Well, έγραψα (ως συνήθως) ένα άρθρο για το Train Of Thought στο Xalara.net...
Ακολουθεί ένα μεγάλο απόσπασμα...

Οι πρώτες εντυπώσεις... “The new progressive metal masterpiece from Dream Theater” λέει το αυτοκόλλητο πάνω στο cd, είναι όντως έτσι τα πράγματα; Για να δούμε... Και συνεχίζει το ίδιο αυτοκόλλητο “Featuring As I Am'”... Το 7λεπτο 'As I Am' ήταν το πρώτο δείγμα γραφής από το Train Of Thought καθώς εκτός του ότι είναι το 1ο κομμάτι του album, είναι επίσης και το τραγούδι που δόθηκε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς και στο internet αρκετές μέρες πριν την κυκλοφορία του album. Είναι ένα τραγούδι-έκπληξη. Γιατί; Επειδή επιβεβαιώνει τα λεγόμενα του Portnoy, φωνάζει από μακριά Metallica. Το ριφ του John Petrucci, και γενικότερα ο ήχος της κιθάρας μοιάζουν να έχουν έρθει από την εποχή του Load και ίσως και πιο παλιά, επίσης στα φωνητικά έχουμε τον James LaBrie να προσπαθεί να μιμηθεί τον James Hetfield χωρίς βέβαια να τα καταφέρνει αλλά, και ευτυχώς, χωρίς να γίνεται ενοχλητικός. Το τραγούδι είναι ενδιαφέρον (κυρίως στο σημείο που ο Petrucci ξεσαλλώνει!!) αλλά είναι εμφανές ότι δεν αντιπροσωπεύει τους Dream Theater. Πρέπει εδώ να πούμε (πόσο μου αρέσει να μιλάω για μένα στον πληθυντικό!!) πως η όλη φιλοσοφία των Dream Theater είχε τεθεί σε αμφισβήτηση (από ποιόν; Από μένα ντε!!) καθώς άλλοτε η σιγή και άλλοτε οι δηλώσεις των μελών τους (κυρίως του κυρίου Portnoy) για γεγονότα όπως ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» δεν έκαναν και την καλύτερη εντύπωση. Έτσι και η κατά τα φαινόμενα στροφή προς πιο εμπορική μουσική ή προς μουσική κατά παραγγελία (του στυλ, ας κάνουμε τώρα ένα album που θα είναι έτσι, κι έτσι.) επιβάρυνε την κατάσταση αυτή.

Το album: Με επιφύλαξη λοιπόν, περνάω στη συνέχεια... Χαμός!! Το 11λεπτο 'This Dying Soul' είναι η συνέχεια του 'The Glass Prison' που βρισκόταν στο προηγούμενό τους album Six Degrees Of Inner Turbulence (2002), ένα τραγούδι που ασχολείται με τον αλκοολισμό, και είναι μάλιστα αφιερωμένο στον Bill W. ιδρυτή των Ανώνυμων Αλκοολικών, είναι ένα καταιγιστικό κομμάτι που θυμίζει αρκετά το 'The Glass Prison' (έχει άλλωστε και ένα ίδιο ριφ), αν και δεν το φτάνει. Φτάνει όμως για να καταλάβω ότι οι Dream Theater δεν έχουν σταματήσει να δημιουργούν απίστευτη μουσική με τη προσωπική τους πάντα σφραγίδα, χωρίς να πέφτουν στα λάθη που φοβόμουν. Το επίσης 11λεπτο 'Endless Sacrifice' που ακολουθεί είναι το αγαπημένο μου κομμάτι του Train Of Thought, ξεκινά σαν μια ήρεμη μπαλαντα που όμως εξελλίσεται σε ένα δυνατό κομμάτι με ένα απίστευτα πιασάρικο ρυθμό στο ρεφραίν και όμορφα progressive instrumental σημεία (διαρκούν 5 λεπτά!!!). Η συνέχεια έχει μια ακόμη έκπληξη, η αρχή του 10λεπτου 'Honor Thy Father' θυμίζει για λίγο thrash (!) και μετά την εισαγωγή ο LaBrie μπαίνει ίσως με τον καλύτερο τρόπο που έχει μπει ποτέ σε τραγούδι για να συνεχίσει λίγο αργότερα με επιθετικά φωνητικά (που οριακά μπορούν να χαρακτηριστούν nu-metal) σε ένα οργισμένο τραγούδι στο οποίο οι στίχοι του Portnoy μιλάνε για τον πατριό του με πικρία. Σ’αυτό το κομμάτι ξανάρχονται τα γνωστά στους Theater samples ταινιών και δίνουν τη σκυτάλη σε ένα ακόμη instrumental όργιο. Το 'Vacant', η 3λεπτη μπαλάντα που ακολουθεί, ηρεμεί τα πράγματα και αν και δεν είναι η καλύτερη μπαλάντα των Theater, είναι σίγουρα ένα πολύ όμορφο και γλυκό τραγούδι. Το 11λεπτο (ναι, κι αυτό!!!) instrumental 'Stream Of Consciousness' είναι για μένα το πιο ωραίο instrumental κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ οι Theater, με τους Petrucci και Jordan Rudess (keyboards) να έχουν τον πρώτο λόγο μοιράζοντας όμορφα solo. To τελευταίο κομμάτι του δίσκου 'In The Name Of God', σίγουρα ξεχωρίζει για το ανατολίτικο ριφ (επιτέλους!! Ά ρε 'Home'!!), αλλά κυρίως για τους στίχους που θίγουν το θέμα της θρησκευτικής βίας, είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του album, (αλλά είπαμε, όχι το αγαπημένο μου!). Η παραγωγή του δίσκου των Portnoy και Petrucci είναι από τις καλύτερες, μόνο ίσως ελάττωμα; Ο ήχος του Rudess (keyboards) είναι πιο χαμηλά από όσο θα θέλαμε, αλλά για αυτό ευθύνεται η μουσική κατεύθυνση του δίσκου, αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που ακούμε το μπάσο του Myung καλύτερα από ποτέ! Εννοείται βέβαια πως ο Petrucci (κιθάρα) έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και όχι άδικα!! Σε όλη τη διάρκεια του album είναι φανερό προς τα πού ήθελαν να κινηθούν οι Dream Theater, προς το heavy metal... και τα κατάφεραν! Tο Train Of Thought είναι το πιο βαρύ τους album, και μάλιστα χωρίς να χαθεί ο προσωπικός ήχος του συγκροτήματος, η μουσική του Train Of Thought παραμένει progressive και ξεχωρίζει από τον σωρό ως συνήθως. Είναι όμως αληθινά προοδευτική; Μάλλον όχι, αυτό είναι και το γεγονός που ίσως φέρει μια μικρή απογοήτευση σε κάποιους. Είναι όμως η πρόοδος αυτοσκοπός;

ΥΓ1: Το άρθρο βρίσκεται ολόκληρο
εδώ...

ΥΓ2: Έκανα το ίδιο ακριβώς post και στο Reviews section, I don't think it's a problem...

ΥΓ3: Δε νομίζω να μπαίνει θέμα self promotion, αφού έχω αντιγράψει το σημαντικότερο τμήμα του άρθρου.