ια να χρειαστούν πάνω από 600 συλλήψεις στην ήσυχη Κοπεγχάγη μέχρι να αρχίσει να κατεδαφίζεται το «Σπίτι της Νεολαίας», κάποια ανάγκη θα εξυπηρετούσε το έρημο το κτίριο. Κάτι περισσότερο θα υπάρχει σ’ αυτή την ιστορία πέρα από τις εικόνες των συγκρούσεων των αστυνομικών με τους μαυροντυμένους νέους.
Το τεραώροφο Ungdomshuset ήταν ένας χώρος έκφρασης, ένα κέντρο δραστηριοτήτων, κουλτούρας και δημιουργικότητας που ξέφευγε από τους συνήθεις μηχανισμούς ελέγχου. Ενας νέος καλλιτέχνης που δεν είχε μπει στο κύκλωμα των γκαλερί μπορούσε να εκθέσει τα έργα του εκεί. Ενας νέος σκηνοθέτης που δεν είχε βρει εταιρεία διανομής μπορούσε να προβάλλει τις ταινίες του εκεί. Μουσικά γκρουπάκια έκαναν τις πρόβες τους εκεί. Αγνωστοι αλλά και πασίγνωστοι ερμηνευτές εμφανίζονταν σε συναυλίες, με ελάχιστο ή καθόλου εισιτήριο. Εφηβοι και φοιτητές στην γνωστή οικονομική κατάσταση «ταπί και ψύχραιμοι» δεν ήταν αναγκασμένοι να μένουν απομονωμένοι στα σπίτια τους και να παίζουν βιντεογκέιμ. Είχαν ένα χώρο συνάντησης και φιλοξενίας που δεν τους ζητούσε να καταναλώσουν απολύτως τίποτα (άντε, υπήρχαν και μπίρες, σε χαμηλή τιμή, στο αυτοσχέδιο μπαρ, και φαγητό, μαγειρεμένο σε γιγάντια κατσαρολικά).
Για όλ’ αυτά δεν χρειαζόταν να ευχαριστήσουν κανέναν κρατικό ή ιδιωτικό οργανισμό, καμία εκκλησία και κανένα κόμμα. Το κτίριο με τη μεγάλη ιστορία για την πορεία του εργατικού κινήματος το είχαν καταλάβει από το 1982 μερικές εκατοντάδες νέοι. Ζούσαν μέσα και άνοιγαν τις πόρτες του σε χιλιάδες επισκέπτες.
Τα παραπάνω ακούγονται ελαφρώς Κινέζικα για τη γενιά του The Mall, για την οποία ο δημόσιος χώρος είναι το εμπορικό κέντρο. Τη γενιά που θεωρεί φυσικό η συνάντηση, η γνωριμία, το φαγητό, το ποτό, η βόλτα να γίνονται στο χώρο που είχαν την καλοσύνη να παραχωρήσουν τα λαμπερά μαγαζιά με τις ωραίες βιτρίνες. Σε ένα χώρο όπου όλα είναι καθαρά, ευχάριστα, κλειστά, προστατευμένα από οποιοδήποτε άλλο μήνυμα πλην της εκκωφαντικής προτροπής για κατανάλωση. Ολο και περισσότερο, οι νέοι «δημόσιοι» χώροι δεν είναι χώροι ελευθερίας και έκφρασης αλλά χώροι παθητικότητας, όπου η επιλογή εξαντλείται στον κατάλογο των blockbuster που παίζει το Village.
Από χθες, το Ungdomshuset δεν υπάρχει. Μια χριστιανική αίρεση, η Faderhuset το αγόρασε από τον δήμο της Κοπεγχάγης και έπειτα από πολλές καθυστερήσεις, αντιδράσεις και συγκρούσεις, κατάφερε να αρχίσει την κατεδάφισή του. Δεν χρειάζεται να φοράει κανείς δεκάδες σκουλαρίκια, να έχει ροζ μαλλιά και να θέλει να ρίξει το κράτος για να θεωρεί ότι η κατεδάφιση είναι κακή εξέλιξη. Στο Ungdomshuset έμεναν κυρίως «αυτόνομοι» (η δανέζικη εκδοχή των αντιεξουσιαστών). Ομως, το αίτημα για νέες συλλογικότητες, για λιγότερο ασφυκτικά πλαίσια πολιτιστικής έκφρασης και για οικονομικότερη ψυχαγωγία αφορά πολύ ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού. Αφορά ακόμη και όσους πίνουν πού και πού, μετά τα ψώνια τους, έναν καφέ στο The Mall.
Ungdomshuset τέλος
