Old House Playground / Night On Earth / Μητέρα Φάλαινα Τυφλή
...στο Μικρό Μουσικό Θέατρο. Για το οποίο (ως είθισται σχεδόν σε κάθε κριτική για συναυλία που πραγματοποιήθηκε εκεί) πρέπει να αναφερθεί πώς είναι πραγματικά μικρό.
Ύστερα λοιπόν από μια μικρούλα καθυστέρηση της μιας ώρας, ένας ενθουσιώδης τύπος (ο οποίος, απ'ό,τι αποδείχθηκε λίγο αργότερα, ήταν η Φάλαινα αυτοπροσώπως) προέτρεψε τον κάμποσο κόσμο που περίμενε απέξω να μπει. Μπαίνουμε λοιπόν, ο ταμίας δεν περίμενε τόσο κόσμο, δεν βρίσκει ρέστα, κάθε φορά που βλέπει χαρτονόμισμα άνω των 10 ευρώ γλυτώνει το εγκεφαλικό στο παρατσάκ, δράμα, κλπ, κάποια στιγμή μπήκαμε κιόλας!
Μ'αυτά και μ'αυτά, ανεβαίνουν οι Μητέρα Φάλαινα Τυφλή στη σκηνή, 7 στον αριθμό - τραγουδιστής/κιθαρίστας, συμπαθής δεσποινίδα με βιολί, μπασίστας [ή] ντράμερ; σαξοφωνίστας, τρομπετίστας, και "κάπου κρυμμένος στις σκιές", όπως υπέδειξε προς το τέλος του σετ τους ο τραγουδιάρης, ένας δεύτερος κιθαρίστας.
Και ξεκινάνε.
Η μόνη επαφή που είχα μαζί τους προτού τους δω ήταν το κομμάτι με τον... εμπνευσμένο τίτλο "Δακρυβόμβα" στο μαησπέης τους. Η μουσική συμπαθητικότατη, η φωνή επίσης συμπαθητική αλλά όχι τίποτα εξαιρετικό, οι στίχοι γελοίοι. Κάπως έτσι, και στο λίγο πιο αδιάφορο, κύλησε η εμφάνιση τους. Κάτι επιρροές από Επισκέπτες και Θανάση στα τελευταία του εμφανέστατες, μια τελείως "ελληνικό -όχι τελείως συμβατικό αλλά όχι και τίποτα το ριζοσπαστικό- ροκ" λογική, η βαρεμάρα καραδοκούσε αλλά δεν κυριάρχησε μιας και δεν έπαιξαν ιδιαίτερα πολύ, με ευχάριστα (αν και σύντομα) διαλείμματα γέλιου στο άκουσμα στίχων "κι όσα ξέρεις / τράβα κάντα" και "είσαι βόμβα δακρυγόνου / της αγάπης και του πόνου / και εκρύγνησαι μπροστά μου / επειδή το θες", τέλος πάντων πέρασε το μισάωρο, μας ευχαρίστησαν, χειροκροτήσαμε, φύγανε, κι από 'δω παν κι οι άλλοι γιατί σε λίγο βγήκαν οι...
...Night On Earth όπου ξεχάστηκαν μητέρες, φάλαινες και τυφλοί και το παραμύθι άρχισε. Μπαίνω στον πειρασμό να κοσμήσω αυτό το παραμύθι με τα κλασικά επίθετα "σκοτεινό", "ονειρικό", σίγουρα στη συνέχεια θα γράψω και κάτι για "ατμοσφαιρική τζαζ" και "ατμόσφαιρα Jarmus και Wong-Kar Wai" - έχει νόημα; Η τραγουδίστρια είναι φωνάρα, με εξέπληξε ευχάριστα το μάλλον ιδιόρρυθμο της εμφάνισης της η οποία δεν ήταν τόσο σεξουαλική/...γυναίκεια όσο θα φανταζόταν κανείς, ο πιανίστας διακριτικός αλλά στην ουσία σχεδόν κράταγε ενωμένη την μπάντα, ο μπασίστας φαινόταν να παίζει καλά, και πράγματι έπαιζε, αλλά τον ακούσαμε ουσιαστικά μόνο όταν σόλαρε, ο κιθαρίστας μεταλλάς στην εμφάνιση αλλά όχι και στο παίξιμο, έριχνε κάτι noiseιές στις κορυφώσεις, ο ντράμερ άνετος, το παίξιμο του... έρρεε (έι, στα αγγλικά αυτό θα το έγραφαν "liquid" και θα ακουγόταν και καλά!), δυο διασκευές σε Θανάση απ'τον επερχόμενο δίσκο των (Νυχτέρι και Η Παραβολή του Ασώτου) μας [με] άφησαν με το σαγόνι στο πάτωμα, κάτι τελείως ποστροκ-αλλά-με-τζαζ-λογική ξεσπάσματα επίσης,
τα μόνα αρνητικά ήταν ο χώρος/ήχος. Δεν ήταν άσχημος, αλλά σαν να μην τους χώραγε το μέρος - όποτε κοπάναγε ο ντράμερ κάλυπτε τα πάντα (και κοπάναγε και συχνά!) και γενικά σε κάποιον μεγαλύτερο χώρο θα ήταν πολύ καλύτερα.
Old House Playground για το τέλος - πρώτη μου επαφή με δαύτους ήταν η συναυλία στο Τριανόν μαζί με Universe 217 και κάποιους Tripwire, όπου έπαιζαν με το Singapore Sling του Νικολαΐδη να προβάλλεται πίσω τους. Και είχα μείνει άναυδος. Μείγμα blues/jazz/και κάτι ακόμα απροσδιόριστο, με έναν ντράμερ επίσης υπέροχο, έναν κιθαρίστα με τζαζ κιθάρα μετρημένο και σοβαρό, κοντραμπάσο αντί για μπάσο (αν δεν κάνω λάθος, ο Newsted απ'το ER; ) και το χάηλαητ της όλης υπόθεσης, ο τραγουδιστής. Στα βαριά του Tom Waits όσο δεν πάει αλλά χωρίς να θυμίζει αντιγραφή, στα ψιλά του δεν ξέρω τι θυμίζει ή με ποιόν μοιάζει αλλά βγάζει τέτοια ένταση και αγωνία που δεν έχω ξανασυναντήσει σε έλληνα τραγουδιστή.
Η χθεσινή τους εμφάνιση δεν συγκρινόταν με την τότε, αλλά παρέμενε εντυπωσιακή και φορτισμένη, ως αναμενόταν. Ο ήχος είχε το ίδιο πρόβλημα με τους NON (όχι του Stapleton ντε), ο νέος τους ντράμερ... χμ, σίγουρα είχε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν η πρώτη του εμφάνιση live μαζί τους, αλλά το παίξιμο του ήταν εξαιρετικά ανεπαρκές, στα σημεία που έπρεπε να γεμίζει έλαμπε δια της απουσίας του, και ιδίως σε σύγκριση με εκείνον που είχαν... δεν έπιανε μια. Δεν μας πειράζει όμως, η φωνή του τραγουδιάρη ήταν όπως τη θυμόμουν, τα ρυθμικά σημεία της κιθάρας (πχ στο Blue Girl) ήταν αξιολάτρευτα, ο κοντραμπάσος δεν ακουγόταν και πολύ αλλά την παρουσία του αισθητή μια χαρά την έκανε, προμηθεύτηκα και το σιντί τους στην έξοδο (στο οποίο έχει γίνει τρομερή δουλειά, music-wise), και κάπως έτσι έκλεισε η προτελευταία μέρα του October Festival (ή κάπως έτσι), στη 1 και κάτι, όπου και αναχωρήσαμε χωρίς πολλά-πολλά γιατί η ορθοστασία δεν αντεχόταν για πολύ ακόμα.
