Φιντέλ Κάστρο και η επόμενη μέρα της Κούβας
Στην επικαιρότητα ξανά, μετά τα τελευταία προβλήματα υγείας του, ο Φιντέλ φαίνεται να δίνει το έναυσμα για την αντίστροφη μέτρηση. Αυτό που δεν έχουν καταφέρει οι αρχές των ΗΠΑ και οι ακροδεξιοί "νοσταλγοί" του καθεστώτος Μπατίστα, αναπόφευκτα θα το επιτελέσει το πέρασμα του χρόνου. Τι γίνεται, όμως, από εδώ και πέρα? Θα μπορέσει κάποιος να σηκώσει τη βαριά κληρονομιά μιας πληθωρικής προσωπικότητας, όπως ο Κάστρο, ή η Κούβα θα καταντήσει άλλη μια "αναπτυσσόμενη χώρα στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας", δηλαδή θα γίνει πάλι υποχείριο και μπουρδέλο των Ηνωμένων Πολιτειών, με τη γνωστή μέθοδο της "δημοκρατικής" μετάβασης, εγκαθιστώντας κυβερνήσεις μαριονέτες και ανατρέποντας οποιαδήποτε άλλη επιλογή του λαού? Η ιστορική εμπειρία έχει δείξει ότι μάλλον θα συμβεί το δεύτερο, αλλά μήπως ο ίδιος ο Φιντέλ δεν πέτυχε το ακατόρθωτο, να αντιστέκεται επί 47 χρόνια στην υπερδύναμη, ξεκινώντας με 82 άντρες?Γεννημένος στο Μπιράν, στην Κούβα, στις 13 Αυγούστου 1926, σε μια εύπορη αγροτική οικογένεια, ο Φιντέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρουθ λαμβάνει Ιησουιτική εκπαίδευση, ενώ το 1950 αποφοιτά από το πανεπιστήμιο της Αβάνας, με διδακτορικό Νομικής. Ήδη ως φοιτητής δραστηριοποιείται πολιτικά.
Το 1959 οδηγεί την Κουβανική Επανάσταση στην επικράτηση, και δύο χρόνια αργότερα την κηρύσσει κομμουνιστική, δηλώνοντας ο ίδιος θιασώτης της Μαρξιστικής-Λενινιστικής θεωρίας.
"Ήμουν γιος ενός μεγαλοκτηματία -αυτός ήταν ένας λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Φοίτησα σε θρησκευτικά σχολεία μαζί με γιους πλουσίων -ακόμα ένας λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Ζούσα στην Κούβα, όπου όλες οι ταινίες, οι εκδόσεις, τα ΜΜΕ κατευθύνονταν από τις ΗΠΑ -ένας τρίτος λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Μια στοιχειώδης ουτοπική λογική, μια στοιχειώδης αντίληψη του καλού και του κακού, του δίκαιου και του άδικου, και ένα στοιχειώδες πνεύμα απειθαρχίας ενάντια στην επιβολή και την καταπίεση με οδήγησαν σε μια ανάλυση της ανθρώπινης κοινωνίας, που με καθιστούσε, όπως αργότερα κατάλαβα, ουτοπικό κομμουνιστή. Τότε, δεν είχα ακόμη την τύχη να συναντήσω έναν κομμουνιστή ή να διαβάσω ένα κομμουνιστικό έγγραφο. Μια μέρα έπεσε στα χέρια μου ένα αντίγραφο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, και διάβασα πράγματα που δεν θα ξεχάσω ποτέ!"
Στην Κούβα δε θα δει κανείς αγάλματα του Κάστρο.
Η τιμή αυτή φυλάσσεται για τον Γκεβάρα ή τον Μαρτί. Υπάρχουν όμως πορτρέτα του σε όλα τα σχολεία και στους περισσότερους χώρους εργασίας. Κατά τη διάρκεια συγκεντρώσεων, φορώντας την πράσινη στρατιωτική στολή του, εκφωνεί πολύωρους λόγους, που αργότερα μεταδίδονται κατ' επανάληψη από την κρατική τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Επίσημα οι Κουβανικές αρχές μετρούν 637 απόπειρες δολοφονίας κατά του Κάστρο, οργανωμένες ή χρηματοδοτούμενες από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι μαζί με τον Κάστρο θα χαθεί και η επανάσταση στην Κούβα.
Σε έναν από τους τελευταίους λόγους του, ο Κάστρο δήλωσε έτοιμος να πεθάνει με το όπλο στο χέρι, προκειμένου να υπερασπιστεί την Κούβα από το να γίνει "μια ακόμα αποικία" των ΗΠΑ.
Ξέρω ότι υπάρχουν πολλές ενστάσεις όσον αφορά στην εικόνα της Κούβας. Για άλλους αποτελεί σύμβολο της επανάστασης και της αυτοδιαχείρισης και ελπίδα της αντίστασης στο αμερικανικό μοντέλο, η χώρα που επιβίωσε από το μακροχρόνιο εμπάργκο, τις επιθέσεις, την προπαγάνδα και την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ. Για άλλους είναι, άλλο ένα ανελεύθερο και ολοκληρωτικό κράτος που φιμώνει κάθε αντιπολίτευση, φυλακίζει ή εκτελεί τους αντιφρονούντες και τους ομοφυλόφιλους (οκ αυτούς όχι πια) και κρατάει το λαό του στην εξαθλίωση.
Πιστεύω η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, αλλά οφείλω να σημειώσω ότι οι Κούβα έχει ένα από τα καλύτερα σύστηματα υγειονομικής περίθαλψης για τους πολίτες της, έχει καταφέρει να παρέχει υψηλού επιπέδου παιδεία (εξού και το γνωστό ανέκδοτο με τις πόρνες), να εκμηδενίσει την εγκληματικότητα, να μην πεινάει κανένας κάτοικός της και, γενικά, δεν έχει καμία σχέση με την προεπαναστατική χώρα. Επίσης, σχολιάζοντας την καταστολή και τη δυσπιστία απέναντι στις διαφορετικές απόψεις, δυστυχώς κρίνεται αναπόφευκτη, ειδικά έπειτα από τα παραδείγματα της Χιλής και της Νικαράγουας. Όταν η μόνη αντιπολίτευση που προβάλλεται (υποκινούμενη φυσικά) είναι η ακροδεξιά του Μαϊάμι και σχεδόν σε όλες τις γειτονικές χώρες έχουν επέμβει οι ΗΠΑ με καταστροφικές συνέπειες, πώς θα μπορούσε να υπάρξει μια σταδιακή αποκατάσταση των δικαιωμάτων.
Τελοσπάντων, το παραμύθι φαίνεται ότι τελειώνει και για τον κουβανικό λαό που σύντομα θα "απολαύσει" τις "χαρές" της ελεύθερης οικονομίας και της "δικτατορίας" των πολυεθνικών.
Ή μήπως μια δημοκρατική μετάβαση με ηγέτες τύπου Τσάβες ή Μοράλες είναι εφικτή?
Originally Posted by Raven Lord
