Ξεκινώντας από το τελευταίο σχόλιο του Κολούμπρα, την οποία πρακτική θεωρώ θετική ( μας κάνει καλύτερους ανθρώπους και γενικά αποφεύγονται οι ακρότητες σε μια κοινωνία που πληγώνουν και δημιουργούν εντάσεις) και ζώντας σε μια κοινωνία απόλυτα πολιτικά ορθή το αντιλαμβάνομαι απλά ως υποκρισία.
Είναι υποκρισία που είναι θετική, γιατί ακριβώς δεν είναι αποδεκτές κάποιες νοοτροπίες/στάσεις/αντιλήψεις που σε άλλες κοινωνίες είναι και δεν είμαστε πλέον στον γαμημένο - ουπς, δεν έπρεπε να χρησιμοποιήσω τέτοια γλώσσα - τον 14 αιώνα, αλλά δεν παύει να είναι υποκρισία και μάλιστα καθαρά για εγωιστικούς λόγους. Γενικώς το ζήτημα της υποκρισίας είναι κυρίαρχο στον Δυτικό πολιτισμό, ή αν θέλετε την πολιτισμένη Δύση, και το βλέπετε όλοι σας σε κάθε έκφανση της δημόσιας ή ιδιωτικής ζωής. Αν δεν το βλέπετε, να σας θυμίσω πως οι Δανοί ας πούμε είναι από τις χώρες που δαπανούν ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσό για τον 3ο κόσμο προκειμένου να βοηθήσουν τις χώρες. Αρχίδια. Μια μπίζνα είναι με επικάλυψη φιλανθρωπισμού (σιχαμένος όρος από εποχής Κάρολου- Ντίκενς ή Μαρξ, το ίδιο κάνει).
Δεν έχω καταλήξει αν η υποκρισία είναι απόρροια του Προτεσταντισμού μεταξύ άλλων ή απλά οι άνθρωποι είναι παντού τα ίδια σκουλήκια και αναλόγως τι όρια τους βάλει το σύστημα/περιβάλλον ως εκεί θα πάνε.
Αμφιταλαντεύομαι, αλλά για να μην πλατειάσω μιάς και σύντομα έχω επέτειο οπότε και θα αναφερθώ στο κατάλληλο νήμα για τα τελευταία ευρήματα της επιτόπιας έρευνάς μου, θα το κλείσω εδώ λέγοντας πως αυτές οι μαλακισμένες αντιλήψεις μας επιβάλλονται από το κοινωνικό σύνολο, στο οποίο ανήκουμε και προσπαθούμε να τις χαλιναγωγήσουμε ουσιαστικά πηγαίνοντας ενάντια στο ρεύμα της εκάστοτε κοινωνίας στην οποία ανήκουμε προκειμένου να είμαστε ένα θετικό κομμάτι του φαντασιακού συνόλου. Δεν είναι όλοι απαραίτητα πρόθυμοι να είναι θετικά κομμάτια και κυρίως να αντιλαμβάνονται ποια θα έπρεπε να είναι η κατεύθυνση της κοινωνίας προς κάτι καλύτερο...Στο οποίο και εδώ μέσα θα διαφωνούσαμε. Ολοι λίγο πολύ όμως θα συμφωνούσαμε πως η επιβολή συμπεριφορών προκειμένου να γίνουμε όλοι με το ζόρι θετικά κομμάτια έρχεται σε σύγκρουση, παρά το ενδεχόμενο θετικό αποτέλεσμα, με την ουσία που είναι άκτσιαλι να είσαι μια καλύτερη γαμημένη προσωπικότητα από αυτή που γεννήθηκες και να μεταδόσεις παραπέρα αυτό το θετικό απόσταγμα. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός;