε και Αmerican music club που θεωρούνται και πρωτοπόροι χμ... Καθώς και πολλούς άλλους που συνεχίζουν να ηχογραφούν έστω (αν έχει υποπέσει τπτ καλό στην αντίληψη σας χώστε να το συζητήσουμε βέβαια). Σε επόμενο ποστ θα αναφέρω κάποια χαρακτηριστικά labels αν υπάρξει ενδιαφέρον!

[LokiTricksterGod]

λοιπόν κοντέην και λόου γαμάνε πολύ όμορφα. loop επίσης, αν και έχουν πολύ πιο πλούσιο ήχο και είναι πιο κοντά στο σουγκέηζ.

θα πώ και heroin and your veins που μου χουν κάνει μεγάλη ζημιά από τότε που τους πρότεινε ο μινμίν.

bowery electric επίσης, κιας είναι προς τριπχοπ/αμπιεντ μεριές.

[Yanqui]

δεν γνωρίζω και πολλά.από αυτά που λες μόνο codeine έχω ακούσει και είναι απίστευτα ατμοσφαιρικό κυρίως.


Idaho.υπεροχες μελωδιάρες

[Parasight]

Ούτε εγώ γνωρίζω πολλά, αν και κάποτε ασχολήθηκα αρκετά με τον ήχο, κυρίως λόγω post-rock με το οποίο μία ελάχιστη συγγένεια την έχουν.
Αν και πια είμαι εντελώς αλλού μουσικά, οι Low παραμένουν θεοί μου, και είναι από τις πολύ λίγες μη-ρογκεντρόλ μπάντες των οποίων ψάχνω και παίρνω βινύλια.
Με τους Codeine δεν έιχα ποτέ επαφή, αν και το όνομα το άκουγα συχνά. Θα ψάξω, για πείτε κι άλλα.

[00i00]

λοιπόν κοντέην και λόου γαμάνε πολύ όμορφα. loop επίσης, αν και έχουν πολύ πιο πλούσιο ήχο και είναι πιο κοντά στο σουγκέηζ.

θα πώ και heroin and your veins που μου χουν κάνει μεγάλη ζημιά από τότε που τους πρότεινε ο μινμίν.

bowery electric επίσης, κιας είναι προς τριπχοπ/αμπιεντ μεριές.

οι Loop ειναι πρεζοStoogeικοι shoe-not-gay ουδεμιαν σΚεσις με τον χωρο

οι Heroin παλις ουδεμιας σκεσις...σκοτεινοι ξερω γω αλλα αλλου

οι Bowery ειναι στην post/shoegay φασις



καλο τοπικ ανοιξες μαρουλιε....στην ουσια ομιλαμε για μια ακομα μετεξελιξις του χαρκορ και την ομορφια του αντεργκραου,το low rock aka sad-core aka slow-core ηταν μια ακομα μεταλλαξις του punk...και ειδικα του postpunk,10 χρονια μετα ε?

το δε αστειο ειναι οτι οι Low ειναι μορμονοι

α και οι Codeine παιξαν αθηνα το 93...ειναι shared θαρρω

[Marillion]

Ωραίοι αμφότεροι. Είδες κοντειν; κιεγαμώ.
Ιdaho ωραία μπάντα, ξέχασα να τους αναφέρω. Νομίζω είναι μεταγενέστεροι (πότε ξεκίνησαν; λίγο μετά τα mid90s; )
Δώστε κανένα καλο βρετανικό πράγμα αν υπάρχει, ξέρετε. Να έχει λόγο ύπαρξης το amp όμως.
Eπίσης μου κάνει εντύπωση που κάποιοι βρίσκουν συγγενικές σχέσεις με το shoegaze, ίσως επειδή πολλά από αυτά ξεπήδησαν μέσω της dream pop. Πάντως το πρώτο παραμένει ψυχεδελικό, ενίοτε φασαριόζικο ακόμα και αν χαρακτηρίζεται από παρόμοια ατμόσφαιρα, μουσικολογικά μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.


Πρόσφατα όμως και όλως παραδόξως άκουσα μια μπάντα που συνδυάζει και τα δύο. Αν θέλετε να ακούσετε λοιπόν αυτό το υβρίδιο δώστε μια αυτιά στο ''Τhe problem with me'' των Seam (1993). Μην περιμένετε full on καταβολές πάντως, μπορεί να ξενίσει κάποιους που θα περιμένουν το ένα ή το άλλο. Δώστε κανά δυο αυτίες παραπάνω και θα ξεχωρίσετε την τέλεια ισορροπία. Μέλη τους σχημάτισαν τους bottomless pit (σύμπραξη με silkworm). Για περισσότερα τσεκάρετε και το μπλογκ μου στις πρώτες δημοσιεύσεις.

[nothingman]

νομίζω οι migala μπαίνουν εδώ μέσα οι οποίοι ανάμεσα σε άλλα είχαν κυκλοφορήσει και το Gurb song που έγραψαν για να γαμάει διαθέσεις και κέφια. αποκλειστικά και μόνο. αγαπημένος μου δίσκος τους το Restos de un incendio. αλλά αυτά τα ονόματα είναι λίγο σιχαμένα οπότε αν δεν είναι ακριβώς slowcore/sadcore θα σε παρακαλούσα μινμιν να μου μιλήσεις με αγάπη και στοργή και κανονικές λέξεις.
το sadcore παίζει να είναι η χειρότερη ταμπέλα έβερ ε, ακόμα χειρότερη και από το stoner.

[Marillion]

Ε υπάρχουν και τα spazzcore & hatecore ας μην ξεχνάμε. Αλλα όντως ειναι ακόμη μια (2) τραγική ταμπέλα μα πρέπει κάπως να συννενοηθούμε.

Δεν έχω ιδέα για τους migala που ανέφερες. Θα τσεκάρω παραυτα. Σημερα λογικά το βραδάκυ θα παίξω κανά 2,3 τραγούδια από τις μπάντες που αναφέρθηκαν αν αξιωθώ να φτιάξω ένα σοβαρό πρόγραμμα σιγά σιγά.

[metamelia3]

απο idaho να τσεκαρετε και το steering wheel

επισης, απορώ που δεν αναφέρατε ακόμα το 1ο ρεντ χαουζ πεηντερς.

[Marillion]

Γενικά ξανακουω μετά από καιρό τους Σουηδούς logh και έχω φτάσει στο συμπέρασμα οτι είναι η καλύτερη slowcore μπάντα της χώρας τους(υπάρχουν και άλλες άραγε; ). Βασικά ο τύπος έχει παρερμηνεύσει την περίπτωση τους αφού τους αποκαλεί σουγκεηζ, ποστ ροκ και ότι άλλη μαλακία του έρθει στο κεφάλι όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Εντάξει δεν είναι τελείως άσχετα αλλά αν ο οπαδός mogwai ή my bloody valentine αντίστοιχα αποφασίσει να ασχοληθεί παίζει και να ξενερώσει. Ειδικότερα το ντεμπούτο που είναι και αυτό που ακούω τώρα (every time a bell rings an angel gets his wings) είναι προσκύνημα low σε σημεία.

[Parasight]

^Σωστότατος, πολύ διαφορετική μπάντα. Από τις ελαχιστότατες του ήχου τις οποίες παρακολουθώ ακόμα.

[gasp]

Νορβηγοί, έχουν μια Hope Sandoval-ish τραγουδίστρια και βρίθουν βραδυκαρδιακής μελαγχολίας.


Πιασάρηδες.

Μετά μπορώ να σκεφτώ τους Rivulets (You are my home) που είναι και στο λέημπελ των Low αλλά όποιος χαλιέται από φαλτσέτο φωνητικά γιατί για κάποιο λόγο έχω ακούσει αρκετούς καλύτερα να τους αποφύγει (αυτός χάνει).

Οι Dakota Suite ακροβατούν μεταξύ κάποιου μινιμάλ πουστορόκ ή κλασσικίζοντος ambient με το πιάνο να έχει την τιμητική του αλλά καλοταιριάζουν στην κατηγορία από άποψη διάθεσης κυρίως. Καμία σχέση με Low-Codeine και λοιπά, εκτός από τη θλιψάρα.

[Marillion]

καλώς μας βρήκες ρε gasp. για να δούμε τι πρότεινες, δεν γνώριζα τπτ (επίσης ποσταρε λίγο τι είναι ο πρώτος δίσκος γιατί βγήκαν τα μάτια μου)

[gasp]

Ai Phoenix - Lean that way forever, καλωσασβρήκα.

[00i00]

οι Ai Phoenix δεν εχουν σχεση με τον χωρο...
τουλαχιστον στα 2003 - the driver is dead και 2007 - the light shines always που εχω εγω
την στεναχωρια τους την εχουν βεβαια

Dakota Suite μαλιστα...κλασικο δειγμα,και ε,εχουν σχεση με Low
και φχαριστω για την επισημανσις γιατι εχω μονο το 2001 - Songs For A Barbed Wire Fence...οποτε θα πεσει ερευνα

τα ιδια με τους Carissa's Wierd...

καλες στιγμες εχουν και αυτοι...


Chauchat - 2009 - Songs for Scaffolding [Monotone Tapes,2009]
αν και δεν το λες κλασικο αλμπουμ του ιδιωματος πιστευω αξιζει μια αυτια