Η ταινία ,που πέρα από την ψυχαγωγία που προσφέρει για ένα Σάββατο βράδυ σε ένα κατάμεστο cinema, θαρρώ θα απασχολήσει περισσότερο την ιστορία του Κινηματογράφου και τους κριτικούς (επαγγελματίες και μη) παρά το κοινό της. Σεναριακά μοιάζει πάρα πολύ με τη σειρά Dexter ( όσον αφορά κάποια βασικά σημεία της πλοκής και όχι όλες τις λεπτομέρειες), χωρίς όμως όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που την κάνουν ιδιαίτερη.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για το πυρήνα της ταινίας. Pacino και De Niro ή De Niro και Pacino. Το αιώνιο δίλλημα (για μερικούς, όχι για μένα). Εγώ πάντα είχα μία ιδιαίτερη προτίμηση στον Pacino. Anyway, είναι η πρώτη ταινία που παίζουν μαζί (for real,στον Νονό παίζαν σε διαφορετικά timeframes και στο Heat παίξαν σε μία σκηνή, η οποία αποδείχθηκε montage), και τι λέτε πως γίνεται; Ε λοιπόν γίνεται κάτι το απίστευτο. Παίζουν τόσο καλά μαζί, γράφουν τόσο καλά που είναι λες και γνωρίζονται 30 χρόνια. Την παράσταση κλέβει ο Pacino στην ταινία (κατ'εμέ), ο οποίος πέρα από το κωμικό στοιχείο που έβγαλε ( κάτι για το οποίο έχει μεγαλύτερη προϋπηρεσία ο De Niro) , στις σοβαρές του σκηνές ήταν top notch. Ο De Niro φυσικά κατάφερε να εκφράσει όλα τα συναισθήματα που θα εξέφραζε ένας μπάτσος στη θέση του, αλλά προσωπικά ήταν μία από τα ίδια.
Αυτά, δείτε την ή όχι. Όποτε είστε έτοιμοι, περιμένω απόψεις.