Δημοκρατικά παράδοξα

[HAVOC]

Eγω βλεπω την εννοια δημοκρατια ως εναν συμβιβασμο και ως κατι οργανικο, το οποιο εξελισσεται με την παροδο του χρονου.
Ερχεται να προστατεψει την πλειοψηφια, με τις εκαστοτε αναγκες και αντιληψεις της, σεβομενη οπου γινεται και την οποια μειοψηφια.
Παντοτε υπαρχουν αντικρουομενα συμφεροντα και αντικρουομενες ιδεολογιες. Ως δημοκρατια οριζουμε καποια μεση λυση, εναν κατ'αναγκη συμβιβασμο σε μια κατασταση που επιτρεπει την αρμονικη συμβιωση στο συνολο μιας κοινωνιας.
Μεσα σε αυτο το πλαισιο, δεν μιλαμε για απολυτη ελευθερια, αλλα για ορια που θετουμε ωστε να θιγονται οσο το δυνατον λιγοτεροι.
Με το σκεπτικο λοιπον αυτο, μπορεις να εχεις ρατσιστικες αποψεις, αλλα δεν μπορεις να πραττεις με το αντιστοιχο πνευμα. Μπορεις να πιστευεις σε οτι Θεο θελεις, αλλα δεν εχεις το δικαιωμα να προσυλιτησεις κ.ο.κ.
Παρολο που υπαρχει το δικαιωμα της διαμαρτυριας, τελειο συστημα στην εφαρμογη δεν υπαρχει, γι'αυτο καταληγουμε ακομη και σε παρατραγουδα η και ακραια σε αυτοδικιες. Καποιες φορες οι πραξεις ειναι καταδικαστεες, αλλες παλι απαραιτητες για να επελθουν ορισμενες αλλαγες. Ο χρονος, η ιστορια, το εκ των υστερων δειχνει αν οι επιλογες ηταν οι καταλληλες για το εκαστοτε ζητημα.

[Starbreaker]

Όταν κάνουν μια νόμιμη πορεία και εγώ δεν μπορώ να πάω σπίτι μου?

Afta na ta les apo to prwto post agorina.

[Atheist]

Καλά δεν λέω για σας, εσείς κουράζεστε και σταματάτε μετά την απόσταση Θεμιστοκλέους - Σταδίου. Σκεφτόμουν περισσότερο τους αδιαφανείς συνδικαλιστές της πουτσάρας που απεργούν Δευτέρες για να κάνουν 3ημερο στο εξοχικό.

[Candiru]

Καλά δεν λέω για σας, εσείς κουράζεστε και σταματάτε μετά την απόσταση Θεμιστοκλέους - Σταδίου. Σκεφτόμουν περισσότερο τους αδιαφανείς συνδικαλιστές της πουτσάρας που απεργούν Δευτέρες για να κάνουν 3ημερο στο εξοχικό.

άμα κάνουν διακοπές τότε όχι μόνο δεν είναι σε πορεία, αλλά ούτε καν στην πόλη και αυτή είναι συνεπώς πιό άδεια και άνετη.

Επίσης να διαμαρτυρηθείς για τους πολιτικούς που οργανώνουν φιέστες με Βίσσυ και Ρουβά και κλείνουν δρομους για μαλακίες και δεν μπορείς όχι μόνο να πας σπίτι αλλά και επειγόντως στο νοσοκομείο άμα πάθεις κάτι ξαφνικό.

Αλλωστε σε διαδηλώσεις πάντα γίνεται χώρος για να περάσουν ασθενοφόρα και πυροσβεστικά, όταν υπάρξει τέτοια περίπτωση.

[Candiru]

Τόχουμε ξανασυζητήσει το θέμα. Οπως τέθηκε θυμίζει έντονα το θεώρημα του Γκέντελ (για να μην διαμαρτυρηθεί πάλι κανείς σχολαστικός ως προς το ότι δεν είναι ταυτόσημο).

Εφόσον στην αυστηρή μαθηματική λογική εμφανίζονται τέτοια αδιέξοδα, πόσο μάλλον σε πραγματικές πολύπλοκες και μη ελεγχόμενες συνθήκες. Το πρόβλημα εμφανίζεται βέβαια όταν θέλεις να εφαρμόσεις αυστηρούς ορισμούς σε τέτοιες συνθήκες. Αυτό που λείπει από το αρχικό δίλημμα είναι η δυναμική της φυσικής πραγματικότητας: της δημοκρατίας, ή καλύτερα αυτονομίας: διότι διατυπώνεται σαν μια απόλυτη αρχή και ως τέτοια έχει πάντα εξ ορισμού το αδύνατο σημείο της: την αυτοκατάργησή της όταν αυτοαναφέρεται.


Η ελευθερία, δημοκρατία, κλπ είναι πρώτα από όλα δυναμικές και μαχόμενες έννοιες. Πρέπει, άπαξ και τεθούν, να περιφρουρούνται και να αυτοσυντηρούνται συνεχώς μέσω της άμεσης συμμετοχής στα κοινά. Αμα κάθεσαι στα αυγά σου και τις αφήσεις στα χέρια «ειδικών» έχουν την ιδιότητα να ατονούν μέχρι και να χάσουν κάθε νόημα που είχαν αποκτήσει: Αν δούμε την πορεία της και τα σκαμπανεβάσματά της από την Αγγλική και Γαλλική επανάσταση μέχρι σήμερα που έχει πάρει για τα καλά τον κατήφορο μέσα σε μια πρωτοφανή εννοιολογική σύγχυση. Η Δημοκρατία δεν αποτελεί ούτε μία απαράβατη υπερβατική φυσική τάξη που βρίσκεται στα γονίδιά μας, ούτε μια μεταφυσική έννοια σαν θεότητα που οφείλουμε να την λατρεύουμε.

Είναι μια κοινωνική δημιουργία συγκεκριμένων κοινωνιών, άλλοτε με απίστευτη ανάπτυξη δεσμών αλληλλεγγύης και συντροφικότητας (συνήθως κάποιες εξωτικές φυλές ή μεμονωμένες κοινωνικές ομάδες της Δύσης), άλλοτε ημιτελής (Αρχαία Αθήνα) και άλλοτε σχεδόν (αν όχι τελείως) φενάκη (κοινοβουλευτική/ αντιπροσωπευτική δημοκρατία).

Διλλήματα σαν το αρχικό δεν έχουν θέση σε μια [b]αυτόνομη[/] (για να την αντιδιαστείλω από τις σημερινές δημοκρατικές φενάκες) κοινωνία: Μπορεί κάποια στιγμή το σύνολο των πολιτών να αποφασίσει ένα περιοριστικό της ελευθερίας μέτρο, όμως το ίδιο το σύνολο θα το καταργήσει αργότερα. (πχ κάποια έκτακτα μέτρα για αντιμετώπιση θεομηνιών, ή και πολέμου). Μπορεί να πάρει μια ολέθρια απόφαση από παραπλάνηση από κάποια ακραία ομάδα, θα μπορεί όμως να την επιδιορθώσει αργότερα.. Οι ακραίες ομάδες, όμως, αν έρθουν ποτέ στην εξουσία, θα φροντίσουν να καταργήσουν αυτή τη δυναμική και αυτός είναι ο απώτερος σκοπός τους: να έρθουν για να μείνουν.

Το σλόγκαν “η ελευθερία μου σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου” είναι ίσως η καλύτερη αυτοπεριοριστική αρχή στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες που έχουν αναδείξει την έννοια του αυτοτελούς ατόμου (διότι σε άλλες εξωτικές κοινωνίες, παρόλο που μπορεί να είναι αυτόνομες και αμεσοδημοκρατικές, το άτομο είναι συνήθως αναπόσπαστο λειτουργικό μέλος του συνόλου, δεν γνωρίζει τέτοια ιδιότητα αυτοτέλειας. Ομως καμιά από τις δυο καταστάσεις δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή καθεαυτή, γιατί ζεις μέσα σε αυτή και δεν μπορείς να συλλάβεις την άλλη στο σύνολό της παρά μόνο αποσπασματικά και διαμεσολαβημένα.).

Αν είναι κάποιος ελεύθερος να κάνει ό,τι γουστάρει, τότε θα οδηγηθούμε στον απόλυτο ολοκληρωτισμό: διότι κάποιοι θα θεωρούν ότι είναι δικαίωμά τους να καταπατούν, να κλέβουν και να σκοτώνουν κατά βούληση και θα κυριαρχήσει το δίκαιο του ισχυρού που θα καταργήσει κάθε έννοια ελευθερίας. Ούτε μπορεί να αποτελεί δικαίωμα η κατοχή μέσων παραγωγής και ο άκρατος πλουτισμός, διότι αυτά γίνονται πάντα εις βάρος άλλων, είτε έμμεσα, είτε άμμεσα: συνεπάγονται όλους τους αντεργατικούς και αντιλαϊκούς νόμους και την κρατική καταστολή, οπότε περνάμε αναπόφευχτα και σε στέρηση ελευθερίας και στο πολιτικό επίπεδο. Από το τελευταίο και μόνο είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι η σύγχρονη δημοκρατία αποτελεί φενάκη, αλλά και διακύβευμα στις κοινωνίες μας, έξω από τον έλεγχό μας, όσο υπάρχει η παρούσα οικονομική κατάσταση. (περισσότερα για αυτό στο επόμενο ποστ με άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου)

Για το θέμα μειονοτήτων που δεν έχουν αναπτύξει δημοκρατικές κοινωνίες: Αυτές μέσα σε ένα καθεστώς απόλυτης ισονομίας και κοινωνικής κινητικότητας θα αποτινάξουν μόνοι τους όλους τους καταπιεστικούς θεσμούς, πχ σαρία, κλπ. Ο λόγος που διατηρούνται με τέτοιο πάθος, ακόμα και στο εξωτερικό ως μετανάστες είναι ακριβώς ο αποκλεισμός και η γκετοποίηση του βιώνουν και τους κάνουν να προσπαθούν να διατηρήσουν την αυτοεκτίμησή τους μέσα από αυτά που ήξεραν. Οσοι/ες ξέφυγαν από αυτή την γκετοποίηση έχουν απόλυτα εκδυτικοποιημένες κοινωνικές απόψεις, αν όχι και πιό ανοιχτές από τους δυτικούς: πολλοί τριτοκοσμικοί διανοούμενοι (μουσουλμάνοι, αφρικανοί, ινδουιστές, κλπ) μας έχουν εκλπήξει με την ευρύτητα πνεύματός τους και τις δημοκρατικές τους ιδέες, παρόλο που προέρχονται από χώρες με απίστευτα καταπιεστικά καθεστώτα. Τα παραδείγματα άπειρα από άτομα του τρίτου κόσμου που κοινώνησαν τον υγιέστερο πυρήνα του δυτικού διαφωτισμού χωρίς να απαρνιούνται την ταυτότητά τους: Γκάντι, Ε. Σαϊντ, Βαντάνα Σίβα, Ζαπατίστας, γυναικείες οργανώσεις Νιγηρίας, Αφγανιστάν: Baobab, RAWA, Σ.Αλλιέντε, Τσάβες, Ο. Αρίας, Μπίκο, Τσίκο Μέντεζ, Ουίουα.... ο κατάλογος έιναι ατέλειωτος από πρόσωπα και οργανώσεις.

Αντιθέτως, η Δύση, ίσως στην ιδεολογικά πιό παρακμιακή περίοδο της ιστορίας της, ξεδιάντροπα και με απόλυτη αδιαφορία ή συναίνεση των πολιτών, παίρνει αποφάσεις δήθεν στο όνομα της δημοκρατίας και της ειρήνης που φέρνουν περισσότερη καταπίεση και πόλεμο σε όλους μας.

[Candiru]

Οι μύθοι για την άμεση δημοκρατία
Τάκης Φωτόπουλος
(Ελευθεροτυπία, 2004/7/10)

Η μαζική απάθεια των Ευρωπαίων ψηφοφόρων για τις ευρωεκλογές έδωσε την ευκαιρία να αναπτυχθεί, έστω και περιορισμένα, μια συζήτηση για την ίδια τη φύση της σημερινής «δημοκρατίας» που κάποτε μάλιστα πήρε και τις διαστάσεις μιας σύγκρισης με την άμεση δημοκρατία (βλ. π.χ. το άρθρο του Κώστα Μπέη στη στήλη αυτή «Η ουσία και τα όρια της δημοκρατίας», «Ε», 23/6/2004). Η σύγκριση αυτή καταλήγει συνήθως στο συμπέρασμα ότι η άμεση δημοκρατία είναι «ουτοπική» στις σημερινές συνθήκες των μεγάλων πληθυσμιακών συγκεντρώσεων, των υπερδυνάμεων κ.λπ., ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση απορρίπτεται συλλήβδην και αβασάνιστα το ίδιο το αίτημα της άμεσης δημοκρατίας ως «ασυγχώρητα επικίνδυνη πολυπραγμοσύνη αλαζόνων ημιμαθών ή και αφελών αμαθών», έστω αν το αίτημα αυτό υποστηρίζεται άμεσα ή έμμεσα από τέτοιους «ημιμαθείς» ή «αφελείς αμαθείς» όπως οι Hannah Arendt, Mogens Herman Hansen, Murray Bookchin, Καστοριάδης κ.ά!

Το βασικό σφάλμα της θέσης αυτής εναντίον της άμεσης δημοκρατίας είναι ότι τα συμπεράσματά της παίρνουν ως δεδομένη όλη τη συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής δύναμης στην οποία οδήγησε η δυναμική του συστήματος της οικονομίας της αγοράς και της συμπληρωματικής αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», καθώς και το συνακόλουθο τύπο οικονομικής «ανάπτυξης» με τις αναπόφευκτες πελώριες πληθυσμιακές συγκεντρώσεις. Ομως, τόσο το ίδιο το θεσμικό αυτό πλαίσιο όσο και ο τύπος οικονομικής ανάπτυξης στην οποία οδήγησε η δυναμική του, καθώς και η παράλληλη ταύτιση της Προόδου με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, που χαρακτηρίζει τόσο τη φιλελεύθερη όσο και τη σοσιαλιστική ιδεολογία της νεωτερικότητας, δεν είναι βέβαια θεόπεμπτες εξελίξεις.

Αντίθετα, συνδέονται με συγκεκριμένες ιστορικές διεργασίες που κάθε άλλο παρά αναπόφευκτες ήταν και έχουν ιστορία μόλις δύο αιώνων. Η ίδια η αντιπροσωπευτική δημοκρατία όχι μόνο δεν έχει σχέση με την κλασική έννοια της δημοκρατίας, αλλά και αποτελεί διαστρέβλωσή της. Η ιδέα άλλωστε της αντιπροσώπευσης μπήκε στο πολιτικό λεξικό μόλις κατά το δέκατο έκτο αιώνα, παρ' όλο που η κυριαρχία του Κοινοβουλίου δεν εγκαθιδρύθηκε παρά μόνο το δέκατο έβδομο αιώνα. Ετσι, όπως κάποτε ήταν ο βασιλιάς που «αντιπροσώπευε» την κοινωνία στο σύνολό της, τώρα ήταν το Κοινοβούλιο που έπαιζε αυτόν το ρόλο, παρ' όλο που η ίδια η κυριαρχία υπετίθετο ότι εξακολουθούσε να ανήκει στο σύνολο του λαού.

Εντούτοις, το δόγμα που επικράτησε στην Ευρώπη μετά τη Γαλλική Επανάσταση δεν ήταν απλώς ότι ο γαλλικός λαός ήταν κυρίαρχος και ότι οι απόψεις του αντιπροσωπεύονταν στην Εθνοσυνέλευση, αλλά ότι το γαλλικό έθνος ήταν κυρίαρχο και ότι η Εθνοσυνέλευση ενσάρκωνε τη βούληση του έθνους. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, ο εκλεγμένος αντιπρόσωπος εθεωρείτο ως ανεξάρτητος δημιουργός των εθνικών νόμων και πολιτικών και όχι απλώς ως εντολοδόχος των ψηφοφόρων του.

Οσον αφορά την ίδια την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, πρέπει να πάμε πίσω στο τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα για να τη συναντήσουμε, τότε που οι «πατέρες» του αμερικανικού Συντάγματος κυριολεκτικά την εφηύραν, δεδομένου ότι ήταν μια ιδέα χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Μέχρι τότε η δημοκρατία είχε την κλασική αθηναϊκή έννοια της κυριαρχίας του δήμου, με την έννοια της άμεσης άσκησης εξουσίας από όλους τους πολίτες. Φυσικά η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν μόνο μερική δημοκρατία. Οχι μόνο διότι είχε υιοθετήσει μια πολύ στενή έννοια της ιδιότητας του πολίτη που απέκλειε πάνω από το μισό του πληθυσμού (γυναίκες, δούλοι, μέτοικοι) αλλά και διότι, όπως προσπάθησα να δείξω αλλού, αφορούσε μόνο την πολιτική σφαίρα και όχι, όπως προϋποθέτει μια Περιεκτική Δημοκρατία, την οικονομική και γενικότερα κοινωνική σφαίρα. Θα πρέπει ακόμη να σημειωθεί ότι η εισαγωγή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας δεν είχε σχέση με τα πληθυσμιακά μεγέθη. Οπως παρατηρεί η Ε.Μ. Wood («Democracy Against Capitalism», 1995), το επιχείρημα των πατέρων της αμερικανικής δημοκρατίας δεν ήταν ότι η αντιπροσώπευση είναι αναγκαία σε μια μεγάλη πολιτεία, αλλά ότι, αντίθετα, η μεγάλη πολιτεία είναι επιθυμητή διότι κάνει αναγκαία την αντιπροσώπευση. Το ζητούμενο ήταν μια μορφή «δημοκρατίας» που θα ήταν συμβατή με την οικονομική ανισότητα της οικονομίας της αγοράς και προφανώς η κλασική άμεση δημοκρατία δεν ήταν πρόσφορη γι' αυτό. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η μαζική επέκταση της παθητικής ιδιότητας του πολίτη που συντελέστηκε στη διάρκεια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας κάθε άλλο παρά ανέκοψε τη συνεχή συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής δύναμης στα χέρια των κυρίαρχων ελίτ. Ούτε βέβαια είναι περίεργο ότι στο παρελθόν έγιναν σημαντικές προσπάθειες θέσμισης μορφών άμεσης δημοκρατίας, ιδιαίτερα κατά τις επαναστατικές περιόδους, π.χ. οι παρισινές συνελεύσεις των τομέων στις αρχές της δεκαετίας του 1790, οι ισπανικές συνελεύσεις κατά τον εμφύλιο πόλεμο κ.τ.λ. Εντούτοις, οι περισσότερες από αυτές τις προσπάθειες είχαν μικρή διάρκεια και συνήθως δεν ενείχαν τη θέσμιση της δημοκρατίας ως μιας νέας μορφής πολιτεύματος που αντικαθιστά το κράτος αντί απλά να το συμπληρώνει. Σ' άλλες περιπτώσεις, οι δημοκρατικές ρυθμίσεις εισάγονταν ως ένα σύνολο διαδικασιών για τη λήψη τοπικών αποφάσεων.

Ετσι, ακόμα και όταν εισήχθη η άμεση δημοκρατία στο πολιτικό πεδίο δεν συνοδεύτηκε κατ' ανάγκην από την οικονομική δημοκρατία. Η θέσμιση όμως της άμεσης δημοκρατίας είναι μόνο η αναγκαία συνθήκη για την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας. Στον τύπο κοινωνίας που αναδύθηκε μετά την επικράτηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς μάλιστα είναι αδιανόητη η πολιτική ισότητα αν δεν συμπληρώνεται από την οικονομική ισότητα, όπως ακόμη και ορθόδοξοι οικονομολόγοι σαν τον Galbraith παραδέχονται. Γι' αυτό και σήμερα είναι κενός ο λόγος για την ισοκατανομή της πολιτικής δύναμης που συνεπάγεται η άμεση δημοκρατία, όταν δεν αναφέρεται επίσης στο θέμα της ισοκατανομής της οικονομικής δύναμης. Από την ίδια σκοπιά είναι επομένως αστήρικτος ο χαρακτηρισμός του Τσόμσκι για τη σημερινή ηγετική αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», τις ΗΠΑ, ως μια «ασυνήθιστα ελεύθερη χώρα» (βλ. το βιβλίο του υπογράφοντος «Ο καπιταλισμός του Τσόμσκι, ο μετακαπιταλισμός του Αλμπερτ και η Περιεκτική Δημοκρατία», Γόρδιος 2004), εφόσον προϋποθέτει ότι είναι δυνατός ο διαχωρισμός πολιτικής ελευθερίας και ισότητας από την οικονομική ελευθερία και ισότητα.

Συμπερασματικά, μια ουσιαστική συζήτηση για την ουσία της δημοκρατίας και το θεσμικό πλαίσιο που τη διασφαλίζει είναι αδύνατη εάν δεν αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης συζήτησης για τις προϋποθέσεις της πολιτικής και οικονομικής ισότητας και γενικότερα της συλλογικής και ατομικής αυτονομίας.

[pitchfork]

Το πρώτο.
Θέλω μια κοινωνία σαν το φόρουμ μας.
Να έχουν το δικαίωμα να υπάρχουν καντιρού και να έχουμε το δικαίωμα να τους κράζουμε όλοι ανελέητα..

[Mostos]

Η ουσία της δημοκρατίας είναι να είναι οι περισσότεροι ευτυχισμένοι ή να είναι όλα δίκαια; Αυτό αναφέρεται στο παράδειγμα με τους μουσουλμάνους.

[Candiru]

Η ουσία της δημοκρατίας είναι να είναι οι περισσότεροι ευτυχισμένοι ή να είναι όλα δίκαια; Αυτό αναφέρεται στο παράδειγμα με τους μουσουλμάνους.

το δίκαιο είναι σχετικό, πιθανόν να αναφέρεσαι στην κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα.

Η ευτυχία είναι κάτι που όταν κάνεις ένα βήμα προς αυτήν αυτή απομακρύνεται ένα. Οταν κάνεις δύο απομακρύνεται δύο. Οταν κάνεις τρία απομακρύνεται τρία..... Ομως σε κάνει να προχωράς.

[Darkling]

Ωραιο. απο λευκωμα προφανως. Κατα τ αλλα εχεις δικιο για τη σχετικοτητα του δικαιου.

[wraithmare]

Gia na apofevgontai opoioudhpote eidous antifaseis, panta tsekarete tis protheseis. Se tetoio plaisio, pleon, vlepete kata poso den paraviazontai alloi kanones, opws "i eleftheria mou stamataei ekei pou arxizoun ta dikaiwmata tou allou".

An kapopios ekfrazei apopseis me kindyno na diaftheirei h na katastrepsei tin dimokratia profanws den mporei na epikalesthei tin eleftheria tou logou, mias kai i prothesi tou einai na katastrepsei to idio to systhma tou opoiou tin asfalistiki dikleida epikaleitai. Ara psofos kakos kai mavros

Se pio praktiko epipedo, giati afto me tin poreia kai tin epistrofi stin oikia/metafora me asthenoforo mou arese: Apla prosefxesai na yparxoun enallaktika dromakia/paradromakia/routes pros ta ekei pou thes. Afou ftaseis, vrise.

...les kai mporoume na kanoume tpt parapanw gia ta perissotera pragmata se afton ton kosmo pou mas xalane etsi....

[FIXXXER]

Den uparxei dimokratia.

Δεν είναι εκεί το point, μιλάμε σε θεωρητικές βάσεις.
Ας το ονομάσουμε ελευθερία ιδεών ξερω 'γω.

Ma eleutheria ideon uparxei kai se mi dimokratika politeumata. Se theoritikes vaseis de boroume na milame, giati den exei apolutos kanena noima. Sunexizo kai pisteuo oti i sugkekrimeni suzitisi den exei apolutos kanena noima kai kamia xristiki axia ara de tha prepe na ginetai kiolas. Kai oti kai na les, exo to dikaioma na ekfrazo tin apopsi mou, oso kai na prizo ta arxidia tou kosmou.

[Candiru]

Gia na apofevgontai opoioudhpote eidous antifaseis, panta tsekarete tis protheseis. Se tetoio plaisio, pleon, vlepete kata poso den paraviazontai alloi kanones, opws "i eleftheria mou stamataei ekei pou arxizoun ta dikaiwmata tou allou".

αυτό είναι παγίδα, διότι τα δικαιώματα είναι νομικής φύσης και οι νόμοι μπορεί, όπως γίνεται συνηθως, να δίνουν περισσότερα δικαιώματα σε κάποιες ομάδες: Συνεπώς μια γενική απεργία θίγει το δικαίωμα του επιχειρηματία-ιδιοκτητη να βγάλει τα κέρδη της ημέρας.

Το σλόγκαν μιλάει για ελευθερία και όχι δικαιώματα και ισχύει μόνο για την δυτική κοινωνία όπου έχει αναδειχτεί η έννοια του ατόμου. Σε άλλες κοινωνίες είναι αδιανόητο να μην υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των μελών τους.

[Deggial]

Ma eleutheria ideon uparxei kai se mi dimokratika politeumata.

Όπως;

[necropethamenos]

to prwto. O kathe fasistas gia mena PREPEI na mporei na einai fasistas. Alliws o fasistas eimai egw pou tou to apagorevw.

To na exeis mia apopsi einai kanoniko. Akoma kai i apopsi sou einai na psofisoun oloi ektos apo sena. To thema einai PROFANWS na min arxiseis na tous skotwneis (alla ekei pavei na einai ideologiko to thema) kai na mporw kai egw na se vrizw me tin isyxia mou.

prosfato paradeigma gia mena o alogoskou.

Ratsistis me voula re paidi mou. E, ok, as exei tis apopseis pou exei kai as mporw kai gw na ton vrizw mera-nyxta, kai an kataferei na ksypnisei kai o ypoloipos kosmos kai na katalavei oti den einai kai poly normal na ton psifizei akomi kalytera.

Gia to thema tis poreias, egw eimai yper tou na ginontai oi poreies, akomi kai an mou dimiourgoun mia enoxlisi otan odigw kai akinitopoioumai. Omws kserw ek twn proterwn oti den yparxei tropos na akoustoun afta pou legontai se mia poreia an den ginei i poreia.

Ase pou poly syxna to periexomeno tis poreias ekfrazei kai dika mou symferonta pou epeidi eimai mpoulis den piga na ta proaspisw o idios.

Kai einai kai asteio na milaei kaneis gia'fto to thema otan oi mpatsoi den me afinan na paw spiti mou stous ampelokipous KATHE fora pou epaize o panathinaikos. Aei sto dialo, pithikes.