δεν υπάρχει κανένα θέμα πια, αλλά τυπικά θα πρέπει να έχεις πάρει οριστική απαλλαγή.
Printable View
δεν υπάρχει κανένα θέμα πια, αλλά τυπικά θα πρέπει να έχεις πάρει οριστική απαλλαγή.
Αυτό είναι είναι προφανές και ευχαριστώ για την απάντηση. Ρωτάω γιατί με τρόμαξε μια χθεσινή συζήτηση που είχα με μια παρέα. Αλλά έχω ρωτήσει άπειρο κόσμο και όλοι μου λένε ότι δεν υπάρχει θέμα. Απλά η άγνοια και το άγχος με καταβάλλουν και είπα να ζητήσω και μια γνώμη παραπάνω...
η τελευταία πληροφόρηση που έχω είναι ότι εξαιρείσαι από τα σώματα ασφαλείας μην κλαις και πολύ γι' αυτό
ναι το κάνω σαφές γιατί νομίζω ότι ο μύθος ξεκινάει από κει - συν απ' το γεγονός ότι οι πληροφορίες που παίρνεις για το θέμα από τον στρατό είναι ξεκάθαρα ΨΕΥΔΕΙΣ
διπλοπόστ γιατί ΑΒΥΣΣΟΣ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ και ας μη βιαζόμαστε να πούμε "αφού δε θέλει το ένα πώς γίνεται να θέλει το άλλο"
στο 3.5άμηνο που εν τέλει υπηρέτησα στο ερίτιμο Σώμα του Μηχανικού (με σύνθημα ΑΜ' ΕΠΟΣ ΑΜ' ΕΡΓΟΝ που με έχει σημαδέψει φιλοσοφικά από τότε) είχα την πλήρη εμπειρία από τα εκπαιδευτικά Nτιβερτισσ'μάν που μπορεί να προσφέρει ο ΕΣ στους φαντάρους του που δε θέλουν κάποιο αξίωμα ή δεν χρίζονται υποψήφιοι αξιώματος θέλουν δε θέλουν (σα να λέμε ΛΥΒ)
Ένα από αυτά τα quest που μου ανετέθησαν από τα όργανα υπερασπίσεως της πατρογονικής γης στον 33ΛΜΧ ήταν και το φυλάκιο.
κι όμως δεν ήμουν εγώ ο τυχερός στην αρχή, αλλά εκλήθην από φανταρική αλληλεγγύη να καλύψω κάποιον που απλά δεν μπορούσε να πάει.
"Σειρούλα" κατά το φανταρικώς λεγόμενον λοιπόν, μαζί απ' το ΚΕΝ Ναυπλίου, κλαιγόταν που ήταν μηχανικό και δεν τον είχαν πάρει Μεγάλο Πεύκο και ήταν ο καημός του οι ειδικές δυνάμεις κτλ κτλ. Χωρίς ουδεμία διάθεση body shaming, τον έριχνα ενάμιση κεφάλι και δεν είμαι και ο παναγιώτης φασούλας και αν και δεν είμαι και ο σοφοκλής σχορτιανίτης όσο μπόι το έριχνα μου το έριχνε εις διπλούν σε περιφέρεια μπάκας.
Αυτός ο απολλώνιος κούρος και φέρελπις Μικρός Ήρως λοιπόν όπως καταλάβατε ήταν και που εκλήθη να προστατεύσει τα πυρομαχικά της Ταξιαρχίας Πολυκάστρου Κιλκίς στην αποθήκη Αχλαδοχωρίου Πέλλης. Κι ενώ ειλικρινά καμωνόταν πόσο θα ήθελε να είχε πάει ειδικές δυνάμεις με το που μαθαίνει το φυλάκιο μπήγει τα κλάματα γιατί είχε μάθει απ' τους προηγούμενους πως "ΕΙΧΕ ΦΙΔΙΑ" (που είχε όπως διαπίστωσα, αλλά ακίνδυνα)
τώρα πώς είναι δυνατόν να θες να πας ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ και η κοιλιά να ακουμπάει πάτωμα στην όρθια θέση της κάμψης και να φοβάσαι και να πας φυλάκιο γιατί έχει φίδια βρείτε το εσείς, πάντως εγώ προσφέρθηκα να τον καλύψω
ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΠΕΡΑΣΑ ΔΙΑΦΟΡΙΚΕΣ (μια που δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνεις εκεί πέρα απ' το διάβασμα)
Κέντρο είναι αυτό ή στρατόπεδο συγκέντρωσης?
Ήμουν τυχαιρός (και βύσμα) και πήγα ναυτικό. Θα μου άρεσε(ίσως και όχι) να είχα πάει κάνα άλλο σώμα να δώ καμία άλλη πόλη πέραν του Πειραιά και το μέσα των καραβιώνε, αλλά έχω κάτι ωραία σκηνικά απο φυλάκια σε καταιγίδες διαβάζοντας Lovecraft (νομίζω το έχω ξαν'αναφέρει).
Στο ναυτικό, πέραν απο των μάχιμων (χαχ) πλοίων, έχεις και τα πολιτκά (πλοία υποστήρηξης με πολιτικό προσωπικό μέσα). Δύο απο αυτά ήταν και τα Ωκαιανογραφικά/Υδρογραφικά Πυθέας και Στράβων.
WBRB λοιπόν, στο φυλάκιο, διβάζει για πολλοστή φορά το "Στα Βουνά της Τρέλας" και πού και πού χαζεύει τον μακρύ (άδειο) δρόμο μπροστά του. Απο το υψωματάκι που βρίσκεται το φυλάκιο, μπορείς να δείς το λιμάνι των ταχυπλόων σκαφών και τη Θάλασσα γενικά (απο την πίσω μεριά της Σαλαμίνας) και να χαζέψεις τον καιρό να έρχεται απο τα Γεράνια όρη στην Πελλοπόνησο. Καταιγίδα προ των πυλών, σκοτάδι, και το φώς στο φυλάκιο αναμένο. Ψυχή στο νάυσταθμο (ή ηταν Σ/Κ ή κάποια αργία, δεν θυμάμαι). Πόσο γαμάτο σκηνικό, απόλαυση με ζεστό καφέ και τσιγάρο, ανάγνωση κοσμικού τρόμου μέσα στο πραϊμόρντιαλ σκοτάδι.
Και καθώς αγναντεύω την θάλασσα, πικροθάλασσα, κάποιος χτυπάει το τζάμι του φυλακίου. Και μου έπεσε η καρδιά στο στομάχι. Γιατί είχα σβήσει το φώς, και έξω στο δρόμο δεν φαινόταν τίποτα, παρόλα τα λιγοστά φώτα. Το παράθυρο ακριβώς μπροστά μου (εγώ καθόμουν σε μία ανασηκωμένη καρέκλα).
Μερικά δευτερόλεπτα περνάνε (που μοιάζαν με ώρες) και εγώ να κοιτάω σαν ΧΑΝΟΣ και να προσπαθεί το μυαλό μου να κάνει contain τον τρόμο και πώς θα πώ μετά εγώ στη μάνα μου "μαμά, ΤΕΚΕΛΙ - ΛΙ ΤΕΚΕΛΙ - ΛΙ", βλέπω ένα χέρι να βγαίνει απο το κάτω μέρος του παραθύρου, και να χτυπάει το τζαμάκι. Χάνω το sanity check, 1d10 sanity points με τη μία, και σκύβω πάνω απο το παράθυρο για να αντικρύσω με λύπη το τέλος μου.
Και βλέπω τον νάνο ΠΑΙΔΙΑ, ΤΟΝ ΝΑΝΟ, ΤΟΝ ΜΑΓΕΙΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΥΘΕΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΓΥΡΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΩΝΑΞΩ ΜΙΝΙ-ΜΠΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΟΥΝΕ ΕΞΩ.
Γι'αυτό ήταν οι καλύτερες διακοπές που πήγα.
Ελα ρε. Τα φυλακια σαλαμινα γαμουσανε. Ο καλυτερος μου μηνας.