Printable View
και νταμπα ντουμπα νταμπα ντουμπα
βαράει ο μπερνης τα νταουλια...
χεχε αγριεμενος σημερα ο Ομπάμας
σε πινκαρα
Τhe leaves were trembling caressing the "before-you-leave-for good" road that i cross everyday
and it just occured to me what stupid words i can sometimes say.
And even when the wind brings them back to me i refuse to admit that no foolishness was lying in deeply.
Cause as of yonder
that you were there with me,
I wonder if we'll see each other, again, ever,
what harm can this be?
The water flows in the sea running from the ruins of the everlasting rivalry
and when i look in its shivering i see horses galloping wildly.
Then the dusk painted waves crash to remind me.
η ριμα της γιουλαι
δεν μου πολυκολλάει
<3
Your careless embracement still digging my fractured skin so deeply keen on diving in and in,
I conjure you my darling,
how come the roaming horses, most pulsing vision of escape thudding the ground like a heartbeat so vivid,
took so faraway.
And when I recall all this inmost shine you spread generously upon my darkest illusion of blind deny ,
like an echo fading in dormant dawn,
I can't help but cry.
Still tears are no good for someone who lives in the shadow of acceptance that absence is painful.
Loss lies longing to last in liquid lust yet all you breath is fumes of the evaporated past.
Αρλεκιν?
Ποτέμκιν
Spoiler
19/01/2013 18:04 <menumission> http://www.youtube.com/watch?v=2O-BwV0DDUY
Πριν ξαναφάω μπαν να προλάβω να ποστάρω τα κατά τ'άλλα ανέμπνευστα ποιήματα που έγραψα για τον χρηστη Khalkji προφανώς επειδή ο έρωτας είναι τυφλός σαν τη δικαιοσύνη.
Ορεκτικό:
Δωσ' μου το τηλέφωνό του ν'ακούσω τη φωνή του μεστή απ'τα τσιγάρα που καπνίζει να μου γλείφει το τύμπανο
18-3-12 17:39
Κυρίως πιάτο ακόμ' αχώνευτο:
Άφηνες τη ρομφαία του ανεκπλήρωτου έρωτα να σε καταδιώκει,
κι όπως είπες ο έρωτας καραδοκεί,
και τι κρίμ'αλήθεια να μην είμ'εκεί να μου δέσεις τα μάτια με τη διαμπερή σου κραυγή,
καθώς απεγνωσμένα πάσχιζες να βάψεις κατακόκκινα τα βέλη του έρωτα ένα ένα.
Κι αψιδωτά πέπλα σα συντριβάνι παλιών πληγών που αναδεύονται με σταθερή συχνότητα σ'επαναληπτική τροχιά γύρω από τη σφαίρα του θυμικού ορίζοντα,
Μνήμη! Οι ανατριχίλες σου κόρες ρακένδυτες να ζητιανεύουν τη λύτρωση απο'να μούδιασμα.Και μια ευχή.
Άγγιξέ με λίγο μονάχα,
να νιωσω πως ένιωσα τη λαχτάρα,
να παραλύει την οδύνη,
όπως μόνο ένα φιλί μπορεί.
20-3-12 1:16
Ο καπνός σφιχταγκαλιάζει την παρόρμηση σ'έναν ανυπότακτο μελοδραματικό σκοπό.
Μηνίγγια που βουίζουν σαν αδίστακτων βημάτων σφυροκόπημα στη δίνη ενός απύθμενου τανγκο.
Μα είναι γυάλινο το δάπεδο, κι όχι, η μοναξιά δε φοράει ξυλοπάπουτσα,
απλά η ντροπή χλωμιάζει σαν κόρη λυγερόκορμη μες σε καθρέφτη από πηχτό σκοτάδι
-δες πώς μελίρρυτα στάζει στης απόγνωσης τα χείλη!-
κι εγώ, άτονη, ξεφτισμένη ηχώ,
μ'ενα υποτονικό παράπονο που σα μέγγενη μου σφίγγει τον παλμό,
πριν βίαια ξεσπάσει με κομμένη την ανάσα σε καταιγιστικό ουρλιαχτό.
Μα,
ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ;
1-7-12 5:15
Spoiler
"From : menumission
To : Khalkji
Date : 2012-09-20 06:23
Title : 3ο-ν(αϊ)ας
--------------------------------------------------------------------------------
(τροχισμενο το κερας του μονοφθαλμου Πηγασου κι ο θιασος του παραλογου να ιπταται στης φρεναπατης την ταχεια με ξεχαρβαλωμενα χαλιναρια)
Της σιωπης τα μανιασμενα κυματα σε ορμητικα σφαλιστη κυψελιν'υδρία, λογια μελίρρυτα λαξεύουν παροξυσμικά με λαγνα προσδοκία. Μα οχι δεν ειμαι Σειρήνα. Γιατί με φιμωμένα αυτια με βλεπεις να καλω; -εμενα τον ασυρματο φαρο στης ηχως τον βυθο- κι αν θελω να σ'ακουσω; Λιγη βοηθεια παρακαλω.
Η αλαβαστρινη σφαιρα που μεσα της κλεινει το θαλερο σου αγγιγμα, ετη φωτος αλαργα στην ομιχλη κρυμμενα, ψηφιδωτο να γινει σε κυβικο αξονα με χρωματα σπασμενα, να πνιγεται το'να μεσα στ'αλλο, ασφυκτικα ενωμενα. Για να μπορω το βογγητο με πυροκοκκινη σφραγιδα σα γραμμα να βουλωσω, σ'αποσταση αναπνοης με οξυγονο τις λεξεις: "Σ'αγαπώ".
20-9-12 4:53
Το κερασάκι στην τούρτα:
Ευτυχώς πάντως προς το παρόν τουλάχιστον οι στιγμές που απελπίζομαι διαρκούν όσο μια χιονονιφάδα σε μια πινακίδα νέον.
Και πραγματικά δεν ξέρω τι κρατάει ακόμη την ελπίδα να μην τρέξει σαν τηγμένος αμέθυστος απ'αυτό που κάποτε έλαμπε σαν πολύτιμος λίθος,
ζωηρό ρουμπινί απόσταγμα σπάει το φράγμα του χτύπου με ταχύτητα φρενιασμένη αρκούντως,
οινος ευφραίνει καρδίαν σαφώς.
Όχι όχι όχι που να πάρει μου τη δίνει στα νεύρα ο παροξυσμός.
Γιατί ο πόθος ως υποκείμενο κάνει χοή στη γνώση ως α στερητικό χοροπηδώντας στο στήθος εμπύρετα ρυθμικός;
'Αγνωστος.
Ο λόγος.
26-12-12 1:50
Τωρα μου μιλαει
τωρα με φιλαει
τωρα μου λεει
πως τρελα με αγαπαει.
Ποιησις
Η ελπίδα για ανταπόκριση φλούδα πορτοκαλιού
σαν άσχημη κυτταρίτιδα
Η Μάρω Λύτρα και ο Κώστας Καραφώτης τραγουδάν γύρω από ένα μεταλλικό βαρέλι μ' ένα μπαγλαμά το "μίλα μου"
κόκκινα ροϊδοβλαμμένα
γιατί με άφησες
τη βιβλιοθηκάριο
Παρτε ενα νομπελ μαλακιας ο καθενας κι αδειαστε μας τη γωνια σπαμμερς.
Ποιος ειναι μοντερειτορ εδω περα να σβησει κανα ποστ; Άντε μπραβο δε θα σβηνει μονο τα δικα μου απ'το General ο κομπλεξικος γελοιος καραγκιοζακος.
Το ποστ πανω δεν εχει ολοκληρωθει ακομα, θελω να ποσταρω ακομα δυο, αναβαλλετε το μπαν μεχρι να το τελειωσω