Chelsea Wolfe - Abyss (2015)

https://f1.bcbits.com/img/a0829041222_5.jpg

Carrion Flowers
Iron Moon
Dragged Out
Maw
Grey Days
After The Fall
Crazy Love
Simple Death
Survive
Color Of Blood
The Abyss

Ξέρω ότι την ακούμε καμπόσοι εδώ μέσα, οπότε θρεντ.

Δεν έχω δει ριβιούζ στο νετ, αλλά κόβω το πουλί μου ότι κάπου θα παίξει φάση "πιο σκοτεινό", "δύσκολο", "εσωστρεφές", "ώριμο" κλπ. Σε απλά ελληνικά: Ξεχνάμε τις σκοτεινές τραγουδάρες που σου κολλάγανε με τη μία στο μυαλό σα τσίχλα, εδώ στις πρώτες ακροάσεις ήμουν τόσο μουδιασμένος που ετοιμαζόμουν να κράξω. Παρόλα αυτά, ο δίσκος αποδεικνύεται grower άμα του δώσεις τις ακροάσεις που πρέπει, αλλά οκ την τύπισσα τη λατρέψαμε για κάτι που εδώ είναι κρυμμένο. Κάμποσες ακροάσεις μετά, και οι μελωδίες αποκαλύπτονται, και υπέροχα τραγούδια. Απλά θέλουν το χρόνο τους.

Σε πιο "τεχνικές" αναλύσεις, η Τσέλσι συνεχίζει να ψάχνεται. Αν στο Pain is Beauty έβρισκες την Zola Jesus, το Abyss φωνάζει Swans. Σε όλα, στις λαμαρίνες, στις δομές, στα κολπάκια, παντού. Το επιτηδευμένο ψεύδισμα στο Color of Blood (κομματάρα) μου έφερε ένα μειδίαμα, αλλά μάλλον πρόκειται για highlight τελικά. Όπως και το σχεδόν ξεκάθαρο doom metal στο Dragged Out.

Ωραίος δίσκος τελικά. Για συνδέστε για συνδέστε.

https://www.youtube.com/watch?v=6mj7gv__Ubs

8,1 Pitchfork

Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα η πρώτη ακρόαση, αλλά λέω να εμβαθύνω περισσότερο το φθινόπωρο. Πέφτει λίγο βαρύ για καλοκαιράκι/άδεια/διακοπές/yolo mode.

Καλυτερο μου φανηκε το προηγουμενο

(και οχι μονο εξαιτιας feral love)

Αυτό το after the fall καραξεχωρίζει πάντως. Τεράστιο κομμάτι.

Νομίζω ότι πρόκειται για μεγάλο δίσκο. Μέχρι το στιγμής το λιώνω και δε θέλω να σταματήσω, ακούγεται μονορούφι.

Double post για να :worship:

Το θέμα που παίζει τώρα είναι αν θα βγάλει τους Goatsnake από Νο1 κυκλοφορία της χρονιάς για φέτος. Θα δείξει.

Eν τέλει δε μ'άφησε να το αφήσω για το φθινόπωρο. Η πρώτη ακρόαση έγινε 10 απανωτές και τελικά δε μπόρεσα να το αποχωριστώ ούτε στις διακοπές.
Έως σήμερα δεν είχε καταφέρει να με κερδίσει η Chelsea Wolfe. Ενώ φαινομενικά η μουσική της είχε όλα όσα χρειάζονταν για να μ'αρέσει πολύ, δεν με είχε πείσει 100%. Κάτι με χάλαγε, κάτι έλειπε. Τελικά αυτό που έλειπε, ήρθε με το Abyss. Πρόκειται για τεράστιο δίσκο. Όντως ο,τι πιο σκοτεινό και εσωστρεφές έχει βγάλει. Εμπνευσμένο από το sleep paralysis που την ταλαιπωρεί χρόνια, και επενδυμένο με distortions σε όργανα και φωνητικά, ψευδίσματα, φωνές, κραυγές και γρυλίσματα, μοιάζει τελικά λιγότερο με αμιγώς μουσικό δίσκο, και περισσότερο με μια συλλογή από μελοποιημένους εφιάλτες. Αγαπημένοι από αυτούς το Simple Death, το Color of Blood, το Iron Moon και φυσικά το After the Fall.
Δεν ξέρω τι λέτε για Swans, αλλά εγώ ακούω Portishead σε πάρα πολλά σημεία.
Αποφύγετε να το ακούσετε μόνοι και κλασμένοι νύχτα μέσα σε δάσος.

Portishead πολύ ναι, με Swans έτσι κι αλλιώς δεν έχω μεγάλη σχέση, καλώς ή κακώς. Επίσης, προσωπικά έχω λάβει πολλές αναφορές σε Gathering εποχής "Souvenirs".

Μαλλον ο δισκος της χρονιας.

Ζωντανά απ'το κλιμακοστάσι.

https://www.youtube.com/watch?v=sw6RKzovUl8

Δυο νέα άσματα που σε σφάζουν με το βαμβάκι
https://www.youtube.com/watch?v=p4fFDkQQjLw
https://www.youtube.com/watch?v=hxFvQka4qMA

Και αφου ειδα το ποστ σου, με επεισες να παω να τους δω στο Μπρουκλιν 8 Μαιου. Πηρα ηδη εισιτηρια.

ειδικά το Χαΐπνος γαμάει ψυχούλες