Catch 22 - Soulreaper Vol.1
Catch 22 - Soulreaper Vol.1
©2007 Self-Released
01. Soulreaper
02. Cyberchrist
03. Atlantis Rising
04. Swimming With Sharks
05. Dis Con Nec Ted
06. Crawling
07. Never
08. Killing Floor
09. Summer's Reign
10. Season of the Witch
11. Winter's Call
Καθώς στα ακουστικά έπαιζε ο συγκεκριμένος δίσκος και σιωπηλά έδινα λύση - για μια ακόμη φορά - σε όλα τα φιλοσοφικά ερωτήματα που έχουν απασχολήσει κατά καιρούς το ανθρώπινο είδος, μια εξίσου συγκλονιστική διαπίστωση ήρθε να με ταράξει. Το φοβερό "Darker Than Black" των εξ Αμερικής ορμώμενων Cage και το τρομερό "Awaken" των επίσης Αμερικάνων Catch 22, κυκλοφόρησαν αμφότερα το σωτήριον - για το αμερικάνικο metal - έτος 2003. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά, οι νέες δουλειές και των δύο συγκροτημάτων είναι εδώ για να μας χαϊδέψουν τρυφερά στο μάγουλο. Επειδή, όμως, αν συνεχίσω την παρουσίαση τοιουτοτρόπως, θα με πάρουν με τις πέτρες, λέω να σοβαρευτώ (λίγο). Αυτοί οι τύποι, λοιπόν, παρότι μόνο νέοι δεν είναι στο χώρο (δημιουργήθηκαν το ’92 και έχουν κυκλοφορήσει 3 δίσκους... αυτός είναι ο τέταρτος), δεν έχουν καταφέρει να γίνουν ιδιαίτερα γνωστοί. Τον λόγο πραγματικά δεν τον ξέρω... ψέματα, τον ξέρω, αλλά είναι κουραστικό να λέμε συνεχώς τα ίδια. Κρίμα κι άδικο μεν, αφού έχουν τα φόντα για κάτι παραπάνω, ενθαρρυντικό δε ότι συνεχίζουν να κυκλοφορούν δίσκους, έστω και αραιά.
Όσοι έχετε ακούσει κάποιο από τα προηγούμενα albums, με την ίδια ευχαρίστηση θα υποδεχτείτε κι αυτό, αφού το στυλ παραμένει ως είχε. Metal που ανδρώθηκε στα '80s και κινείται σε mid-tempo - ως επί το πλείστον - ρυθμούς, βαριά riff-ολογία που χρωστάει αρκετά στο αμερικάνικο thrash, αλλά και αρκετή μελωδία. Σκοτεινή μελωδία για την ακρίβεια. Σε γενικές γραμμές, όπως λένε και οι ίδιοι "Testament meets Judas Priest with some other metal sprinkled in". Το γεγονός πως έχουν συναίσθηση του τι παίζουν, ίσως και να είναι ένας από τους λόγους που το κάνουν τόσο καλά. Δε θα ακούσετε κάτι πρωτότυπο δηλαδή (αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, μάλλον δε θα ήταν δική μου η παρουσίαση), απλώς καλοπαιγμένο και εμπνευσμένο (βασικό αυτό) heavy metal. Πολύ ευχάριστη μουσική στο άκουσμα, αφού ούτε το groove τής λείπει, ούτε ο τσαμπουκάς, ούτε οι μελωδίες, ενώ η οξυδέρκεια στη σύνθεση είναι κι αυτή παρούσα. Τρίλεπτα και τετράλεπτα τραγούδια που περιέχουν τόση μουσική πληροφορία, όση ακριβώς χρειάζεται για να μη γίνονται ούτε νυσταλέα ούτε πρηξαρχίδικα (με το συμπάθιο). Η μόνη ουσιαστική διαφορά που παρατηρώ σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους είναι η αρκετά μικρότερη διάρκεια... σαραντατρία λεπτά σφηνάκι και βουρ για την επόμενη γύρα.
Έκπτωση στην ποιότητα των τραγουδιών δεν υπάρχει σε κανένα σημείο, δε γυρνάς την πλάτη σε κανένα από αυτά, αλλά η απουσία ενός υπερέπους σαν το "Into The Black" είναι αισθητή. Όσοι το έχετε ακούσει καταλαβαίνετε για τι πράγμα μιλάω. Όσοι δεν είχατε την τύχη, σπεύσατε. Η παραγωγή, εξ όσων γνωρίζω (μιας και το - φτωχό είναι η αλήθεια - μονοσέλιδο booklet δεν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό επί του θέματος), δεν έχει γίνει σε κάποιο ιλουστρασιόν studio από κάποιον guru του είδους, αλλά πετυχαίνει να αναδείξει τους κόπους των μουσικών και όλοι μένουμε ευχαριστημένοι, αφού αυτό είναι και το ζητούμενο.
Παλαιο-μεταλλάδες, power-άδες με μια ιδιαίτερη αγάπη για την Αμερική και 'σεις που στα κρυφά βγάζετε γούστα με Overkill & Testament (αλλά θεωρείται εαυτούς κοντύτερα στο κλασικό heavy παρά στο thrash), καλό θα ήταν να τους χτυπήσετε την πόρτα. Πιθανότατα θα ταιριάξετε.
.
) όταν τους πρωτοανέφερε ο reviewer και απ’ όσο θυμάμαι στο ίδιο ενδιαφέρον στιλ ήταν. Ωραία κομμάτια, όντως στο στιλ που λένε και οι ίδιοι. Ούτε πολύ Judas Priest θυμίζουν ούτε Testament, κάτι ενδιάμεσο (αν και τα riff είναι καθαρά thrash-άδικα). Όσοι ακούτε τέτοια πράγματα αξίζει να ασχοληθείτε πάντως, γιατί προβλέπεται κι αυτό το CD-άκι να εξαντληθεί σύντομα και να μην βρίσκεται με τίποτα.
Originally Posted by eleventh guardian
