Δηλώνω γοητευμένη. Better late than never. Μέχρι στιγμής έχω δει τρεις ταινίες. Πρώτη η Dolce Vita, μετά η Julietta Degli Spiriti και χθες, το 8 1/2, που ήταν άνετα το καλύτερο από αυτά τα τρία. Ο τύπος είναι εντελώς ψυχάκιας. Οι ιστορίες που στήνει με φόντο μια φαινομενικά χαρούμενη οικογένεια/παρέα (ανάλογα την ταινία, αναφέρομαι γενικά σε αυτό που έχω παρατηρήσει μέχρι τώρα), κάθε άλλο παρά χαρούμενες είναι. Οι χαρακτήρες, η συμπεριφορά τους, οι σκέψεις τους, τα απωθημένα τους και ο τρόπος, με τον οποίο παρουσιάζονται..... εντάξει, ο τύπος πρέπει να ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Δεν ξέρω τι να πω γιατί περιμένω να δω (και να ξαναδώ) κι άλλες δικές του ταινίες, όμως μέχρι στιγμής, αν εξαιρέσουμε την Julietta -κι αυτό όχι απόλυτα- μπορώ να πω ότι χαίρομαι που έστω και τώρα αρχίζω να τον ανακαλύπτω.
Και μετά την ταινία, το Fellini Days album του Fish Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
So?