Τι σημαίνευν όλα αυτά; Σημαίνουν τα ελληνικά επιτόκια, τα spread, αντανακλούν πρωτευόντως το πρόβλημα ταυτότητας και βιωσιμότητας της Ευρωζώνης και δευτερευόντως την υπερχρέωση της ελληνικής οικονομίας.
Τι δυνατότητες μας δίνει αυτή η διαπίστωση; Ότι, ακόμα και με την απαράδεκτη λογική της κυβέρνησης που αποκλείει κάθε ριζοσπαστική κίνηση, η Ελλάδα μπορεί να δανεισθεί με πολύ χαμηλότερα επιτόκια από το 6%, γιατί όλοι οι λεγόμενοι «επενδυτές» γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μέγεθος κινδύνου για την ελληνική οικονομία δεν απαιτεί τόσο υπέρογκα επιτόκια. Φτάνει να κινηθεί έξω από το γνωστό κύκλωμα Goldman Sachs – Συνδικάτο Τραπεζών – Paulson Hedge Fund και να αναζητήσει πόρους μέσα από ειδική συμφωνία, “private placement”.
Aς αφήσει λοιπόν η κυβέρνηση το θέατρο με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, γιατί υπάρχει στο τέλος και ο κίνδυνος να γίνει «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Δεν είναι η ώρα για θέατρο στη χώρα μας. Η κυβέρνηση μπορεί, παρά την τεράστια δυσφήμηση της χώρας μας που έχει προκαλέσει, να δανεισθεί με επιτόκια κάτω από το 4,5%. Με επιτόκια μικρότερα από της Ιρλανδίας. Θα το κάνει. Είναι αναγκασμένη πια να το κάνει. Στις αμέσως επόμενες βδομάδες.
Και το ερώτημα είναι: Γιατί τώρα; Γιατί όχι πριν μισό χρόνο; Γιατί κύκλοι του κορυφαίου οικονομικού της επιτελείου τίναξαν στον αέρα κάθε τέτοια απόπειρα; Γιατί κατευθύνθηκαν στην μεσολάβηση και πάλι της Goldman Sachs; Ποιοι ωφελήθηκαν; Δυστυχώς η απάντηση φαίνεται να είναι απλή.
Τα επιτόκια του 6,5% ήταν απαραίτητα για να γίνει η μεγαλύτερη επίθεση στην ιστορία μας ενάντια στο κοινωνικό κράτος. Και η ιστορία συνεχίζεται. Οι θεατρικοί μονόλογοι του κ. Παπανδρέου για το ΔΝΤ απαγγέλλονται για να εμπλουτισθούν τα μέχρι τώρα μέτρα με τις μαζικές απολύσεις.
Αν ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί να κυβερνήσει χωρίς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ας παραιτηθεί. Θα είναι πολύ καλύτερη μια Ελλάδα χωρίς Παπανδρέου, παρά μια Ελλάδα με ΔΝΤ.