01 Vicarious 07:06
02 Jambi 07:28
03 Wings For Marie (Pt 1) 06:11
04 10,000 Days (Wings Pt 2) 11:14
05 The Pot 06:22
06 Lipan Conjuring 01:11
07 Lost Keys (Blame Hofman) 03:44
08 Rosetta Stoned 11:14
09 Intension 07:21
10 Right In Two 08:56
11 Viginti Tres 05:01

Αυτή η κριτική δεν έχει νόημα ύπαρξης. Δεν είναι κάτι απαραίτητο ούτε θα εμφανιστεί γραμμένο κάτι που δεν "ξέρατε" ή δεν είχατε σκεφτεί ήδη. Είναι απλά κάτι που πρέπει να γίνει για να υπάρχει σαν τεκμήριο όσο αφορά στα όσα ήδη έχουν ειπωθεί.

Η αλήθεια είναι πως με τις ακροάσεις της leaked version του δίσκου είχα απογοητευτεί. Ήταν σαν ένα μικρό αναμάσημα μεγάλων ιδεών το οποίο έγινε με μια βαρεμάρα βασισμένη στην επανάπαυση της προηγούμενης επιτυχίας τους. Εντάξει, καλό το χιτάκι, καλά τα πιο υποτονικά μέρη... αλλά, αλλά. Μέχρι που το αγόρασα. Και συνειδητοποίησα πως είχα εμπιστευτεί λανθασμένα τις πρώτες εντυπώσεις για έναν δίσκο του οποίου οι δημιουργοί βασίστηκαν ήδη μια φορά στην κλιμάκωση και την συλλογική δόμηση ενός ακούσματος μέσω όλων των κομματιών. Έκανα το λάθος να ψάχνω για καλά (το επίθετο με την έννοια που έχει στον κόσμο των τουλ) κομμάτια, και όταν νόμιζα πως δεν τα βρίσκω, θεωρούσα πως δεν είχα έναν καλό δίσκο στα χέρια μου. Και μόνο όταν άκουσα τον δίσκο από το original cd, με τη σωστή μίξη και την ποιότητα που αρμόζει στον ήχο τους, άρχισα να βρίσκω πως το Jambi ενώ μου είχε φανεί ανέμπνευστο μόνο του, μετά το Vicarious φαινόταν απλά άψογο, με το έντονο bass line του, τις κοφτές κιθάρες με το minimal και θεϊκό πέρασμα λίγο μετά το 4ο λεπτό και τον Maynard να δίνει. Και αναρωτήθηκα, είναι τυχαίο που το χιτάκι Vicarious, το κομμάτι που είχε "τυχαία" διαρρεύσει πρώτο στο δίκτυο, και μπορεί να σταθεί μόνο του ακόμα και στην πρώτη ακρόαση, είναι στην αρχή του δίσκου και είναι αυτό που σου κάθεται αμέσως λες και η δουλεία του είναι να προετοιμάσει το επόμενο track κοκ?
Και όσο αναρωτιόμουν με τον Maynard να παίζει την φωνή του -γιατί είναι κάτι ανάμεσα σε πνευστό και synth η άτιμη- ήρθε το Wings For Marie. Αρχικά μου είχε φανεί αναίτια υποτονικό. Τώρα χαμογελούσα γιατί μου φαινόταν ύποπτα γαλήνιο. Και πριν προλάβω να διώξω την σκέψη αυτή, ήρθε το ομώνυμο track, και τα πάντα έδεσαν. Δεν είχε ιδιαίτερη σημασία πως, δεν είχε κανένα νόημα να αναρωτηθώ τι παίχτηκε και γιατί είχα παραλύσει, και κανένα reverse engineering για να αναδομήσω την μέθοδο που έπλεξαν τα κομμάτια μεταξύ τους, τόσο αφανώς αλλά και τόσο σίγουρα κατ' εμέ, δεν ήταν καλός λόγος για να σταματήσω αυτό που μου συνέβαινε. Ο δίσκος και ο κόσμος θα μπορούσε κάλλιστα να τελειώσει με αυτό το κομμάτι, και αν αυτό ακούγεται fanboy-ικο και υποκειμενικό, ακούστε τον δίσκο, και θυμηθείτε με όταν φτάσετε σε αυτό. Μην ακούσετε μόνο του το κομμάτι, μην κάνετε forward για να βρείτε το reffrain, μην πηδήξετε κάποιο κομμάτι επειδή δεν σας άρεσε η εισαγωγή του. Είναι όλα όπως πρέπει να είναι -και πάλι- και είτε το αποδέχεστε ως έχει, είτε όχι.

Οι TooL έβγαλαν δίσκο.

Apologies, αλλά δεν βρήκα πουθενά το νέο εξώφυλλο.