Skyladika

[sod1013]

ακυρο αλλα το υπαρχει ακομα θεος του ετσι ειναι το who are you twn sabbath.

[Witchkiller]

καλά όσοι κλικάρατε ότι δεν γουστάρετε είστε τα μηδενικά τα ολοστρόγγυλα.

Προς την μάχημη πτέρυγα του ER ,αδέρφια να τσεκάρετε ασματάρα "Δημήτρης Χαρίσης - Μεσάνυχτα". Από τα πολύ καλά πρόσφατα καψούρια που άκουσα

και να και το link

[stam and the witches]

ΤΡΕΛΟ συνθ.

[Jimmy]

H. KAI OI SLIPKNOTS SKYLADES EINAI TI PSHFIZEIS OXI

[skyhawk76]

thanks

[kapetan-Korakas]

[Skalani Caveman]

Σύλλογος φίλων & μελέτης έργου Βασιλείου Τερλέγκα
Δείγμα:

"The world is all that is the case" γράφει ο Wittgenstein στην εισαγωγή του μνημειώδους έργου του Tractatus Logico-Philosophicus. “Ο κόσμος είναι οτιδήποτε υφίσταται”, ήτοι το σύνολον των περιπτώσεων. Η φωτογραφία στο ομώνυμο άσμα του μεγάλου Υπαρξιστή της Πίστας αποτελεί πειστήριον ενός γεγονότος, ένας αδιάψευστος μάρτυρας ενός παρελθόντος που υπήρξε, αλλά εμφανώς δεν υπάρχει πια. Η κρίσιμη ερώτησις είναι εδώ λοιπόν: «υπάρχει το παρελθόν;». Και αν ναι, ως τι υπάρχει, που εδράζεται, πού κατοικοεδρεύει; Ο Βασίλειος μας εισάγει εδώ με λεπτό τρόπο στο πρόβλημα της οντολογίας του Χρόνου αλλά και γενικότερα στο πρόβλημα της οντολογίας των μη-όντων όπως είναι η διανοητική σύλληψη του φανταστικού, αυτό που ο Heidegger διατύπωσε ως „das Nichts nichtet“. Με μεγαλύτερη ενάργεια ο Βασίλειος άδει:

«Σκέψη μου παράλογη, σκέψη μου παράλογη μήπως και μ' αγαπάς»

Εδώ ο Αριστοτέλης της Πενιάς θέτει ακριβώς το ζήτημα των δυνητικών κόσμων. Έχομεν λοιπόν από τη μία το Παρελθόν ως κάτι που μεν υπήρξε αλλά δεν υφίσταται επί του παρόντος παρά στην ανάμνηση του άδοντος. Αυτό συμβαδίζει με την τρισυπόστατη οντολογία του Popper, ότι τα διανοητικά αντικείμενα είναι και αυτά αντικείμενα του κόσμου, δηλ. υφίστανται. Έτσι, και η του Βασιλείου αγάπη είναι αληθινή γιατί είναι δική του, ασχέτως αν φαινομενολογικά δεν υπάρχει η ανάλογη διάδραση. Ομοίως, από μια κυκλική σκοπιά του χρόνου όπου το Παρμενίδειον Ἕν εμπεριέχει το παρελθόν αφού εμπεριέχει τα πάντα. Μπορούμε ωστόσο να κάνουμε και μια μικρή υπέρβαση και να αναρωτηθούμε για το τι συμβαίνει με όλες εκείνες τις αγάπες, τις στιγμές, τα πάθη που δεν φωτογραφηθηκαν, δεν τραγουδήθηκαν, έμειναν σε κάποιες σκιές και ζουν μονάχα σε μια μνήμη, μέχρι ο φορέας της μνήμης να σβήσει και αυτός; Είναι αυτό που τραγούδησαν τα Διάφανα Κρίνα*:

«Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας,
της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,
τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;
Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!»

Αλλά επιβεβαιώνει με τρεμάμενη φωνή ο Βασίλειος:
«Όλα τα όνειρα που κάναμε εμείς
τα έκανες συντρίμμια με τη μία
εσύ μου έκλεψες το γέλιο μιας ζωής
κι εγώ μια άψυχη φωτογραφία
εσύ μου έκλεψες το γέλιο μιας ζωής
κι εγώ μια άψυχη φωτογραφία»

Όνειρα που εγιναν συντρίμμια, φωτογραφίες ζωντανών στιγμών σε ένα άψυχο χαρτί αλλά και η απορία για όσα ποτέ δεν έμαθε κάνεις΄ Υπάρχουν όλα αυτά; Ποτέ δεν θα μάθουμε. Γιατί όπως έγραψε και στην κατακλείδα ο Wittgenstein: “What we cannot speak about we must pass over in silence”: «για ό,τι δεν μπορούμε να μιλήσουμε, πρέπει να το αφήνουμε στην σιωπή»!
- Ντόκτορ -