1. Maximum Satan
2. Drive
3. Warbird
4. Plasma Zombies
5. Invite it
6. Like Father, Like Gun
7. Pride
8. Too Far Gone
9. Clare
10. Something Witchy



Ένα χρόνο μετα το μέτριο (με πολύ καλές στιγμές όμως) All for You και τρία μετά το ομολογουμένως κακο Waking the Fury, τα Watersound studios και οι Annihilator επανέρχονται, αυτή τη φορά όμως με τον καλύτερο δισκο της νιοστής εποχής τους και σίγουρα με τον καλύτερο δίσκο απ την εποχή του υπέροχου Carnival Diablos. Ο Jeff Waters διαλέγοντας τα καλύτερα στοιχεία από ολους τους τελευταίους δίσκους, φτάνει στον 11ο πια και η ποιότητα αυτή τη φορά είναι σε άνοδο με βάση την ημιτονοειδή απόδοση της καριέρας των Καναδών.

Κρατώντας λοιπόν τα βαριά, κοφτά, σύγχρονα riffs του All for You, αλλά (επιτέλους) εμπλουτίζοντας τα με τα γνωστά, κλασσικά Annihilator licks/solos που πραγματικά στιγμάτισαν με την απουσία τους το προηγούμενο album, ο Waters ανοίγει το δίσκο με το κλασσικό στυλ του "πρωτου τραγουδιού" που κανουν πολλοί πια : Απλό, άμεσο, πορωτικό. Συνεχίζει με το υπεργρήγορο Drive οπου το πρώτο riff, τι θυμίζει, μα τι θυμίζει, (εχεχε!) και στη συνέχεια το Warbird στο σύγχρονο στυλ των Annihilator με την τελευταία κραυγή του Dave Padden να κλέβει την παράσταση. Γενικά όμως σ όλα τα κομμάτια, ο Καναδός πιτσιρικάς τραγουδιστής είναι δυο σκάλες πάνω απ το ντεμπούτο του στους Αnnihilator, είτε ουρλιάζοντας καφρίλες, είτε τραγουδώντας μελωδικά όπου ακούγεται πραγματικά καλός πάνω σε τρομερές γραμμές φωνητικών, αποφεύγοντας ευτυχώς τα μελωδικά ξεκωλίκια του All for You. Ολος ο δίσκος κινείται σε πολύ ψηλά επίπεδα, άριστα παιγμένου metal με τις κλασσικές εγγυημένες ιδέες του Waters στις κιθάρες, αρκετών κολλητικών ρεφραίν και γενικότερης απόδοσης που προσφέρει εννέα τραγούδια (λέω εννέα γιατί το Plasma Zombies, ακόμα και τώρα μου φαίνεται filler) οπου το ένα riff διαδέχεται το άλλο, και με solos άλλοτε εφφετζίδικα, άλλοτε πορωτικά αφήνοντας μια πολύ καλή αίσθηση στο τέλος να τα ξανακούσεις. Μικρά νέα στοιχεία όπως samples σαν intro στα περισσότερα κομμάτια καθώς επίσης και καναδυό bass solos εκπλήσσουν λίγο ακόμα με την παρουσία τους, ενώ γενικά το μπάσο φαίνεται πιο μπροστά σε σχέση με τα παλιότερα cd.. Το παράδοξο για Annihilator έιναι πως αυτή τη φορά όσο περνάει ο δίσκος και φτάνει απ τα κλασσικά warp speed κομμάτια στα πιο "κλασσικομεταλλικά" mid tempo, τοσο ανεβαίνει η ποιότητα. Πράγματι προς το τέλος με σημαιοφόρο το τρομερο Clare το cd εκτινάσσεται κι άλλο. Από κοντά το Ε-ΝΤΕ-ΛΩΣ Megadeth-ικό Τοο far Gone (ακουστε τα φωνητικά!) ή καλύτερα το "πως θα ηχούσε ένα Megadeth κομμάτι αν μετα το Cryptic Writings, ερχόταν ο Waters αντί του Pitrelli και δεν έβγαινε ποτέ το Risk", το Like Father, Like Gun με το μαγκιώρικο (sic) riff στο refrain και το Diablικό Something Witchy κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο το δίσκο σηματοδώντας την άνοδο έμπνευσης του Jeff, κάτι που εύχομαι να κρατήσει και στα επόμενα.

Από εκεί και πέρα, όταν μια μπάντα έχει βγάλει πάνω από 6-7 cd, έχει κάνει όποια επανάσταση ήταν να κάνει (αν έκανε κιόλας), έχει ήδη γουρλώσει όσα μάτια ήταν να γουρλώσουν και το μόνο ζητούμενο πια είναι τα καλά τραγούδια. Κι αυτή τη φορά οι Annihilator το κατάφεραν στο έπακρο με βαση τις δυνατότητες τους. Και, ξανακουγοντας το Clare, ίσως είναι η πρώτη φορά που σκέφτομαι πως οι συνεχείς αλλαγές στο line-up μπορεί να τους ζημίωσαν σε χίλια πράγματα, αλλά τους κάνει να ακούγονται ακόμα φρέσκοι. Είναι η ώρα για κάποιον promoter να τους ξαναφέρει απο εδώ μετά τον live θρίαμβο του 2001.


Υ.Γ. Αγνοήστε τα τελευταία ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ 25 δευτερόλεπτα του δίσκου. αχαχαχαχα