Quote:
Αυτό που λέει ο Kingdom για το αισθητικό πρότυπο το βρίσκω λίγο άκυρο μια που δεν πιστεύω ότι υπάρχει και πολύς κόσμος ο οποίος να ορέγεται ανορεξικές καρακάξες. Δυστυχώς δεν μπορώ να ανακτήσω κάποια από τις σοβαρές πηγές, γιατί δε θυμάμαι πού το έχω διαβάσει, οπότε δε θα επιμείνω ιδαίτερα πάνω σ' αυτό. Παρόλα αυτά εγώ πιστεύω ότι θα με πιστέψετε μιας και γιατί να το βγάλω από τον κώλο μου. Έχει γίνει λοιπόν το εξής πείραμα: βάζανε σε ανθρώπους να μυρίζουν ρούχα του φύλλου που τους ελκύει και να καταγράφουν πόσο ελκυστική ή ερεθιστική τους φαίνεται αυτή η μυρωδιά του σώματος. Στη συνέχεια, τους δείχνονταν φωτογραφίες των ανθρώπων που ανήκαν αυτά τα ρούχα, χωρίς να ξέρουν όμως τα υποκείμενα ποιου είναι ποιο και να καταγράψουν πόσο ελκυστική ή ερεθιστική τους φαίνεται η όψη. Βρέθηκαν τα εξής: ενώ λοιπόν ο κάθε άνθρωπος βρέθηκε να έχει το δικό του γούστο (wel, duh...) παρατηρήθκαν τα εξής: Εντονότατη συσχέτιση ανάμεσα στις μυρωδιές που φαίνονται ελκυστικές στον καθένα και στο ποια άτομα τον ελκύουν και οπτικά. Τα άτομα που θεωρούσαν ο ένας τον άλλον ελκυστικό συμφωνούσαν και στις μυρωδιές και στις φωτογραφίες. Ανακάλυψαν λοιπόν ύστερα από πολλές εξετάσεις και τέτοια ότι η εξήγηση ήταν η εξής: οι φερομόνες είναι ένας ενδείκτης του ανοσοποιητικού συστήματος. Η σεξουαλική έλξη μέσω της όσφρησης βασίζεται λοιπόν στο κατά πόσο είναι ανόμοια τα ανοσοποιητικά συστήματα, με τα ζευγαρώματα ανάμεσα σε ανόμοια ανοσοποιητικά να έχουν σαφέστατα περισσότερα αντισώματα. Αυτή είναι και η αιτία που έχουμε περισσότερα αντισώματα απ' ό,τι γονίδια. Έχουμε κάποια βασικά μπλοκ που κληρονομούμε κι απ' τους δύο κι αυτά αποτελούν τη μαγιά όλων των αντισωμάτων που μπορούμε να συνθέσουμε. Όσο πιο πλούσια η μαγιά τόσο καλύτερες οι δυνατότητες του ανοσοποιητικού εκπαιδευτεί και να παράγει νέα αντισώματα στις επαφές του με καινούρια αντιγόντα.
Εκτός αυτού θα επιμείνω. Δε μιλώ για τις μόδες ότι πιχί στην αναγέννηση τους αρέσαν οι χοντρές ή ότι κάποτε η τουίγκι περνιόταν για όμορφη. Μιλάω για χαρακτηριστικά όπως ουλές, σπυράκια, εκζέματα και λοιπά συγκρινόμενα με ένα σφριγηλό υγιές νεανικό δέρμα. Μιλώ για δυσμορφίες που είναι αποτελέσματα κάποιας γενετικής ανωμαλίας. Μιλώ για μία οδοντοσχτοιχία καθαρή συγκρινόμενη με ματωμένα ούλα και στραβά λειψά δόντια. Δείκτες δηλαδή της γενικότερης υγείας του ατόμου. Αυτά είναι σταθερά σε όλους τους πληθυσμούς. Το ρωμαλέο αρσενικό πιχί αρέσει και στις γυναίκες, και στους γκέι. Δε λέω ότι αν είσαι γυναίκα ή ομοφυλόφιλος θα σ' αρέσουν οι μπρατσαράδες, αλλά όπως κι αν το δεις ένα καλοχτισμένο σώμα κερδίζει τις εντυπώσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί υπάρχει το κατάλοιπο από την εξελικτική ιστορία όχι μόνο την πρόσφατη, αλλά ακόμα ακόμα από το επίπεδο της πρώτης φάσης της σεξουαλικής αναπραγωγής: το αρσενικό ήταν ο γαμέτης που έπρεπε να κινηθεί και το θηλυκό ήταν αυτός που έπρεπε να παρέχει την τροφή για το νέο οργανισμό. Αυτό το πρότυπο αναπαράγεται σε όλους σχεδόν τους ζωντανούς οργανισμούς, με τον άνθρωπο να μην αποτελεί εξαίρεση. Μάλιστα, από τότε που ο άντρας ανακάλυψε ότι τα παιδιά γίνονται όταν γαμάει αυτός (πράγμα που συνέβη μέσω της παρατήρησης περίπου όταν ξεκίνησε να καλλιεργεί τη γη και να έχει ζώα των οποίων τις συνήθειες παρακολουθούσε) έχουμε το πέρασμα από τη μητριαρχία στην πατριαρχία. Η μητέρα έπαψε πια να έχει την εξουσία λόγω της θαυματουργής ιδιότητας να γεννά και το πάνω χέρι πήρε ο πιο ευκίνητος και ρωμαλέος άντρας. Ακόμα λοιπόν και η κοινωνική αιτία της διαφοράς ανάμεσα στα φύλα, κάπου πατάει. Και πατάει πάνω στο γονιδίωμα πολύ πιο συχνά από ότι έρχεται σε αντίθεση μαζί του. Επαναλαμβάνω δε μιλώ για συνειδητές διαδικασίες που ντετερμινιστικά επηρεάζουν το τι θα κάνει ο καθένας του πληθυσμού, μιλάω για τάσεις που εμφανίζονται σταθερά και αποτυπώνονται με όρους στατιστικούς περισσότερο.
Κάνεις αυτές τις γενικεύσεις όμως που δεν πατάνε και πολύ στέρεα, έχεις μια (ή δύο ή δέκα μελέτες) που λένε για κάποια συσχέτιση ανάμεσα σε κάποιο βιολογικό χαρακτηριστικό και στη σεξουαλική προτίμηση, μελέτες σε ανθρώπους συγκεκριμένης εποχής και σίγουρα σε μικρούς αριθμούς όπου βγαίνει ότι Α. Και φτάνεις κάπως να λες από το Α για το πως έγινε το πέρασμα από την μητριαρχία στην πατριαρχία π.χ., κάτι για το οποίο έχουμε περίπου καθόλου γνώση, μόνο υποθέσεις. Δηλαδή το άλμα που κάνεις είναι τεράστιο, δεν στηρίζεται ούτε κατά προσέγγιση σε "στέρες επιστημονικές βάσεις". Δεν διαφωνώ με τις μελέτες, αλλά αυτές, όπως και κάθε επιστημονική μελέτη, λένε κάτι πολύ-πολύ στενό και συγκεκριμένο. Το υπόλοιπο που μπορείς να βγάλεις από αυτό δεν είναι επιστήμη, είναι προβολές επιστημονικοφάνειας για πράματα που πάνω-κάτω δεν ξέρουμε, είναι μια ιδεολογία που θεωρεί την Επιστήμη (συγκεκριμένα τη Βιολογία σήμερα, όπως είχαν την Φυσική τον 19ο αιώνα) ως εγγυητή αλήθειας για τα πάντα.
Quote:
Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα σεξουαλικά ταμπού: υπάρχουν αυτά που ποικίλουν γεωγραφικά και ιστορικά και αυτά είναι ξεκάθαρα κοινωνικά νομίζω. Τα άλλα όμως (σεξ με τη μαμά ή την αδερφή πιχί) που υπάρχουν διαχρονικά και παντού έχουν το εξής χαρακτηριστικό: ή δημιουργούν πολύ συχνά παιδιά με γενετικά προβλήματα, ή εμποδίζουν σοβαρά τη δυνατότητα για να κάνει κανείς παιδιά. Το ότι υπάρχει τέτοια σύμπτωση ανάμεσα στα παγκόσμια ταμπού και μια εξελικτική τιμωρία εμένα κάτι μου λέει πάντως (όχι πάλι ότι αποδεικνύει τίποτα, τουλάχιστον όχι στο national geographic που το είχα διαβάσει αυτό, αλλά από την άλλη η θεωρία της εξέλιξης φαίνεται να το εξηγεί αποτελεσματικά). Ενδιαφέρουσα είναι και η εξής σύμπτωση: στις περισσότερες κοινωνίες το ταμπού αυτό σταματάει στα δεύτερα ή στα τρίτα ξαδέρφια. Το ποσοστό του κοινού γονιδιώματος ανάμεσα σε τρίτα ξαδέρφια είναι 1/128. Το ίδιο ακριβώς είναι και το ποσοστό του κοινού γονιδιώματος που έχει ο καθένας με κάποιον άλλον τυχαίο μη-συγγενή του. Δεν είναι τουλάχιστον αξιοπρόσεχτο ότι η εξελικτικά σταθερή στρατηγική που αναφέρει ο Ντόκινς ακολουθεί σ' αυτό το θέμα μέχρι και μαθηματικά την κατανομή του ρίσκου γενετικής ανωμαλίας σε παιδιά από αιμομεικτική σχέση;
Δηλαδή παρατήρησαν όλοι συνάφεια ανάμεσα σε αιμομικτικούς γάμους και γενετικά προβλήματα και θεσμοθέτησαν απαγόρευση τους ή υπήρχαν φυλές που τους επέτρεπαν και μέσω φυσικής επιλογής αυτές εξαλείφθηκαν και έμειναν μόνο αυτές με το εξελικτικό πλεονέκτημα; Δε ξέρω, μου φαίνονται νοητικά άλματα ολυμπιακού επιπέδου αυτά, και τελικά δεν έχω καταλάβει γιατί ακριβώς λες και 'σκατά στον Dawkins' αφού μου μοιάζουν πολύ συγγενή αυτά που υποστηρίζετε. Αυτή η υποβόσκουσα τάση των γονιδίων που εκφράζεται κάπως τελικά είναι σαν την μαρξιστική προσπάθεια να κρατηθεί τελικά με χίλιες-δυο ακροβασίες η πρωτοκαθεδρία της υλικής βάσης στο εποικοδόμημα σώνει και ντε, ακόμη και αν τελικά αυτός ο καθορισμός ποτέ δεν στοιχειοθετείται από πουθενά.