Περνάω άλλη μια φάση Rush όπως φαίνεται απ' τα διάφορα μου ποστ στο φόρουμ. Αλλά αυτή η φάση διαφέρει απ' τις υπόλοιπες μιας και αντί να πιάνω δισκογραφίες ακούω σχεδόν αποκλειστικά το Grace Under Pressure. Ζητάω συγγνώμη γι' αυτό που θα πω αλλά θεωρώ τo Grace Under Pressure το πιο εκλεκτικό, λιγότερο άνισο (μόνο δύο fillers), πιο ενδιαφέρον, και περιεκτικό album των Rush. Eπίσης, σαν άλλοι Σαμψών, οι Rush αφήσαν τα μαλλιά τους να ξεφύγουν και πήραν δύναμη.
έσκασαν με τα μούτρα στα '80s χαρίζοντας στον κόσμο πολλές στιγμές :touched::touched::touched:
Ο λόγος που άνοιξα θρεντ βέβαια είναι κυρίως μουσικός. Οι Rush έπιασαν εδώ πολύ καλά τις περισσότερες τάσεις της εποχής, και τις πάντρεψαν εντυπωσιακά. Ο δίσκος έχει μέσα μερικά (σχεδόν) new wave, post-punk, reggae στοιχεία τα περισσότερα από τα οποία δεν ακούστηκαν ποτέ μέχρι τότε, και δεν ξανακούστηκαν ποτέ από τότε σε δουλειά τους. Επίσης, υπάρχει επιτέλους ισορροπία synths και κιθάρας, πράγμα που στους '80s Rush φαντάζει αδύνατο. Δηλαδή στο αμέσως επόμενο (Power Windows) και στο αμέσως προηγούμενο (Signals) έχασαν εντελώς το μέτρο και με το ζόρι άκουγες Lifeson.
Mιας και τον ανέφερα... o Lifeson είναι ένας ομολογουμένως καλός κιθαρίστας που ακόμη και μετά από 41 χρόνια δεν έχει καταλήξει σε έναν ήχο. Αν έπρεπε να διαλέξει πάντως, θα έλεγα να διαλέξει αυτόν στο Grace Under Pressure. Επιβλητικός, slick, αριστοκρατικός και :cool:
Kαι μετά απ' αυτό το 'ωραίο ρηβιού', κλείνω με μερικά πολύ κακά βίντεοκλιπ (και ένα φανταχτερό live) απ' το δίσκο:
28-11-2014, 18:00
jazz
Λεκέ,
δεδομένου πως καταπιάνεσαι με την συγκεκριμένη περίοδο της μπάντας, έχεις διαβάσει ή ψυχανεμιστεί το τι περίπου συνέβαλε σε τόσο απότομη αλλαγή στον ήχο της μετά το moving pictures? (πέρα από το μάκρυμα των μαλλιών δλδ). Καταλαβαίνω πως το στυλιστικό ήταν πάντα μια ανοιχτή πληγή για τους Rush από την εποχή που ο Lee έβγαινε και τραγουδούσε το Xanadu με χρυσαφένια ρόμπα, καταλαβαίνω πως σχεδόν όλοι ήθελαν να δοκιμάσουν πράγματα με συνθεσάιζερ και ηλεκτρονικά ντραμς το 1982 αλλά μου είναι ακατανόητο το πως ένα συγκρότημα που παίζει με τέτοιο τρόπο όπως αυτοί εδώ μπορεί σε λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα να ηχογραφεί το subdivisions.
Το μόνο που μοιάζει να προοικονομεί την μετάλλαξη είναι το απαράδεκτο κόκκινο σακάκι του Σέρβου. Η απορία έχει να κάνει με το πόσο γρήγορα άλλαξε τόσο ακραία η μουσική τους,όχι την αξιολόγηση αυτής. Δεν έχω επίσης ιδέα αν παρόμοιας αντίφασης στροφή ακολούθησε και στους στίχους τους. Γενικά,πες αν ο Περτ εξομολογήθηκε ποτέ τι του είπε η Ραντ στο όραμα.
28-11-2014, 18:35
Λεκές
Είναι αλήθεια πως στο Signals φαίνεται πολύ απότομη αλλαγή. Ισχύει αυτό. Θεωρώ πως το Grace Under Pressure ήταν λογικότερο να βγει μετά το Moving Pictures μιας και οι κιθάρες είναι αρκετά μπροστά και στα δύο. Γενικά, το Grace μοιάζει με ανωμαλία αν το δεις χρονολογικά ανάμεσα σε Signals, Power Windows, Hold your fire.
Απ' την άλλη, δεν ήταν κ εντελώς ουρανοκατέβατο. Θυμήσου π.χ. πως τελειώνει το Moving Pictures. Πέρα απ' αυτό και τα όσα αναφέρεις, δεν έχω κανένα σοβαρό insight στο τι παίχτηκε τότε, εκτός απ'τα όσα είδα στο ντοκιμαντέρ τους. Πως δηλαδή το Hemispheres τους κούρασε και αρχίσαν σταδιακά να παρατάνε τα μεγάλα κομμάτια. Επίσης, πέρα απ'τον Geddy και την τότε μανία του με τα πλήκτρα, ο Peart είχε αρχίσει να πειραματίζεται με τα ηλεκτρονικά τύμπανα. Τέλος, είχαν αρχίσει να ακούν διάφορες new wave μπάντες και πολύ Police.
Εναλλακτικά, ο Peart συνάντησε την Rand και της έβαλε να ακούσει το Moving Pictures. Οπότε αυτή του είπε 'βγαλε λεφτά, βάλε πλήκτρα πολλά, τραβά η φάση'.
Spoiler
Είναι θλιβερό που ένα απ' τα πιο εντυπωσιακά prog rock album των '70s (το 2112) είναι αφιερωμένο στην Ayn Rand πάντως. Κρίμα ρε Rush. :(
