Opeth news

[Helm]

Μα αντίθετα εποχή Orchid και Morningrise που όπως σωστά λες είχαν οι Opeth πολύ περισσότερα dissection-ικα ανοιχτά κόλπα χωρίς μιουταρισματα, που δηλαδή κυλούσαν τα κιθαριστικά, δεν άξιζε μια ραχοκοκκαλιά έξυπνου και πυκνού μπάσου? Τώρα που τα βαριά σημεία είναι πιο ντιρεκτ καταλαβαίνω την ανάγκη του unison παιξίματος με το μπάσο περισσότερο.

[stam and the witches]

Φυσικά και άξιζε, απλά imo δεν ταίριαζε καθόλου η συγκεκριμένη τριπλετοειδής φιλοσοφία του και τα λοιπά (έξυπνα indeed) κόλπα με τα ανοιχτά κιθαριστικά μέρη.

[Helm]

χμ, γούστα κάρτα σε αυτό υποθέτω.

[animae]

η δομη ,το νοημα και η λειτουργια των τραγουδιων στο blackwater park ειναι εξαιρετικη!

Αυτό μπορεί να ισχυει για σένα ενώ δεν ισχυει για μένα (δηλαδή ψάχνουμε άλλα νοήματα και λειτουργίες) αλλά επιφυλάσσομαι επειδή κάθε φορά που ρωτάω "ε ωραία και τι σημαίνει δηλαδή το άλμπουμ ή αυτό το τραγούδι για σένα" εδώ γύρω λαμβάνω απαντήσεις γκάμας "ε... έχει ωραία ριφς!" έως "βρε δε γαμιέσαι που θα σου εξηγήσω και το αυταπόδεικτο μεγαλείο ρε χελμ" και πάει λέγοντας. Ίσως δε βλέπω κάτι, και μπορέσει κάποια στιγμή να μου το επικοινωνήσει κάποιος φαν ή ξέρω γω τι, αλλά μέχρι νεωτέρας το Blackwater Park είναι για μένα θεματικά και αισθητικά μια μπανάλ also-ran ψευτορομαντική μεταλ χαζομάρα. Ίσως είμαι πιο σκληρός από όσο πρέπει αλλά υπάρχει τόσο αδικοχαμένο ειλικρινές, πηγαίο και ιδιοφυές HM για το οποίο δε μιλάμε ενώ οι Opeth κάνουν λαμπρή καριέρα.

Κάτι υπόδικε πριν ότι "ε καλά δεν είναι και Hetfield" για τους στίχους ο Akerfeldt. Ανεξάρτητα από την συνεχεία, οι Metallica περιόδου Ride The Lightning έως ...And Justice For All είχαν πολλά κομμάτια με καλούς στίχους, αναγνωρίσιμα νοήματα, και προσωπική έκθεση του James Hetfield, πράγμα το οποίο ο κρυψίνος Akerfeldt που γράφει για θολούς σατανισμούς και βοσκοπούλες δεν θα φυτρώσει ραχοκοκαλιά για να καταφέρει ποτέ μάλλον.

Bασικά είναι ακριβώς όπως το είπες. Οτι μπορεί να ισχύει για τον έναν, μπορεί να μην ισχύει για τον άλλον. Μια γενική άποψη πάντα μπορείς να έχεις, δηλαδή του στυλ "δεν/μου αρέσουν τα ριφς", "δεν/μου αρέσει ο τρόπος ενορχήστρωσης", "δεν/μου αρέσει το ιδιαίτερο στυλ που έχουν και δένουν τα διάφορα μέρη μεταξύ τους" κλπ κλπ. Το να εξηγήσω ΓΙΑΤΙ ή ΤΙ μου αρέσει ή ΤΙ σημαίνει ένα αλμπουμ για μένα, είναι τραγικά δύσκολο.
Μπορώ να το κάνω μόνο περιγραφικά. Σε άλλα αλμπουμς και γκρουπς θα ακούσεις να σου λέει/λεω για τους στίχους, σε άλλο για το σύνολο, σε άλλο για την μουσική.

Το θέμα είναι πως επιλέγει ο καθένας να ακούει την μουσική που θέλει. Δεν θεωρώ ότι κάποιος που δεν δίνει σημασία στους στίχους ή στο μπάσο/ η στο "βαλε-οτι-θες-εδω", έχει πιάσει λιγότερα ή περισσότερα από κάποιον άλλον ο οποίος δίνει την βαρύτητα που θέλει σε κάποιο διαφορετικό σημείο/μέρος. Για παράδειγμα cannibal corpse ή deicide, δεν θα ακούσω γιατι με ενδιαφέρει η θεματολογία τους, αλλά γιατί γουστάρω κάποια τραγούδια τους για το γενικότερο feeling που βγάζουν, μη γνωρίζοντας καν τους στιχους. Το να υπάρχουν και κάποιοι αξιολογοι στιχοι από πίσω, θα το κάνει ίσως ακόμα καλύτερο, αλλά δεν θα είναι κάτι που τελικά θα με αποτρέψει να τους ακούσω.
Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.

Οπότε για ακριβώς αυτους τους λόγους, ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανένας δεν έχει επιχειρήματα που θα πείσουν τον άλλον για κάτι. Ο καθένας έχει διαφορετικό γούστο. Το θέμα από κει και πέρα είναι ότι εγώ μπορώ να θάψω ένα άλμπουμ/γκρουπ για τους παραπάνω λόγους? Ναι, βέβαια. Αλλά ποτέ δεν θα έχω "σωστά" επιχείρήματα, γιατί είναι εντελώς υποκειμενικό. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο ο άλλος θα μου πει "γουστάρω τις ριφφαρες". Ακόμα και αυτό είναι επιχείρημα. "Σωστό" επιχείρημα? Οχι και παλι. Ο ένας διαλέγει να ακούει μουσική με αυτόν τον τρόπο, ο άλλος με διαφορετικό. έχει καποιος λαθος? Οχι.
Είναι ακριβώς οι ίδιοι λόγοι που εσένα σε έκαναν να πεις το advent αριστούργημα και γω να το θεωρώ ως απλά τον προπομπό των αριστουργημάτων face of melinda και benighted.

[Helm]

Το δέχομαι απολύτως το effect 'δε ξέρω τι λέει, αλλά ο,τι πιάνω χτίζει μια ατμοσφαίρα που με υποβάλλει'. Καλο ανάλογο παράδειγμα οι Deicide που θυμάμαι όταν πρωτοάκουσα το Once Upon The Cross έπιασα μόνο ένα SATAN και ένα ask to your god question why, you where retrieved by the angel of light και τότε είχα χεστεί πάνω μου.

Αλλά όταν τελικά κάθισα και τους διάβασα τους στίχους, (Kill the Christian! λολ ή και το τρομερό Open the door, Jehova you whore!) είδα ότι είναι περισσότερο φάρσα παρά κάτι που αξίζει, και με κάθε επόμενο άλμπουμ από εκεί και πέρα και χειρότερα. Τι πρέπει να κάνω τώρα εγώ, να αγνοήσω αυτά που ξέρω για Deicide και Benton και να αγκιστρωθώ στην εντύπωσή που μου είχαν δημιουργήσει όταν δεν ήξερα? Γιατί τόσος φόβος, λες και δεν υπαρχουν πιο αξιόλογες μπάντες που να αντέχουν και το διάβασμα των στίχων τους.

Ανάλογα τώρα που διαφαίνεται ότι οι στίχοι Opeth είναι ο,τι ναναι κλπ γιατί να χαρίσω κάστανα? Δεν είναι το ζήτημα 'εγώ εστιάζω στο μπάσο, εσύ στα ριφς, ο άλλως στους στίχους', είναι το ζήτημα αν κάτι σε αγγίζει αρκετά, δεν οφείλεις οι πολλαπλές ακροάσεις να εξετάσουν όσα περισσότερα έχει να σου προσφέρει ο δίσκος, χωρίς φόβο μήπως όταν μάθουμε περισσότερα ξενερώσουμε?

Απο το Advent στο Face of Melinda πάει κι έρχεται δεν θα μαλώσουμε κιολλας. Απο το Blackwater Park και πέρα όμως κάτι διαφαίνεται διαφορετικό σε αυτή την μπάντα... μια ευκολία σε όλα τα επίπεδα.

Α επίσης άκουγα πρόσφατα το My Arms, Your Hearse και είναι αρκετά αξιόλογο, περισσότερο από όσο το θυμόμουν!

[BLiTzER]

Α επίσης άκουγα πρόσφατα το My Arms, Your Hearse και είναι αρκετά αξιόλογο, περισσότερο από όσο το θυμόμουν!

Kalytero Opeth album. Me diafora.

Kata t'alla symfono me ton pioapopano. Den krineis ta panta me ta idia krithria. Px de tha akouso palioterous Seps h Slayer perimenontas filosofhmenous stixous h theika solos. Opos de tha akouso Borknagar gia na kano headbanging kai na "peraso kala". Nomizo pianeis to nohma. Ayto de shmainei oti den anagnorizo to pos apodidoun oi sygkekrimenes mpantes stous sygkekrimenous tomeis. Apla de me noiazei.

[Helm]

Δηλαδή Opeth ακούς για το σκληρό θρας κοπάνιμα? Λίγο αυτογκόλ αυτό που λες.

Επίσης οι Sepultura με τα σπασμένα αγγλικάκια τους και όλα έχουν και γαμώ τους στίχους σε 3-4 άλμπουμ, απολύτως ταιριαστούς και όλα. Το συναισθητικό αποτέλεσμα του FACE THE ENEMY / MANIC THOUGHTS / RELIGIOUS INTERVENTION / PROBLEMS REMAIN θα ήθελαν να το έχουν καταφέρει λεγεώνες από ανάλογες μπάντες.

[BLiTzER]

Akouo Opeth gia th mousikh tous. Panta xazeya tis kithares tous kai to drumming tou Lopez. Akoma kai ta fonhtika tou Mikael me anatrixiazoun.

Exoun kai kopanhma opou xreiazetai. Eidika sto MAYH tha prepe na to xeis katalavei ;P

Eimai ki ego apo ekeinous pou den polygoustaroun th meta-BWP periodo tous btw. De me entyposiazoun pia. Oxi oti einai asxhmoi.

[animae]

Το δέχομαι απολύτως το effect 'δε ξέρω τι λέει, αλλά ο,τι πιάνω χτίζει μια ατμοσφαίρα που με υποβάλλει'. Καλο ανάλογο παράδειγμα οι Deicide που θυμάμαι όταν πρωτοάκουσα το Once Upon The Cross έπιασα μόνο ένα SATAN και ένα ask to your god question why, you where retrieved by the angel of light και τότε είχα χεστεί πάνω μου.

Αλλά όταν τελικά κάθισα και τους διάβασα τους στίχους, (Kill the Christian! λολ ή και το τρομερό Open the door, Jehova you whore!) είδα ότι είναι περισσότερο φάρσα παρά κάτι που αξίζει, και με κάθε επόμενο άλμπουμ από εκεί και πέρα και χειρότερα. Τι πρέπει να κάνω τώρα εγώ, να αγνοήσω αυτά που ξέρω για Deicide και Benton και να αγκιστρωθώ στην εντύπωσή που μου είχαν δημιουργήσει όταν δεν ήξερα? Γιατί τόσος φόβος, λες και δεν υπαρχουν πιο αξιόλογες μπάντες που να αντέχουν και το διάβασμα των στίχων τους.

Ανάλογα τώρα που διαφαίνεται ότι οι στίχοι Opeth είναι ο,τι ναναι κλπ γιατί να χαρίσω κάστανα? Δεν είναι το ζήτημα 'εγώ εστιάζω στο μπάσο, εσύ στα ριφς, ο άλλως στους στίχους', είναι το ζήτημα αν κάτι σε αγγίζει αρκετά, δεν οφείλεις οι πολλαπλές ακροάσεις να εξετάσουν όσα περισσότερα έχει να σου προσφέρει ο δίσκος, χωρίς φόβο μήπως όταν μάθουμε περισσότερα ξενερώσουμε?

Απο το Advent στο Face of Melinda πάει κι έρχεται δεν θα μαλώσουμε κιολλας. Απο το Blackwater Park και πέρα όμως κάτι διαφαίνεται διαφορετικό σε αυτή την μπάντα... μια ευκολία σε όλα τα επίπεδα.

Α επίσης άκουγα πρόσφατα το My Arms, Your Hearse και είναι αρκετά αξιόλογο, περισσότερο από όσο το θυμόμουν!

Ακριβώς αυτό λέω! Ότι γνωρίζόντας ή έχοντας διαβάσει 2-3 στίχους απο deicide, είδα ότι μου φάνηκαν παιδικοί και το μόνο που εστίασα από κει και πέρα είναι η μουσική και η "ατμόσφαιρα" που πάει να βγάλει(είτε αυτό λέγεται όντως ατμόσφαιρα, είτε απλά και μόνο κοπάνημα). Αυτό ας πούμε εγώ μπορώ να το κάνω, εσύ όχι. Είναι το "πως ακους μουσική". Θέλεις να έχουν για άλλους τα ίδια κριτήρια? Καλά κάνεις και να συνεχίσεις έτσι. Άλλος όμως έχει διαφορετική οπτική.

Στους opeth ας πούμε. Ποτέ δεν τρελάθηκα να διαβάσω τους στίχους για κάποιο περιέργο λόγο. Μου έφτανε και μου φτάνει η συνολική ατμόσφαιρα που βγάνει από μουσική και μελωδίες φωνής. Δλδ δεν είναι ότι θα απογοητευτώ αν εξετάσω περισσότερο τους στίχους, απλά δεν με ενδιαφέρει τι στίχους έχουν ή ακόμα καλύτερα, δεν θα μου χαλάσουν την συνολική εικόνα οι κακοί/μέτριοι στιχοι, γιατί αυτό που θέλω από αυτή την μπάντα το παίρνω(νταξει, γενικότερη συζήτηση είναι αυτό, δεν εστιάζει μόνο στους οπεθ).

Είμαι από τους ανθρώπους που η συγκεκριμένη μπάντα έχει να τους πει κάτι απο το my arms... και μετά με μόνη μέτρια στιγμή το ghost reveries. Moυ άρεσε η στροφή που έκαναν από το deliverance και μετά, γιατί πολύ απλά θεωρώ πως αν συνέχιζαν στο ίδιο στύλ και για 4ο δίσκο, δεν θα το χαν καθόλου. Αντ αυτού άλλαξαν αρκετά τον ήχο τους(όχι το trademark του ήχου τους όμως) και έκαναν κάτι διαφορετικό.

Δηλαδή Opeth ακούς για το σκληρό θρας κοπάνιμα? Λίγο αυτογκόλ αυτό που λες.

Επίσης οι Sepultura με τα σπασμένα αγγλικάκια τους και όλα έχουν και γαμώ τους στίχους σε 3-4 άλμπουμ, απολύτως ταιριαστούς και όλα. Το συναισθητικό αποτέλεσμα του FACE THE ENEMY / MANIC THOUGHTS / RELIGIOUS INTERVENTION / PROBLEMS REMAIN θα ήθελαν να το έχουν καταφέρει λεγεώνες από ανάλογες μπάντες.

Προφανώς δεν θα άκουγε κάποιος όπεθ για το σκληρο θρας κοπάνημα. Αλλά για όλα τα υπόλοιπα που μπορεί να έχουν.
Προφανώς και ζηλεύουν ακόμα και οι opeth κάποια απο τα στιχάκια των seps γιατί είναι πολύ καλά, αλλά στους παλιού seps και γω για κάποιο λόγο, ήθελα και στίχους.

Γενικά πάντως, είναι περίεργη φάση το πως ακούει κανείς μουσική και το τι κριτήρια βάζει σε μια μπάντα για να του αρέσει.
Στο the chaos path των arcturus για παράδειγμα, δεν δίνω μια για τους στίχους που έχει, μου φτάνει η παρανοική ατμόσφαιρα που βγαζει.

[Helm]

Λοιπών επειδή αυτό έχει σχέση και με το άλλο θρεντ που τρέχει περί αισθητικής και περιεχομένου, το κλου είναι αυτό: θεωρώ επιδερμική την εντύπωση ενός HM δίσκου που φρόντισε ο δημιουργός του να σου δώσει στίχους, εξώφυλλα, φωτογραφίες και κλπ στην οποία ενώ ο ήχος σε ψήνει, δεν ασχολείσαι με όλα τα άλλα. Το θεωρώ δε, και προσβλητικό για τον δημιουργό τον ίδιο. Η δικιά μου εμπειρία με το HM με έσπρωχνε κάθε φορά που μου άρεσε κάτι επιφανειακά, να εξαντλώ αυτό που έχω μπροστά μου (δηλαδή το cd, το μπουκλετ, κλπ) για να δω τι παίζει. Σου θυμίζει κάτι αυτό το κονσεπτ? Το πήρα cd το έβαλα μέσα και με καύλωσε και άραξα στο κρεβάτι και διαβάζω τους στίχους ενώ η μουσική παίζει, πατάω το ριπιτ μόλις τελειώσει, κοιτάω τις φωτογραφίες και διαβάζω και το θενξ λιστ και να πάνε να γαμηθούν τα μαθηματικά που θα έπρεπε να διαβάζω γιατί δίνω αύριο (έμεινα). Αυτή είναι η παρακαταθήκη του HM, και ο κόσμος που φτιάχνει σήμερα καλούς δίσκους στο ιδίωμα έτσι μεγάλωσε και αυτός, αυτό θέλει για τη μουσική του, δε θέλει να κατεβεί από ραπιντσερ (δεν τα βάζω με την πειρατεία εδώ άλλο λέω) και να παίζει ενώ σερφαρεις μια-δυο φορές και ω γαμώ τα ριφς αυτό ήταν.

όποτε δεν είναι για μένα μόνο ζήτημα 'έτσι μαρεσει έτσι κάνω', μπράβο σου. Είναι 'πως στο διάολο εξελιχτήκες να σου αρέσει έτσι, ενώ το όλο ιδίωμα βασίζεται πάνω στην προσωπική, εσωτερική επαφή η οποία επιτυγχάνεται δια του συνόλου: ήχου, αισθητικής, κοσμοθεωρίας?

Εγώ νομίζω ότι όλοι έτσι μάθαμε να αγαπάμε το HM, με το μπουκλετ στο χέρι αλλά μεγαλώσαμε να γίνουμε υπερκαταναλωτές και ακουμε στα πεταχτά πια, και δίνουμε πόντους σε δίσκους επειδή μοιάζουν αρκετά με αυτά που αγαπήσαμε στο παρελθόν, και συνεπώς έτσι μας προκαλούν μια παυλοβιανή εφορία συσχετισμένη με την ασφάλεια. Δηλαδή, ωραία, ευτυχώς ακόμα οι Opeth παίζουν ριφς που είναι καλούτσικα, όλα πάνε καλά, ο κόσμος είναι όπως τον καταλαβαίνω ακόμα. Αυτό εξηγεί γιατί μερικώς μάλιστα τρέχει ο μέσος ακροατής να κατεβάσει αυτό το οποίο του λένε ότι μοιάζει με μια μπάντα που αγαπάει -- ενώ το πνεύμα του Heavy Metal λέει να μη μοιάζεις με κανέναν, δικό σου σύμπαν, να ορίζεις τους κανόνες και όποιος γουστάρει.

[.]

Το χιέβι μέταλ ήταν ο καλύτερος φίλος μου μέχρι που άρχισα το κάπνισμα.

[Helm]

Το κάπνισμα κάνει κακό όμως!!!

[ikonoklast]

το πνεύμα του Heavy Metal λέει να μη μοιάζεις με κανέναν, δικό σου σύμπαν, να ορίζεις τους κανόνες και όποιος γουστάρει.

Σωστό αυτό. Ενω οι εχ8ροί μας απο τις άλλες μουσικές είναι ψεύτες και κλέφτες και βιαστές παιδιών. Hail!

[BLiTzER]

Ti apisteyth kommatara einai to Burden.

(Akoma ki an deixnei ta oria tou mixalakh.)