Το δέχομαι απολύτως το effect 'δε ξέρω τι λέει, αλλά ο,τι πιάνω χτίζει μια ατμοσφαίρα που με υποβάλλει'. Καλο ανάλογο παράδειγμα οι Deicide που θυμάμαι όταν πρωτοάκουσα το
Once Upon The Cross έπιασα μόνο ένα SATAN και ένα ask to your god question why, you where retrieved by the angel of light και τότε είχα χεστεί πάνω μου.
Αλλά όταν τελικά κάθισα και τους διάβασα τους στίχους, (Kill the Christian! λολ ή και το τρομερό Open the door, Jehova you whore!) είδα ότι είναι περισσότερο φάρσα παρά κάτι που αξίζει, και με κάθε επόμενο άλμπουμ από εκεί και πέρα και χειρότερα. Τι πρέπει να κάνω τώρα εγώ, να αγνοήσω αυτά που ξέρω για Deicide και Benton και να αγκιστρωθώ στην εντύπωσή που μου είχαν δημιουργήσει όταν δεν ήξερα? Γιατί τόσος φόβος, λες και δεν υπαρχουν πιο αξιόλογες μπάντες που να αντέχουν και το διάβασμα των στίχων τους.
Ανάλογα τώρα που διαφαίνεται ότι οι στίχοι Opeth είναι ο,τι ναναι κλπ γιατί να χαρίσω κάστανα? Δεν είναι το ζήτημα 'εγώ εστιάζω στο μπάσο, εσύ στα ριφς, ο άλλως στους στίχους', είναι το ζήτημα αν κάτι σε αγγίζει αρκετά, δεν οφείλεις οι πολλαπλές ακροάσεις να εξετάσουν όσα περισσότερα έχει να σου προσφέρει ο δίσκος, χωρίς φόβο μήπως όταν μάθουμε περισσότερα ξενερώσουμε?
Απο το Advent στο Face of Melinda πάει κι έρχεται δεν θα μαλώσουμε κιολλας. Απο το Blackwater Park και πέρα όμως κάτι διαφαίνεται διαφορετικό σε αυτή την μπάντα... μια ευκολία σε όλα τα επίπεδα.
Α επίσης άκουγα πρόσφατα το My Arms, Your Hearse και είναι αρκετά αξιόλογο, περισσότερο από όσο το θυμόμουν!