Printable View
Μόνο ποιητής θα μπορούσε να περιγράψει με ακρίβεια αυτό που ζήσαμε απόψε στο σκυλάδικο Vox, γι'αυτό δεν θα το επιχειρήσω καν.
Συλλυπητήρια απλώς στους απανταχού φανς του "σκληρού" ήχου που δεν ήρθαν, και έχασαν μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν γίνει στην Ελλάδα.
Άπειρα, ΑΠΕΙΡΑ ρησπέκτ στη διοργανώτρια, που μας την προσέφερε.
Απίστευτο live. Julie Christmas 10 χρόνια απωθημένο. Θεά. Περιμένεις ενα καλό live και σκαει αυτό το πράμα και σε γονατίζει. Δεν χρειαζόντουσαν καν τα 2 κοιμμάτια μετα το Mariner. Ούτε άλλη μπάντα για απόψε. Ευτυχώς που ήταν μόνοι τους.
Στο τεχνικό μέρος (ήχος, φώτα, διοργάνωση κλπ) ήταν όλα κάτι παραπάνω από άψογα, σαλονάτα κι όμορφα.
Πάμε στο δια ταύτα.
Το Μάρινερ είναι ένας μέτριος (για CoL) δίσκος που τον πήρε η Κρίσμας και τον ανέβασε πέντε λέβελ.
Έτσι και στο λάιβ, οι CoL ήταν στο γνωστό τους ύφος, αλλά η τύπα ήταν ΤΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. Δεν υπάρχει άλλη περφόρμερ σ'όλο το μέταλ σαν αυτή. Κάθε κίνηση, κάθε λέξη, κάθε όλα. Και το τελείωμα του Cygnus ήταν από τα πιο ψυχοβγαλτικά πράματα που έχω βιώσει.
Και μετά λέει 'we never do encores. This is for our new friends" ο μαν. Και παίζουν δύο παλιά. Δε θυμάμαι ποιά. Πολύ καλά ήταν. Όπως τότε το 09 στο παλιό Φαζ.
Αλλά JULIE CHRISTMAS.-
Made out of Babies, Battle of Mice , CoL. Ελάχιστα βιντεο στα ιντερνετς. Το εχεις υπολογισει, είσαι ψύχραιμος γενικά. Και βγαινει και τα περνει ολα σβάρνα.5 χώρες tour και είμαστε μέσα. Βεβαίως και ευχαριστούμε τη διωργάνωση.
ΚΛΑΜΑ
https://www.youtube.com/watch?v=SBCcBTWcwAc
Και κάτι πιο ήπιο
https://www.youtube.com/watch?v=whZvXWWz91Y
Kαι η αρχή.Στο Repeat.
Bασικά αυτό ήθελα να βάλω κι εγώ για δεύτερο, λάθος λινκ κοπιαρίστηκε.
Το καλύτερο ΛΑΗΒ-ΕΜΠΕΙΡΙΑ-ΝΤΑΦΑΚ, ο όρος λάηβ μόνος του θα μείωνε αυτό το πράγμα που συνέβη. Πήγα χωρίς να έχω ακούσει δευτερόλεπτο από τον δίσκο και έχασα τα αυγά και τα πασχάλια. Ξέρεις ότι κάτι ΠΟΛΥ καλό σου συνέβη όταν δεν βγάζεις καν το κινητό για φωτογραφία-μεμεντο-να-θυμόμαστε-ότι-πήγαμε-κι-εκεί.
Μόνο συγχαρητήρια στην διοργανώτρια, παραδίδει μαθήματα διαχείρισης, ενθουσιασμού και αγνής καύλας.
Ρε πούστη μου, τόσοι μήνες έχουν περάσει, κι ακόμα παραμιλάω γι'αυτή τη συναυλία. Αδυνατώ να ακούσω τον δίσκο χωρίς να μεταφερθώ πάλι εκεί και να ανατριχιάσω σε κάθε ριφφ. Αδιανόητα εξωπραγματικό λαιβ. Κι όσο θυμάμαι τον ΟΓΚΟ του ήχου, μου'ρχεται να κλάψω. Δεν ήξερα καν πως είναι δυνατόν να φτιάχτει τέτοιος ήχος.
Τι κρίμα που τα καλύτερα στη ζωή κρατάνε τόσο, μα τόσο λίγο. Πραγματικά με πιάνει μεγάλη θλίψη όταν αναλογίζομαι πως δε θα το ξαναζήσω ποτέ αυτό το πράγμα.
https://youtu.be/u7AO6Dnn_Ms
Full-length version of documentary to be released with live album due April 2018
Σκέφτομαι σοβαρά να πάω στην πρώτη μέρα του Roadburn για να το δω να παίζεται τελευταία φορά λάιβ.
