Ταξίδια - Πόλεις

[Mostos]

Το Μόντρεαλ είναι η μόνη σοβαρή επιλογή για μόνιμη εγκατάσταση παγκοσμίως.

συνέχισε please.

[morphine]

πάμε βερολίνο, παίρνουμε U8 (u-bahn) για Rosenthaler Platz, περπατάμε λίγο μέχρι να βρούμε το Torstr. 99, μπαίνουμε μέσα στο μπαρ και τι βλέπουμε;

ακούς αποπάνε;

[Phantom Duck]

Γενικώς, εξαιρώντας το ότι έχουν αρχίζει να γίνονται φασιστάκια οι γαλλόφωνοι κι ξεκινούν τ' αμερικανιλίκια, σαν πόλη είναι φοβερή. Πολύ απλωμένη (πληθυσμός περίπου 3.7 εκατομμύρια αλλά με πυκνότητα 5 φορές μικρότερη της Αθήνας π.χ.), καταπράσινη και όχι ιδιαίτερα τουριστικλη (δηλαδή το Ολυμπιακό Στάδιο είναι από τις μεγαλύτερες ατραξιόν, να φανταστείς). Ψωλόκρυο το χειμώνα, τα πάντα παγωμένα κι όμως η πόλη λειτουργεί κανονικότατα, σχετική ζέστη το καλοκαίρι, αλλά φοβερή υγρασία όλο το χρόνο.

Τώρα στα πιο καθημερινά, έχει ένα "ψυχρό" χαρακτήρα αλλά εμένα μ' άρεσε πολύ, τα προάστια ειδικά είναι η άνετη ζωή η ίδια. Το σύστημα πρόνοιας είναι τόσο εξελιγμένο που οι εργαζόμενοι παραπονιούνται ότι φορολογούνται πάρα πολύ ενώ οι άστεγοι ζουν με κάθε πολυτέλεια σε κτίρια του κράτους (παλιότερα είχαν μαζευτεί όλοι οι άποροι της Βόρειας Αμερικής εκεί), και γενικά ο τρόπος ζωής είναι πολύ κοντά στον γεμάτο, υπερκαταναλωτικό αμερικανικό τρόπο ζωής χωρίς τις ταξικές αντιθέσεις. Τα μεγέθη είναι δυσανάλογα μεγάλα σε σχέση με Ευρώπη (οι συνοικιακοί δρόμοι έχουν μέγεθος δικιάς μας εθνικής οδού- χωρίς υπερβολή), οι μεταφορές εξαιρετικές (το μετρό αν και αρκετά παλιό, είναι πεντακάθαρο και λειτουργικότατο, αντίθετα με πίπες τύπου Παρίσι), και οι δυνατότητες για εργασιά όπως πρέπει. Μερικά φημισμένα πανεπιστήμια, κυρίως το McGill, για το μεταπτυχιακό μας κι έτοιμοι.

Επίσης, καθότι το Quebec είναι σε ημιαυτόνομη μορφή, δίνεται περισσότερη βάση στις τέχνες από την υπόλοιπη χώρα (το κράτος έχει χρηματοδοτήσει από τους Cursed και τους Annihilator μέχρι τις πιο τρελές εκθέσεις τέχνης) αλλά είναι ταυτόχρονα απίστευτα μπροστά σε θέματα τεχνολογίας κι εξέλιξης, σχεδόν όσο κι η "ρομποτική" Μιννεάπολη. Εδώ να αναφέρουμε οτι το ίντερνετ έχει φτάσει πια δυσθεώρητα ύψη ανωτερότητας =]

Γεωγραφικά, το Μόντρεαλ είναι αρκετά νότια ώστε να μην είναι τα αρκούδια συχνό θέαμα, κοντά στην πρωτεύουσα Οττάβα (μια διαδρομή γεμάτη λιβάδια και αξιαγάπητα γελάδια) και το ουσιαστικά αμερικάνικου τύπου Τορόντο. Ο ποταμός Σαιντ Λωραίν είναι η ψυχή της περιοχής, καιρός να κάνετε μπάνια σε τεχνητές παραλίες επί ποταμού. Με γαμάτες και τεράστιες νεροτσουλήθρες, χαε.

Για ψώνια, τα τεράααααστια και αμέτρητα εμπορικά κέντρα σας καλύπτουν (το μικρότερο έχει το μέγεθος του δε μωλ π.χ.), ενώ τα πιο κεντρικά από αυτά συνδέονται υπόγεια ώστε να μη χρειαστεί να περπατάς το χειμώνα σε θερμοκρασίες του τύπου -30 βαθμών κελσίου. Φοβερή υποδομή.

Σπαστικά φαινόμενα η γαλλική υπεροψία και το ότι δίνεται από τους κατοίκους η εικόνα του ξενέρωτου (Σκανδιναβία στάηλ), αν και είναι αρκετά καλύτερα τα πράγματα. Από τις ελάχιστες χώρες όπου υπάρχει τέλεια πολυπολιτισμική συμβίωση.

Τα φαγητά δε λένε και πολλά, αλλά σου γεμίζουν το αναψυκτικό όσες φορές θες τσάμπα.

Από αξιοθέατα ψόφια πράγματα, καλύτερα πηγαίντε μια- δυο μέρες Οττάβα και καλυφθήκατε.

Γενικότερα, όχι τόσο για τουρισμό (εκτός κι αν πάει κανείς για να βιώσει ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής χωρίς υπερβολές τύπου NY, Τόκυο κλπ.) αλλά τον ένα μήνα που έμεινα το ερωτεύτηκα. Α και μια συμβουλή: μακριά από τους Έλληνες μετανάστες πρώτης γενιάς.

Αυτά προς το παρόν, άμα θυμηθώ άλλα θα επανέλθω.

[Parasight]

Τι λες μωρέ? Μια χαρά είναι η Rambla. Και στην τελική άμα δεν πας εκεί όταν επισκεφτείς την Βαρκελώνη, ε δεν έχεις πάει και πουθενά.

Ακριβώς αυτό. Δηλαδή μπορεί να είναι χάλια, βρώμικη ή ό,τι άλλο, αλλά δε μπορείς να λες ότι έχεις πάει Βαρκελώνη αν δεν πας κι εκεί.
Όπως και δε νοείται κάποιος ξένος να έρθει Αθήνα και να μην πάει Ερμού, Σύνταγμα, Ομόνοια (μεταξύ άλλων), όσο σκατά και να είναι.


edit: Όταν έχω λίγο χρόνο, θα κάνω κι εγώ τις συστάσεις μου μετά το 4ήμερο στη Βαρκελώνη τον περασμένο Μάιο.

[Amnesiac.]

larne.

[enitharmon]

πάμε βερολίνο

πες κι άλλα εσυ

[ang69]

Γεια. Πέρασα απλώς για να καταθέσω τη ζήλια μου. Συνεχίστε.

[freak brother]

εχω γυρισει ολη την Ισπανια απο Βαρκελωνη (μεσογειος) μεχρι Σαν Σεμπαστιαν(Βασκωνια-Ατλαντικος) αλλα ειχα πιει τοση σαγγρια που δεν θυμαμαι και πολλα.. απλα πατε και περιπλανηθειτε.. το καλυτερο , ουτε τουριστικα μερη ουτε τπτ.. εγω αυτο εκανα , ξυπναγα το πρωι και προχωραγα σε τυχαιους δρομους επαιρνα τυχαια λεωφορεια κλπ.. τελεια.

(νταξει να πατε να δειτε και Σαγραδα Φαμιλια και το παρκο της Βαρκελωνης του Γκαουντι αλλα καταλαβατε τι εννοω φανταζομαι)

[freak brother]

Μόσχα!!!!

Πάμε με αεροφλότ και όχι με ολυμπιακή. Επιλέγουμε να πιούμε βότκα με το γεύμα, καθώς δε θα 'χει πλάκα να είμαστε οι μόνοι που δεν την έχουμε ακούσει και δεν κάνουμε βόλτες πάνω κάτω στο αεροπλάνο χωρίς προφανή λόγο για τις επόμενες 2 ώρες. Καθώς προσγειώνεται το αεροπλάνο, προσπαθούμε να μην τρομάξουμε από τα κινητά που χτυπάνε.

Πίνουμε μια βότκα να συνέλθουμε.

Περνάμε μια ολόκληρη μέρα στο Κρεμλίνο, εκκλησίες, αγορά φτηνών γούνινων καπέλων από πλανόδιους (μας εντοπίζουν αυτοί) και δε συμμαζεύεται. Ο Άγιος Βασίλειος (αυτό με τους τρούλους-κρεμμύδια στο τέτρις) δε λέει και πολλά μέσα, δε μας τρώει πάνω από 5 λεπτά. Αν θέλουμε να δούμε το Λένιν, να ξέρουμε ότι δεν επιτρέπεται να πάρουμε φωτογραφικές μαζί και επιπλέον δεν έχει πουθενά να τις αφήσουμε, οπότε ή χωριζόμαστε σε γκρουπ και πάμε χώρια ή τις αφήνουμε στο ξενοδοχείο. (Γενικά, δεν αφήνουμε τα πράγματά μας να τα προσέχουν Ρώσοι, ακόμα κι αν είναι φύλακες κλπ.)

Πίνουμε μια βότκα να συνέλθουμε μετά το πτώμα.

Η αστυνομία είναι πολύ χρήσιμη, αν χαθούμε ρωτάμε αυτούς (κυκλοφορούν παντού), προφέροντας απλά δυνατά το όνομα του μέρους που ψάχνουμε.

Πίνουμε μια βότκα γιατί μπορούμε, αλλά χωρίς να μας βλέπει η αστυνομία.

Επισκεπτόμαστε το μετρό, είναι επικό. Must η κιιβσκαγια και η μαγιακόφσκαγια. Επίσης, επισκεπτόμαστε τους 3 σταθμούς του τραίνου που βρίσκονται δίπλα δίπλα (λενινγκραντισκι, καζάνσκι, γιαροσλάφσκι), βλέπουμε τους ντόπιους που ετοιμάζονται για 6ήμερα ταξίδια, αγοράζουμε φτηνό φαγητό κι άμα έρθουμε και στο τσακίρ κέφι μπαίνουμε σ'ένα τραίνο και πάμε στην Πετρούπολη.

Πίνουμε πολλές βότκες με τους συνεπιβάτες μας. Τους μιλάμε στα ελληνικά και μας απαντάνε στα ρώσικα κινορέα.

Κάνουμε βόλτες στην Τβέρσκαγια, τσεκάρουμε τις τιμές των γουναρικών στο ΓΥΜ και στο υπόγειο εμπορικό στην κόκκινη πλατεία και μετά επιλέγουμε μια γραμμή του μετρό στην τύχη και κατεβαίνουμε στο τέρμα της, έτσι, για να σοκαριστούμε από τις διαφορές. Αν βρούμε και κανένα εμπορικό έξω απ' το κέντρο, μπορούμε να ψωνίσουμε φτηνά παγοπέδιλα και άλλες αηδίες που στην Ελλάδα είναι ακριβές.

Πίνουμε τη βότκα που πήραμε φτηνά μακριά απ' το κέντρο.

Τρώμε πιροσκί (δεν είμαστε μπανάλ όμως, δοκιμάζουμε και με λάχανο, πατάτα, μανιτάρια ή συνδυασμούς αυτών) και σασλίκ από πλανόδιους μέχρι σκασμού (τα ιμμόντιουμ πάντα στην τσέπη).

Πίνουμε μια βότκα να πάνε κάτω.

Πάμε στα μπολσόι γιατί είναι τζάμπα πράμα (μπορούμε να κλείσουμε κι απ' το ΙΝΤΕΡΝΕΤ, αλλά συνήθως δε χρειάζεται). Αγοράζουμε όσα σοβιετικά ενθύμια τραβάει η καρδιά μας τα σαββατοκύριακα στο ισμαϊλοβο (παζάρι), καθώς και τσιγάρα ΜΠΕΛΟΜΟΡΚΑΝΑΛ (οπωσδήποτε) από κάποιο περίπτερο.

Πίνουμε μια βότκα από το νέο μας φλασκί του κόκκινου στρατού.

Πηγαίνουμε από νωρίς στο αεροδρόμιο, ώστε μετά από όλες αυτές τις βότκες να βρούμε το σωστό αεροπλάνο (μετά από μερικές προσπάθειες και αφού πρώτα επιχειρήσουμε να κάνουμε τσεκ-ιν στο γκισέ για Κομσομόλσκ-να-Αμούρε).

Γυρνάμε στην Αθήνα, παίρνουμε τηλ το ταμαγκόθη και του δίνουμε το Μίσα που του φέραμε απ' το Ισμαϊλοβο. Μας κερνάει βότκα.

κοιτα βασικα θα επρεπε να γινει το αντιστοιχο θρεντ σε ενα δικο του φορουμ και να γραφεις μονο εσυ.

[H.]

Και βασικά απ' ότι κατάλαβα η βαρεμάρα σε αυτήν την πόλη είναι τόσο πολλή που να την κάνει το κατάλληλο μέρος για να αυτοκτονήσεις ξέρω γω..

[morphine]

πες κι άλλα εσυ

θα πω όταν εγκατασταθώ μόνιμα

Schwarzbier + ritter sport nougat

[Queen of the Hi-Ace]

Πάμε στα μπολσόι γιατί είναι τζάμπα πράμα (μπορούμε να κλείσουμε κι απ' το ΙΝΤΕΡΝΕΤ, αλλά συνήθως δε χρειάζεται).

Θέλω.

[freak brother]

Paris Syndrome' strikes Japanese

A dozen or so Japanese tourists a year have to be repatriated from the French capital, after falling prey to what's become known as "Paris syndrome".

That is what some polite Japanese tourists suffer when they discover that Parisians can be rude or the city does not meet their expectations.

The experience can apparently be too stressful for some and they suffer a psychiatric breakdown.

Around a million Japanese travel to France every year.

Shocking reality

Many of the visitors come with a deeply romantic vision of Paris - the cobbled streets, as seen in the film Amelie, the beauty of French women or the high culture and art at the Louvre.

The reality can come as a shock.

An encounter with a rude taxi driver, or a Parisian waiter who shouts at customers who cannot speak fluent French, might be laughed off by those from other Western cultures.

But for the Japanese - used to a more polite and helpful society in which voices are rarely raised in anger - the experience of their dream city turning into a nightmare can simply be too much.

This year alone, the Japanese embassy in Paris has had to repatriate four people with a doctor or nurse on board the plane to help them get over the shock.

They were suffering from "Paris syndrome".

It was a Japanese psychiatrist working in France, Professor Hiroaki Ota, who first identified the syndrome some 20 years ago.

On average, up to 12 Japanese tourists a year fall victim to it, mainly women in their 30s with high expectations of what may be their first trip abroad.

The Japanese embassy has a 24-hour hotline for those suffering from severe culture shock, and can help find hospital treatment for anyone in need.

However, the only permanent cure is to go back to Japan - never to return to Paris.

http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/6197921.stm

[HAVOC]

Αφορητες προβλεψιμες κακιες, εξαιρετικες παρ'αυτα.

[tamagothi]

Πράγα!!!

Κλείνουμε οπωσδήποτε για Χριστούγεννα. Όπως είναι γνωστό, η Πράγα είναι πολύ όμορφη τα Χριστούγεννα: χριστουγεννιάτικες αγορές, ζεστό κρασί, χιονισμένα τοπία και μουσική με θέα το μολδάβα (που είναι το ίδιο ποτάμι με τον βλταβα, απλά τον λέμε μολδάβα επειδή κανένας ψυχικά υγιής άνθρωπος δεν μπορεί - αλλά κυρίως δε θέλει - να πει τόσα σύμφωνα στη σειρά. περισσότερα στη διάλεξη που θα δώσω με τίτλο "η ιστορία της ψυχιατρικής στην πολωνία: μια βόλτα από το Szczebrzeszyn μέχρι το Brzeszcze".)

Στο αεροπλάνο διαβάζουμε το λόνλι πλάνετ πράγκ και συζητάμε με τους διπλανούς μας ενδιαφέροντα θέματα όπως "πώς λένε το γκλουβαϊν στα τσέχικα;", "σε τι χρησιμεύουν οι τόνοι πάνω από τα φωνήεντα τελοσπάντων;" και "θα δούμε άραγε τον μπάρος στην πράγα;".

Μόλις φθάσουμε, πάμε βόλτα στη γέφυρα του καρόλου και στηνόμαστε στην πλατεία να δούμε το ρολόι με τους βλάκες που κουνιούνται και δενξερωγωτι. Αξίζει την αναμονή, είναι σχεδόν τόσο ενδιαφέρον όσο το να βλέπαμε για 27η φορά το αποκριάτικο επεισόδιο του ρετιρέ.

Παίρνουμε τηλέφωνο κάποιον στην Αθήνα και σιγουρευόμαστε ότι έχει ακόμα ανθρώπους κι εκεί. Με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι η αθήνα συνεχίζει να υπάρχει και συνειδητοποιούμε ότι οι έλληνες είναι πολλοί τελικά. Παρηγοριόμαστε με τη σκέψη ότι τουλάχιστον και οι πολωνοί είναι πολλοί (γενικότερα, στην πράγα δεν έχει δείγμα) και αναρωτιόμαστε πού φυλάνε τους τσέχους αυτήν την εποχή.

Τρώμε γκούλας. Αφού περάσουμε από 2-3 μαγαζιά με σουβενίρ που παίζουν σκυλάδικα ή νταλάρα, παίρνουμε το τραίνο για τη Δρέσδη και περνάμε εκεί το χειμώνα. Τρεφόμαστε με στόλλεν. Κατά το μάρτιο επιστρέφουμε στην πράγα. Πάμε για καφέ, σοκολάτα και γλυκά στο καφέ καφίτσκα (πινκ πινκ πινκ), κοντά στη γέφυρα του καρόλου, αλλά απ' την αποκεί μεριά, να το βρείτε μονοι σας, χεχ. Αγοράζουμε αψέντι, έτσι, για την πρωτοτυπία. Βλέπουμε τα αξιοθέατα και γυρνάμε σπίτι, χαρούμενοι για τα ωραία χριστούγεννα που περάσαμε!!!!


θα ακολουθήσει ποστ "Χριστουγεννιάτικη Βιέννη: Η Μπρατισλάβα είναι μισή ωρίτσα μακριά!"

(το καφέ καφίτσκα γαμεί όμως, σοβαρά.)