Scorpions festival, Γήπεδο Καραϊσκάκη, 18/6/2007
Την ώρα που έφτασα στο Καραϊσκάκη, οι Hannibal ήταν ήδη στη σκηνή, οπότε δε τους πρόλαβα και πολύ. Πάντως από τα 3-4 κομμάτια που άκουσα, η πρώτη διαπίστωση είναι ότι ο ήχος ήταν φρικαλέος και η δεύτερη αφορά τη διασκευή που επέλεξαν να παίξουν (Du Hast). Μουσικά έδειξε -όσο μπορούσε να δείξει από το συνονθύλευμα ήχων που έβγαινε από τα ηχεία- ότι πρέπει να ήταν καλό, όμως η φωνή δε με άφησε ικανοποιημένο. Ελπίζω σε καλή πορεία στη συνέχεια καθώς τα παιδιά έδειξαν να έχουν αρκετή όρεξη.
Εν συνεχεία ανέβηκαν στη σκηνή οι Juliette & the Licks. Ο ήχος συνεχίζει να είναι φρικαλέος και η συμπαθέστατη Juliette τραγουδάει αλλού γι αλλού. Ευτυχώς μετά από ένα – δύο κομμάτια και η φωνή της έστρωσε, αλλά και ο ήχος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έγινε καλός. Έγινε απλά υποφερτός. Γενικά το στυλ μουσικής που παίζουν δεν είναι και το αγαπημένο μου, οπότε δε μπορώ και να εκφέρω άποψη, πάντως τουλάχιστον οι πιτσιρικάδες της πρώτης γραμμής έδειξαν να το διασκεδάζουν.
Από το Joe Cocker δεν ήξερα τι να περιμένω. Λοιπόν παίδες, ο θείος τραγουδούσε λες και άκουγα τα βινύλιά μου. Καμπάνα. Και ο ήχος απίστευτα καλός. Τέλειος.
Summer in the City, Unchain my Heart, Up Were We Belong, You’re So Beautiful, With a Little Help From My Friends, You Can Leave Your Hat on και πολλά ακόμα.
Έπαιξε μία ώρα περίπου, μας τσάκισε και έφυγε. Respect.
Και φτάνουμε στους Γερμανούς. Ήταν η τρίτη φορά που τους έβλεπα και σίγουρα η καλύτερη. Μιλάμε για τρελό κέφι, μιλάμε για έναν από τους καλύτερους ήχους που έχω ακούσει ποτέ σε live, μιλάμε για ένα setlist 2,5 ωρών και τέλος μιλάμε και για το μέγιστο Uli Jon Roth. Τα καινούργια κομμάτια δεν ήταν ιδιαίτερα πολλά κάτι που μάλλον χαροποίησε τον κόσμο. The Zoo, Love Em or Leave Em, Holiday, Send Me an Angel, Humanity, διάφορα… Κάπου εκεί (μετά το Humanity), εμφανίστηκε στη σκηνή ο Roth. Βγαλμένος από τα 70s, με το ίδιο κι απαράλλαχτο στυλ και την ίδια κιθάρα. Κόλαση. Pictured Life (το πρώτο σοκ), Speedy’s Coming, Dark Lady (κόψιμο φλέβας), We’ll Burn the Sky (να το και το εγκεφαλικό), Fly to The Rainbow.
Εκεί ο μουστακαλής μας αποχαιρέτησε αφήνοντας τους άλλους να συνεχίσουν και μετά από 5-6 κομμάτια (Big City Nights, Blackout, Tease Me Please Me κ.α.) και κάτι ψιλά μπάσο – ντραμς σόλο, έκλεισαν με το Dynamite. Πρώτο encore με Wind of Change, Still Loving You, In Trance (μαντέψτε ποιος ξανανέβηκε στη σκηνή σ΄αυτό) και Rock You Like a Hurricane και δεύτερο encore και κλείσιμο με When the Smoke is Going Down.
Απλά τέλειοι.
Το ξενέρωμα 1: Περίπου μισή ώρα πριν το τέλος της συναυλίας, ανάβουν ξαφνικά οι φωτεινοί πίνακες του γηπέδου. Προειδοποιούσαν για το τελευταίο δρομολόγιο. Αμέσως μετά το τέλος του κομματιού που έπαιζαν οι Scorpions εκείνη την ώρα και τη στιγμή ακριβώς που ο Klaus προσπαθούσε να μιλήσει στον κόσμο, ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, επίσης για το τελευταίο δρομολόγιο. Και λες ΟΚ μέχρι εδώ, αφού στο γήπεδο υπάρχουν και αρκετοί πιτσιρικάδες χωρίς μέσο μεταφοράς και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι πρέπει να τους ειδοποιήσεις κάπως.
Από κει και πέρα όμως, αφήνεις τον γαμ.. τον πίνακα αναμμένο ως το τέλος του live, δημιουργώντας ΠΟΛΥ φως στο χώρο και ξενερώνοντας ΠΟΛΥ κόσμο. Το είδαμε το τελευταίο δρομολόγιο, το είπες και από τα μεγάφωνα, άστο αναμμένο το ρημάδι κανα τέταρτο και σβήστο. Αλλά όχι, δύο κομμάτια μετά, με τους πίνακες πάντα αναμμένους, την ώρα που τελειώνει το τραγούδι και φυσικά την ώρα που ξεκινάει να μιλήσει στον κόσμο, άλλη ανακοίνωση. Ούτε τα “Shut Up!” του Klaus έπιασαν τόπο. Έλεος, μάγκες.
Το ξενέρωμα 2: Πρέπει κάποτε να καταλάβουν όοοοοοολα τα βλαμμένα παιδάκια που πετάνε γεμάτα μπουκαλάκια με νερό στον κόσμο από δω κι από κει ότι δεν είναι αστείο. Ευχαριστώ.
In the year of our Lord 2007, υπάρχουν ακόμα χιλιάδες παλαβοί που πάνε να δούνε «παρωχημένους καλλιτέχνες», «ξεπεσμένους γέροντες», «ανθρώπους με το ένα πόδι στον τάφο», «μουσικούς που έρχονται και ξανάρχονται μόνο για αρπαχτές».
Joe Cocker και Scorpions με 40 βαθμούς Κελσίου και 25-30.000 κόσμου. Κάτι τέτοια μικροπράγματα με κάνουν να χαμογελάω. Κι αν ξανάρθουν του χρόνου, πάλι εκεί θα είμαι.
Originally Posted by psychotron
