Originally Posted by marianna2525
Εδώ είναι το κορύφωμα. Θυμάμαι το θεατρικό έργο του Jean Paul Sartre «κεκλεισμένων των θυρών» και την φράση «η κόλαση είναι οι άλλοι».
Ναι, μας φοβίζουν οι άλλοι άνθρωποι. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί κουβαλάνε και αυτοί αδυναμίες, ιδιαιτερότητες, εμμονές. Συχνά βλέπουμε στους άλλους, αυτά που απεχθανόμαστε στον εαυτό μας. Και χτίζουμε τον συμβολικό τοίχο μας. Τον τοίχο απομόνωσης. Και κάποια στιγμή τι γίνεται; Αναγκαζόμαστε να τον γκρεμίσουμε, να ζήσουμε με όλους τους άλλους μαζί. Πετυχαίνει άραγε, ή αρχίζουμε να μαζεύουμε τουβλάκια πάλι, για να ξαναχτίσουμε έναν καινούργιο τοίχο;