1/10/05
ΚΑΠΟΥ ΤΑ ΜΠΛΕΞΑΜΕ με τις φετινές επετείους των ελληνοτουρκικών συρράξεων του παρελθόντος. Μια βδομάδα μετά τα επίσημα μνημόσυνα για τη "γενοκτονία" των Μικρασιατών (1922), ήρθε η σειρά του πανηγυρικού γιορτασμού της άλωσης της Τριπολιτσάς (1821). Κάτι η αρκαδική καταγωγή του υφυπουργού Πολιτισμού, κάτι ο οίστρος του -επίσης Αρκά- κ. Ρέππα, η 23η Σεπτεμβρίου κόντεψε να υποκαταστήσει στο δημόσιο εορτολόγιο την 25η Μαρτίου. Λές και πάμε γυρεύοντας να πείσουμε τους εξ Ανατολών γείτονές μας να καθιερώσουν κι αυτοί τη δική τους επέτειο της "γενοκτονίας του πελοποννησιακού τουρκισμού" -ή κάτι τέτοιο
ΦΥΣΙΚΑ είναι αναχρονισμός ν' ανακαλύπτει κανείς "γενοκτονίες" σε εποχές που το συγκεκριμένο "αδίκημα" δεν υφίστατο καν ως νοητική κατηγορία. Αλλο τόσο όμως είναι αλήθεια ότι, παρά το μεγαλείο τους, οι εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις και των δυο λαών -Ελλήνων (1821-30) και Τούρκων (1919-22)- βαρύνονται με φοβερά συλλογικά εγκλήματα εναντίον των "αλλόπιστων" που έπρεπε να "αδειάσουν τη γωνιά" του εκάστοτε ξεσηκωμένου έθνους. Και στην περίπτωσή μας, η εξολόθρευση των αμάχων μουσουλμάνων της Τριπολιτσάς αποτελεί τη σκοτεινότερη ίσως στιγμή του '21. Αψευδής μάρτυρας, η περιγραφή του μακελειού από τον ίδιο το Γέρο του Μωριά: "Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σεράγια δεν επάτησε γη. [...] Το ασκέρι οπού ήτον μέσα το ελληνικό έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άνδρες 32.000, μία ώρα ολόγυρα της Τριπολιτσάς. Ενας Υδραίος έσφαξε 90. Ελληνες εσκοτώθηκαν εκατόν. Ετσι επήρε τέλος. [Εβαλα] τελάλη να παύση ο σφαγμός" (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη "Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής" [1836], εκδ. Ωρόρα, Αθήνα 1992, σ.106).