«Αντίθετα με τη λαϊκή κουλτούρα που αναπτύσσεται “από κάτω” δηλαδή από τον ίδιο το λαό και που χαρακτηρίζεται ως ισχυρή, αυτοδύναμη και αυτοδημιούργητη που τιμά τις αξίες, διαμορφώνεται ένας άλλος τύπος κουλτούρας, η κουλτούρα της μάζας , που αναπτύσσεται “από πάνω”, είναι αδύναμη, κακόγουστη και παράγεται με εμπορευματικό τρόπο για παθητική κατανάλωση.

Η κουλτούρα της μάζας είναι διεισδυτική και απειλεί να υποκαταστήσει την λαϊκή κουλτούρα σταματώντας την πολιτισμική ζωή του απλού λαού.

Η κουλτούρα της μάζας επινοείται από τεχνικούς, επιβάλλεται καταλαμβάνοντας όλο το διαθέσιμο χώρο έτσι ώστε ο θεατής να μην έχει επιλογή ακόμη και αν αλλάξει κανάλι.

Η κουλτούρα της μάζας δίνει την εντύπωση ότι είναι κάτι “υψηλό” και σπουδαίο αλλά ουσιαστικά είναι κάτι νοθευμένο που τελικά μετατρέπεται σε εργαλείο πολιτικής κυριαρχίας.»

Τόνυ Μπένετ , “ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΣΑ,ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ” περιλαμβάνεται στο “ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ & ΜΜΕ” (Εκδ. ΠΑΠΑΖΗΣΗ 1989)



«Ωστόσο, σε όσους από τους κριτικούς ισχυρίζονται ότι τα προγράμματα απλώς προορίζονται να συμπληρώνουν το χρόνο μεταξύ των διαφημίσεων διαφεύγει το σημείο κλειδί. Η τηλεόραση στο σύνολό της αποτελεί μια διαφήμιση του υπάρχοντος συστήματος, της καθιερωμένης τάξης πραγμάτων. Ακριβώς όπως οι διαφημίσεις προσπαθούν να πουλήσουν προϊόντα και ταυτόχρονα να νομιμοποιήσουν ένα τρόπο ζωής, τα ψυχαγωγικά προγράμματα διαφημίζουν (ή δοξάζουν) αξίες και ένα τρόπο ζωής που συμπίπτει με, και κάνει δυνατή (ή αναγκαία) την αγορά των προϊόντων. Η τηλεόραση έχει μετατραπεί μ’ αυτό τον τρόπο σ’ ένα “σύστημα διανομής κινήτρων” μια μαζική ανάμιξη ιδεολογικών μηνυμάτων, μια απλή αλλά ποικιλόμορφη, διαφήμιση μιας προκαθορισμένης προτιμητέας τάξης πραγμάτων».

(Robert Dunn, Television, consumption and the commodity form, Theory, Culture & Society, 1986. Έκδοση στα Ελληνικά, Κοινωνία Εξουσία και ΜΜΕ, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ 1989).