Για ποιά δημοκρατία μιλάμε;

[Candiru]

TPITH AΠOΨH

H έκφραση της ελευθερίας

Περιπέτειες των δικαιωμάτων στην Eλλάδα της αναδίπλωσης

Ξεκίνησε αυτές τις ημέρες, μέσα σε σχεδόν απόλυτη δημόσια σιωπή, μια δίκη που θεωρώ εμβληματική της κατάστασης της δημοκρατίας στη χώρα μας, ειδικά μετά την περσινή κυβερνητική αλλαγή. Πρόκειται για τη δεύτερη πράξη, με τη μορφή πλέον οργουελικής φάρσας, της υπόθεσης που έγινε πανελληνίως γνωστή ως «τροπολογία Πάχτα».

Θυμίζω, χωρίς ίσως να χρειάζεται, την υπογραφή από βουλευτές τόσο της τότε συμπολίτευσης όσο και της τότε αντιπολίτευσης και την ψήφιση τροπολογίας που «διευκόλυνε», κατά παρέκκλιση από τη δασική νομοθεσία, την ανοικοδόμηση σε περιοχή της Χαλκιδικής, την εκ των υστέρων «ανακάλυψη» ότι επρόκειτο για ενέργεια νομικά και ηθικά εξόχως προβληματική, τη νομοθετική κατάργηση της διάταξης πριν προλάβει να εφαρμοσθεί, τον αποκλεισμό των υπογραψάντων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ από τη συμμετοχή τους στις επερχόμενες εκλογές και το οριστικό σφράγισμα, από όλη αυτή την ιστορία, του εκλογικού αποτελέσματος σε βάρος της τότε κυβέρνησης.

H συνέχεια είναι λιγότερο γνωστή: στο όνομα των εταιρειών του, επιχειρηματίας μήνυσε για συκοφαντική δυσφήμηση έναν νομαρχιακό και δύο δημοτικούς συμβούλους, της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής αντίστοιχα, οι οποίοι είχαν κάνει νύξεις, σε τηλεοπτική εκπομπή εκείνων των ημερών, για προσπάθεια αθέμιτου από μέρους του επηρεασμού της πολιτικής ηγεσίας. Για αυτής της δίκης τις συνέπειες γίνεται λόγος.

Δεν θα μπω σε νομικές λεπτομέρειες, αισθάνομαι όμως ότι έχω χρέος, ως πολίτης πρώτα και ως συνταγματολόγος στη συνέχεια, να πω ότι αυτό που διακυβεύεται (και) εδώ είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο τρόπος άσκησης της ελευθερίας της έκφρασης. H διατύπωση δημόσιας γνώμης από δημόσια (αιρετά) πρόσωπα για δημόσια (μονοπωλούντα την πολιτική επικαιρότητα των ημερών) ζητήματα, στη βάση στοιχείων (που αφορούσαν και την παρανομία της τροπολογίας και τις δραστηριότητες του επιχειρηματικού ομίλου που ενδιαφερόταν για την επένδυση στην περιοχή), δεν μπορεί και δεν πρέπει, όσο οξεία και να είναι, ούτε να εμποδίζεται, ούτε να διώκεται, ούτε, κατά μείζονα λόγο, να τιμωρείται σε μια δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της.

H άσκηση μήνυσης είναι, φυσικά, αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, όπως και η επιλογή, έστω η τόσο μεροληπτική (αφού παρόμοια με των κατηγορουμένων σχόλια ακούστηκαν πάμπολλα εκείνες τις ημέρες, ακόμα και στην ίδια την επίμαχη εκπομπή), αυτών κατά των οποίων θα στραφεί.

Εκείνο που έχει σημασία από την άποψη του Κράτους Δικαίου είναι αφενός η αντίδραση της κοινωνίας και αφετέρου το σήμα που θα εκπέμψουν προς την κοινωνία οι δικαστές με την οριοθέτηση του δικαιώματος όχι μόνο της έκφρασης αλλά ενδεχομένως και της αιρετικής, ακόμα και «αντικαθεστωτικής», με την ευρεία έννοια, έκφρασης. Το να υποστηρίξει κανείς δημόσια ότι υπάρχει «εξαγορά συνειδήσεων» σε ορισμένες περιπτώσεις στην Ελλάδα, προσπάθεια σύμπηξης εξωθεσμικών δεσμών επιχειρηματικών συμφερόντων με κλιμάκια της εξουσίας, δεν είναι μόνο δικαίωμα που πρέπει να εξασφαλισθεί με κάθε θυσία, αλλά αποτελεί, έστω για λίγους, δημοκρατική υποχρέωση.

H λεγόμενη «κοινωνία των πολιτών» δείχνει, παρά την εν γένει ασθενικότητά της στη χώρα μας, να το αντιλαμβάνεται, αν κρίνουμε από την αυθόρμητη συμπαράσταση πλήθους οργανώσεων και μεμονωμένων «διαμορφωτών γνώμης» στους κατηγορουμένους.

Μένει να δούμε αν και οι δικαστές, μέσα στο αφιλόξενο για τα δικαιώματα κλίμα της εποχής (αρκεί να αναλογισθούμε τις περιπέτειες της ιδιωτικότητας απέναντι στην ψύχωση της «ασφάλειας»), θα τιμήσουν την ουσία του ρόλου τους, λειτουργώντας ως παράδειγμα της αναγκαίας θεσμικής αντίστασης της δημοκρατίας.

Ο συνταγματολόγος K. B. Μποτόπουλος είναι μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.

ΤΑ ΝΕΑ , 19/09/2005 , Σελ.: N06
Κωδικός άρθρου: A18343N062
ID: 484929

http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.p ... m=N06&aa=2


επίσης σχετικό άρθρο αλλά μακρυνάρι είχε και η στήλη ΙΟΣ της Ελευθεροτυπίας πριν 15 περιπου μέρες

http://www.iospress.gr/archive2002.htm

ενημερωτικιά η σχετική δίκη έχει αναβληθεί για δεύτερη φορά, τώρα νομίζω πως μετατέθηκε κάποια μέρα μέχρι τέλους Σεπτεμβρίου, με συνεχή ταλαιπωρία των Β.Ελλαδιτών κατηγορούμενων που τους υποχρεώνουν να κατεβαίνουν κάθε τόσο στην Αθήνα.

Σε ένα ευνομούμενο δημοκρατικό καθεστώς, μια τέτοιας υφής μύνηση δεν έπρεπε να προχωρήσει καν. Κατευθείαν στο αρχείο.

[Deggial]

Αν δεν έβαζες τέτοιους υπερβολικούς τίτλους, δε θα είχαμε τις ειρωνίες όπως στο άλλο topic.

Επί του θέματος, διαφωνώ με τον Μποτόπουλο. Εάν κάποιος ψεύδεται για την επιχειρηματική δράση τρίτου (και κυρίως την αξιοπιστία ή τη νομιμότητα των πράξεων του), τότε υπάρχουν σοβαρές συνέπειες.

Αν βγω και αρχίσω να δηλώνω πως δήθεν στο Χαμόγελο του Παιδιού τα Χ, Υ, Ζ διοικητικά στελέχη τρώνε φράγκα από φιλανθρωπικά προγράμματα, τότε βλάπτω την αξιοπιστία του οργανισμού (και των συγκεκριμένων μελών) και είναι αρκετά πιθανό (αν είμαι σχετικά διάσημος και έχει αντίκτυπο ο λόγος μου) να μειωθούν σημαντικά οι δωρεές. Εμποδίζεται γενικότερα η λειτουργία του συγκεκριμένου οργανισμού και τρίζουν αδίκως οι καρέκλες των συγκεκριμένων ανθρώπων.

Ως εκ τούτου, πρέπει να υπάρχουν τα νομικά μέσα προστασία από συκοφαντική δυσφήμηση.

[Candiru]

Να φωνάζει ο κλέφτης να φύγει ο νοικοκύρης λοιπόν!

Επειδή σε παρόμοιες περιπτωσεις τουλάχιστον ο ένας (Τρεμόπουλος) που βρίσκεται συνεχώς σε σχετικές δικαστικές διαμάχες πάντα αθωώνεται για τον λόγο ότι σύμφωνα με το σύνταγμα έχει δικαίωμα ως πολιτικό πρόσωπο για το κοινό καλό να προβεί σε σκληρές πολιτικές κριτικές. Αυτή είναι η τελική κρίση σε όσα δικαστήρια εμπλέχτηκε.

Εκείνη την εποχή ειπώθηκαν και δίκαια τα μύρια εναντίον του Στέγγου και όλων των εμπλεκομένων, πολύ χειρότερα από τα τεκμηριωμένα που υποστήριξε ο Τρεμόπουλος, όμως μάλλον ακριβώς επειδή είναι τεκμηριωμένα γιαυτό πόνεσαν.

Η μέθοδος των διαπλεκομένων να απομονώνουν μια φράση από το όλο πλαίσιο (και φραστικό και πολιτικό) μέσα στα οποία λέχτηκαν και να παρουσιάζονται αποπλαισιωμένες μετά από χρόνια στα δικαστήρια είναι αό τις πιό ύπουλες μεθόδους φίμωσης αυτών που αντιστέκονται. Διότι, λόγω κακής λειτουργίας των ελληνικων δικαστηρίων, υπάρχει πιθανότητα να καταδικαστεί πρωτοβάθμια και να αθωωθεί στα επόμενα, όπως και την έχει πάθει έτσι. Αυτό συνεπάγεται οικονομική εξόντωση του ακτιβιστή.

[freak brother]

ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΚΡΑΤΙΑΑΑΑΑΑΑΑ

[pitchfork]

Δηλαδή ρε candiru θες να μας πεις ότι ο καθένας μπορεί να βγαίνει και να λέει ότι του κατέβει συκοφαντώντας τους συνανθρώπους του χωρίς κανένα πρόβλημα?

[Candiru]

Αν ο Στέγγος είναι ένας τίμιος και αγαθός συνάνθρωπός μας που κοιτάει μόνο την δουλίτσα του τότε πάω πάσο

Θα το αναλύσω αργότερα διεξοδικότερα, επίσης σχετικό θέμα με σκληρή πολιτική κριτική που συνέβη στο εξωτερικό και αυτή δικαιώθηκε στο Ευρωπαίκό δικαστήριο θα το βάλω σε καμιά 15αριά μερες όταν θα είναι και μια σχετική επέτειος (Υπόθεση McLibel εναντίον Γκοτζίλα (δηλ. McDonalds) .

[Deggial]

Αν ο Στέγγος είναι ένας τίμιος και αγαθός συνάνθρωπός μας που κοιτάει μόνο την δουλίτσα του τότε πάω πάσο

Ο Στέγγος ας είναι όπως θέλει. Δε μπορείς να κρίνεις έναν νόμο (της συκοφαντικής δυσφήμησης, εν προκειμένω) βασισμένος σε ένα μόνο περιστατικό ατυχούς χρήσης.

[Candiru]

Το Σύνταγμα, καθώς και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αναγνωρίζουν το δικαίωμα της σκληρής κριτικής από πολίτες, πολιτικά πρόσωπα και συλλογικότητες, όταν αυτό αφορά το κοινό καλό (πχ ποιότητα ζωής, δημόσια υγεία, προστασία περιβάλλοντος, κλπ) και πρέπει, για το καλό όλων μας, σχετικές επιχειρήσεις, εταιρείες κλπ να βρίσκονται πάντα σε θέση άμυνας, διαφάνειας και συνεχούς δημόσιου ελέγχου και κριτικής από την υποτιθέμενη κοινωνία των πολιτών. Αυτό πρέπει να είναι αυτονόητο και θεμελιωμένο και όχι διακύβευμα στα χέρια συμφερόντων και διαπλοκών

Στην σημερινή εποχή όμως η κοινωνία των πολιτων είναι μάλλον σε ύπνωση και ο κάθε επιχειρηματίας, πολιτικός, μπάτσος, κλπ βρήκαν ελεύθερο πεδίο για να ικανοποιήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα πάνω στις πλάτες μας, κάνοντας ανενόχλητοι κατάχρηση εξουσίας. Μέσα από διάφορα επικοινωνιακά παιχνίδια και πολιτικές διαπλοκές κατορθώνουν να τραβούν κατά το δοκούν στα άκρα ερμηνείες διατάξεων προστασίας της προσωπικότητας, κλπ. Με αυτόν τον τρόπο ακυρώνουν κάθε μεμονωμένη κινητοποίηση πολιτών ενάντια στα δόλια έργα τους (συνήθως δωροδοκίες, καταπατήσεις, παραβίαση κανόνων ασφαλείας σε κάθε τομέα πολεοδομικό, περιβαλλοντικό, διατροφικό, υποθέσεις ναρκωτικών, πορνείας, κλπ), διότι ο καταγγέλων είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μυνηθεί μετά για συκοφαντική δυσφήμηση, άσχετα με τα στοιχεία που έχει στα χέρια του. Θα αντέξει λοιπόν οικονομικά να ανταπεξέλθει, ακόμα και σε μια μόνο δίκη;

Οπότε εδώ παρουσιάζεται ένα έλλειμα δημοκρατίας, μέσα από φαινομενικά δημοκρατικές λειτουργίες και διαδικασίες, διότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί από μόνη της με αυτόματο πιλότο. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα χέρια των ιθυνόντων. Διότι τα μεγέθη δεν είναι ίσα. Πχ άλλο να θέλεις να βλάψεις κάποιον για προσωπικό σου όφελος και άλλο να προσπαθείς να ελέγξεις, έστω και ατυχώς, κάποιον που δυνητικά λόγω της φύσης ή του αντικειμένου της επιχείρησής του ή και της πολιτικής του θέσης έχει (de jure ή de facto) τα χέρια λυμένα να αυθαιρετήσει και να προβεί σε καταχρήσεις και παρανομίες. Υπ’ όψιν ότι ο ίδιος ο Στέγγος έχει καταδικαστεί για ένα σκάνδαλο στο χρηματιστήριο, φυσικά ούτε μέσα μπήκε, και συνέχισε ανενόχλητος τις παρανομίες του και με τις ευλογίες του κοινοβούλιου με μια υπόθεση που συγκλόνισε την κοινή γνώμη λίγο πριν τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Και σε μια τραγική ειρωνεία αυτού του ελλείματος δημοκρατίας, αυτοί τελικά που κινδυνεύουν να μπουν μέσα για την συγκεκριμένη υπόθεση καταπάτησης δάσους είναι αυτοί που αγωνίζονται για την προστασία του.

Τελικά στην πράξη, τέτοια τολμηρά εγχειρήματα τα αναλαμβάνουν μόνο πολιτικά πρόσωπα με κάποια οικονομική άνεση ή συλλογικότητες που έχουν κάποιους οικονομικούς πόρους και σε τελικά, μπλέκουν σε έναν δαιδαλώδη λαβύρινδο με δίκες, αναβολές, εφετεία, κλπ που ακόμα και αυτοί εξοντώνονται και οικονομικά και ψυχολογικά. Βέβαια, πάντα δικαιώνονται, όμως στα ανώτερα δικαστήρια, όπου και τα απαιτούμενα δικαστικά έξοδα είναι πολύ μεγαλύτερα, μετά γίνεσαι ράκος και με τι κουράγιο θα ξανακινηθεις για την επόμενη παρόμοια περίπτωση. Και το χειρότερο απ’ όλα, είναι ότι τέτοιες δίκες που γίνονται σχεδόν σε καθημερθινή βάση πολύ σπάνια αποκτούν δημοσιότητα.

Πληροφοριακά η συγκεκριμένη υπόθεση πάλι αναβλήθηκε (προχθές) για 11 Απριλίου του 2006. Ηδη το συγκεκριμένο άτομο (Μ.Τρεμόπουλος) έχει να αντιμετωπίσει άλλη μια παρόμοια δίκη για διαφυγόντα κέρδη τον Φεβρουάριο του 2006 για υπόθεση παράνομης οικοπεδοποίησης του όρους Χορτιάτης από την εταιρεία ΚΙΣΣΟΣ.

[Deggial]

Κατ'αρχήν, διαφωνείς πως μπορούν να υπάρξουν γνήσια περιστατικά, όπου μία πραγματική πράξη δυσφήμησης προκαλεί οικονομικές (ή άλλης φύσεως) συνέπειες;

Το πρόβλημα δεν είναι ο συγκεκριμένος νόμος. Το πρόβλημα είναι η οργάνωση του δικαστικού συστήματος που κάνει τις δίκες χρονοβόρες και πολυέξοδες. Σιγά σιγά αρχίζουν να εφαρμόζονται κάποια μέτρα εξομάλυνσης της κατάστασης, όπως το αντίστοιχο των small claims courts των ΗΠΑ και ο οργανισμός για θέματα διαχείρησης πολυκατοικίας (δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα).

Από εκεί και πέρα, η διαφθορά ή η κατάχρηση του δικαστικού συστήματος δεν είναι γεγονότα τα οποία οφείλονται μόνο στη πολιτική ηγεσία ή στο δικαστικό σύστημα. Είναι φαινόμενα που βασίζονται στις συνήθειες που έχουμε αναπτύξει στον Ελλαδικό χώρο για πάνω από έναν αιώνα, είναι φαινόμενα για τα οποία έχουν (τη καθόλου δευτερεύουσα) ευθύνη οι ίδιοι οι πολίτες.

[Phoebus]

Από εκεί και πέρα, η διαφθορά ή η κατάχρηση του δικαστικού συστήματος δεν είναι γεγονότα τα οποία οφείλονται μόνο στη πολιτική ηγεσία ή στο δικαστικό σύστημα. Είναι φαινόμενα που βασίζονται στις συνήθειες που έχουμε αναπτύξει στον Ελλαδικό χώρο για πάνω από έναν αιώνα, είναι φαινόμενα για τα οποία έχουν (τη καθόλου δευτερεύουσα) ευθύνη οι ίδιοι οι πολίτες.

Σ'αυτό συμφωνώ 100% αλλά να έχεις υπόψιν ότι η πολιτική ηγεσία, εφόσον έχει συνείδηση αυτού του γεγονότος και δεν κάνει τίποτα για να "μορφώσει" τον κόσμο και να του αλλάξει νοοτροπίες τότε φταίει. Και φταίει για μένα και για σένα και τον οποιονδήποτε που τους βάζουμε εκεί που είναι για να κάνουν αυτές τις ουσιαστικές αλλαγές και δεν τις κάνουν. Μην περιμένεις από την μία μέρα στην άλλη η συλλογική συνείδηση των πολιτών να αλλάξει... πρέπει κάτι να γίνει.

[Candiru]

Κατ'αρχήν, διαφωνείς πως μπορούν να υπάρξουν γνήσια περιστατικά, όπου μία πραγματική πράξη δυσφήμησης προκαλεί οικονομικές (ή άλλης φύσεως) συνέπειες;

Το πρόβλημα δεν είναι ο συγκεκριμένος νόμος. Το πρόβλημα είναι η οργάνωση του δικαστικού συστήματος που κάνει τις δίκες χρονοβόρες και πολυέξοδες. Σιγά σιγά αρχίζουν να εφαρμόζονται κάποια μέτρα εξομάλυνσης της κατάστασης, όπως το αντίστοιχο των small claims courts των ΗΠΑ και ο οργανισμός για θέματα διαχείρησης πολυκατοικίας (δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα).

Το πρόβλημα είναι στην διαδικασία με την οποία φτάνει μια μύνηση στο ακροατήριο, δηλαδή ο εισαγγελέας. Αυτός εξετάζει τα δεδομένα, τα γεγονότα, τα πλαίσια μέσα στα οποία συνέβησαν και αναλόγως προωθεί την υπόθεση ή την βάζει στο αρχείο. Αν και είναι αναμενόμενο να γίνονται λάθη και να ταλαιπωρηθούν άδικα άνθρωποι, όμως αυτό δυστυχώς είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

[Solo Carriera]

ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΚΡΑΤΙΑΑΑΑΑΑΑΑ

ασασσχαχσσαασχσαχασχσασα αυτό ερχόμουν να ποστάρω αχασχασχσσσχασχσχσαχσχα