Cryptopsy - Once Was Not
Century Media©
1. Luminum
2. In The Kingdom Where Everything Dies,The Sky Is Mortal
3. Carrionshine
4. Adeste Infidelis
5. The Curse Of The Great
6. The Frantic Pace Of Dying
7. Keeping The Cadaver Dogs Busy
8. Angelskingarden
9. The Pestilence That Walketh In Darkness [Psalm 91 : 5-8]
10. The End
11. Endless Cemetery
Ξέρετε τι να περιμένετε. Τεχνικό death (ω ναι, ω ναι, αυτό είναι!) με μικρές πινελιές πειραματισμού που προδίδει την εμπειρία τους, καθώς και τα γνωστά όχι-και-τόσο-εμφανή-όχι-και-πολύ-κρυμμένα grind στοιχεία της μουσικής τους. Δεν ξέρω αν πρέπει να μείνω στα απίστευτα drumming parts ή στα φωνητικά που καταφέρνουν χωρίς να είναι τίποτα "ξεχωριστό" να πείθουν ΑΠΟΛΥΤΑ για τη βιαιότητά τους. Το μπάσσο ξεχωρίζει τόσο ως ραχοκοκκαλιά όσο και ως πρωταγωνιστής στα περάσματα του κάθε κομματιού, και γαμάει απίστευτα. Οι κιθάρες θαμμένες με τον γνωστό Cryptopsy τρόπο, να αναδύονται που και που για κάποιο άρρωστο solo που ισορροπεί ανάμεσα στην παράνοια των πρώιμων Morbid Angel και λίγο-πιο-ανατολίτικες κλίμακες.
Μετά την εισαγωγή παραμονεύουν 3 ογκόλιθοι ξερής, άχρωμης βίας και απίστευτης τεχνικής. Κάπου στη μέση, για ενάμισι λεπτό περίπου, ο ακροατής παίρνει μια ανάσα με τους αργούς ρυθμούς του Curse Of The Great, για να αιφνιδιαστεί με το χώσιμο που επιφυλάσσει στην συνέχεια, αποτελώντας ταυτόχρονα και μια προσωπική γραμμή ανάμεσα στο ωμό death και την (ναι, για πολλοστή φορά) τεχνική που έχουν να επιδείξουν, και να αναμίξουν -επιτυχώς. Ο δίσκος συνεχίζει στο ίδιο -εναλλασσόμενο- μοτίβο μέχρι το Angelskingarden που εμπεριέχει ίσως το πιο groovy πέρασμα του δίσκου, και στη συνέχεια έχουμε το hitάκι του album, aka The Pestilence That Walketh In Darkness, το οποίο αν μαντεύω σωστά είναι/εμπεριέχει μια απαγγελία από τους Ψαλμούς. Εδώ μπορεί κανείς να διακρίνει μια μελωδ... ωχ περίμενε, την κόψανε, αρχίσανε πάλι το χώσιμο!!!
Ακολουθεί το The End, ένα ακουστικό instrumental με μια εντελώς ανατολίτικη μελωδία και κάποια διακριτικότατα μπλιμπλίκια για στολίδια. Kαι ενώ όλα -από τον τίτλο μέχρι τα πτώματα στο pit- δείχνουν πως ο δίσκος τελείωσε, το 11ο κομμάτι ξεσπά με ένα mid-tempo το οποίο δεν είναι καθόλου αντιπροσωπευτικό της συνέχειας. Με πολλά νεύρα στο drumkit, μια μελωδία που λειτουργεί για τον ακροατή όπως το οξυγόνο για τον (ήδη) πνιγμένο, και με πολύ, πολύ grind φωνητικά, ο δίσκος μας αποτελειώνει, με το τελευταίο κομμάτι να συμπυκνώνει όλες τις παραφυάδες του death, από την Νέα Υόρκη μέχρι την Florida και από την μελωδία ως την ιδιοφυή ασυναρτησία, μέσα σε ένα ισοπεδωτικό κλείσιμο.
Ακούστε το. ΕΣΥ που το διαβάζεις αυτό, ό,τι και αν ακούς, αν αυτό είναι βίαιο, θα βρεις κάτι να λατρέψεις εδώ.
