....................
Για όλους αυτούς τους λόγους, εκείνο που κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στην απόφαση είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Η απόφαση στην παράγραφο 32 αναφέρει τα εξής: «Η κυβέρνηση σημειώνει ότι στο επίκεντρο της παρούσας αντιδικίας βρίσκεται η αποκαθήλωση της πινακίδας που έφερε την επίδικη επιγραφή. Υποστηρίζει ότι η λέξη ‘vino-zito’ (Βίνο-Ζίτο), γραμμένη στο "σλαβικό αλφάβητο" στην πινακίδα έχει μια ισχυρή ιστορική σηματοδότηση: χρησιμοποιήθηκε ως σύνθημα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Μακεδονία από τις δυνάμεις που ήθελαν να πάρουν καταλάβουν την πόλη της Φλώρινας. Κατά την άποψη της κυβέρνησης, η απλή και μόνο αναφορά αυτού του όρου ήταν ικανή προκαλέσει αισθήματα διχόνοιας στον πληθυσμό της Φλώρινας, εξαιτίας του γεγονότος ότι θύμιζε στους κατοίκους αυτής της πόλης την περίοδο του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, μια περίοδο που σημαδεύτηκε από την απώλεια ανθρωπίνων ζωών και καταστροφή περιουσιών».
..............
Ανατρέξαμε στις επίσημες «Παρατηρήσεις της Ελληνικής Κυβερνήσεως» που κατατέθηκαν για την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο στις 12 Μαϊου 2003 από τους πληρεξούσιους της κυβέρνησης Μιχαήλ Απέσσο (σύμβουλο), Βασίλειο Κυριαζόπουλο (Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους) και Σταυρούλα Τρεκλή (Δικαστική Αντιπρόσωπο). Διαπιστώσαμε ότι οι περιλαμβάνονται πράγματι αυτές οι διατυπώσεις:
«Το όλο ζήτημα εστιάζεται στο γεγονός της ανάρτησης της πινακίδας και της αναγραφής σε αυτή μιας φράσεως, η οποία συνδέεται ιστορικά με συμβάντα δυσάρεστα και προκαλεί άμεσους συνειρμούς στους γηγενείς κατοίκους της περιοχής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δηλαδή, δεν επρόκειτο για απλή αναγραφή στοιχείων σε άλλη γλώσσα, αλλά για χρησιμοποίηση εκφράσεως που είχε ιστορικά στιγματιστεί και συνδεθεί με πράξεις βίας. Ειδικότερα, η έκφραση βίνο-ζίτο υπήρξε σύνθημα μίας εποχής εξαιρετικά δύσκολης που οδήγησε σε διχασμό και δεινά. Χρησιμοποιήθηκε, όπως και οι αποφάσεις των ποινικών δικαστηρίων αναφέρουν, κατά την εποχή του εμφυλίου πολέμου στη Μακεδονία από τους επιδιώκοντες να στραφούν κατά της ελληνικής επικράτειας και να καταλάβουν τη Φλώρινα» (σελ. 12).
Η επιχειρηματολογία της ελληνικής κυβέρνησης ήταν τόσο πειστική ώστε ακόμα και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αποδέχεται «ότι ο όρος βίνο-ζίτο ασφαλώς προκάλεσε εχθρικά αισθήματα στον τοπικό πληθυσμό» (παρ. 41). Αλλά αυτός ο ισχυρισμός περί του «συνθήματος βίνο-ζίτο», το οποίο υποτίθεται ότι φώναζαν οι επιτιθέμενοι στη Φλώρινα είναι εντελώς ανυπόστατος. Παρόμοιο σύνθημα δεν υπήρξε ούτε τότε ούτε σε καμία άλλη στιγμή του εμφυλίου. Δεν υπάρχει καμιά σχετική αναφορά σε καμιά ιστορική πηγή και βέβαια δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Διότι βέβαια οι δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού που επιτέθηκαν στον Εθνικό Στρατό στη Φλώρινα δεν είχαν «σλαβομακεδονικά» συνθήματα παρά μόνο στην αρρωστημένη φαντασία των επιφυλλιδογράφων της εποχής.
Αλλά και σε όλη τη δικογραφία της υπόθεσης πουθενά δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο. Ούτε οι εμπρηστικές ανακοινώσεις της Μητρόπολης, της Νέας Δημοκρατίας και του Δικηγορικού Συλλόγου δεν λένε τίποτα περί συνθήματος «βίνο-ζίτο». Από τους δεκάδες μάρτυρες κατηγορίας που παρέλασαν στην προανάκριση και στο ακροατήριο, ούτε ένας δεν είπε κάτι σχετικό. Είναι χαρακτηριστικό ότι όποιοι απ’ αυτούς ήταν ντόπιοι και γνώριζαν την τοπική μακεδονική γλώσσα έδωσαν την ερμηνεία του όρου, σαν να τον άκουγαν πρώτη φορά. «Βίνο-ζίτο» θα πει κρασί-σιτάρι θα πει ο ένας, κρασί-γέννημα θα πει ο άλλος, και θα συμπληρώσει ο τρίτος: «μαζί οι δυο όροι σημαίνουν ουράνιο τόξο». Μόνο ένας θα πει ότι κάποιος άλλος τον πληροφόρησε ότι τη λέξη χρησιμοποιούσαν οι ...κομιτατζήδες στις αρχές του αιώνα. Για εμφύλιο και μάχη της Φλώρινας ούτε λέξη.
Τι έγινε λοιπόν; Ενα ακόμα «λαθάκι» της ελληνικής διοίκησης; Μάλλον όχι. Η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορούσε να παραδεχτεί την πραγματική αιτία που οδήγησε στους τραμπουκισμούς: δηλαδή τη χρήση στην πινακίδα του κυριλλικού αλφαβήτου και της μακεδονικής γλώσσας. Επρεπε λοιπόν να εμφανίσει κάτι άλλο ως «εμπρηστικό σύνθημα». Και ανακάλυψε το «βίνο-ζίτο»! Δεν πρόκειται για τυχαία ανακάλυψη. Στην επίσημη εγκύκλιο που είχε εκδώσει στις 7/3/94 το ΥΠΕΞ με τα «Στοιχεία της ελληνικής επιχειρηματολογίας», αναφέρεται ρητά ότι στα επιχειρήματα που πρέπει να χρησιμοποιούνται κατά της ΠΓΔΜ είναι και «η απειλή κατά της εδαφικής ακειραιότητας της Ελλάδας» που στοιχειοθετείται από το παράδειγμα του εμφυλίου πολέμου! Το ντοκουμέντο έρχεται στο φως σε βιβλίο του σημερινού υφυπουργού Εξωτερικών (Βαληνάκη-Ντάλη, "Το ζήτημα των Σκοπίων", Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1996).