Όλο αυτό το μοτίβο του lifestyle συγγραφέα/δημοσιογράφου σε free press/blogger, είναι ένα αηδιαστικό μοτίβο κάποιων τύπων που τους αρέσει να είναι ελβετικοί σουγιάδες : θα σου μιλήσουν για τα πάντα. Για μουσική, για τεχνολογία, για κοινωνική ψυχολογία, για λογοτεχνία, για εκείνο το θεϊκό μπιστρό στην ψαγμένη περιοχή του παρισίου, για τον θεώδορο πάγκαλο και γενικώς για πολιτική. Δεν έχω διαβάσει βιβλία της Σώτης Τριανταφύλλου, και ούτε πρόκειται, διότι άμα ακούω κουβέντες τύπου Άθενς Βόις και Λάιφο, εγώ μένω μακριά, δεν θα βρω εγώ τον γάτο του Νίκου Δήμου.

Έχω διαβάσει όμως το άρθρο για τον Πάγκαλο, και σε αντίθεση με την δίδα Weiss εμένα δεν με βρήκε σύμφωνο σε όλες τις θέσεις του, ίσα ίσα.

Επίσης, έχω διαβάσει αυτό το αίσχος, υψηλή κοψοραπτική ιντελλεξουέλ χαμηλού επιπέδου.

Σας κουοτάρω :

1969: Σφαγείο Νο 5, του Κερτ Βόνεγκατ. Μαζί με το Catch-22 του Τζόζεφ Χέλλερ (1961) είναι δύο από τα μικρά αριστουργήματα της αμερικανικής λογοτεχνίας. Δεν ξέρω αν υπάρχουν μεγάλα.