Omega Monolith - Fungus [2016]
Αντί εισαγωγής
Ήταν 28-06-2012, 20:32 όταν στο ER μπήκε ενα ποστ για μια καινούρια μπάντα από κάποιον user που δεν ήταν και τακτικός ποστερ.
Πρώτη εντύπωση θετικούλα, καλό λέω αλλά τι είναι πάλι αυτό, υπάρχει ένα ενδιαφέρον από τον κόσμο τον δικό μας ρε παιδί μου αλλά και πάλι "τι ειναι πάλι αυτό". Αργώ να δω τα παιδιά ζωντανά και συνεχίζω να έχω αυτήν την περιέργεια.
Τελικά τους βλέπω λάιβ , οκ λέω καλά στα μπαντκαμ και στα mp3 αλλά αυτό που ζεις σε κάθε λάιβ Omega Monolith είναι μοναδικό. Είναι η εμπειρία της μυσταγωγίας καθώς ο Omega στήνει το τελετουργικό ενώ ο Monolith σκαλίζει τα σωθικά σου και σε προετιμάζει να αφεθείς στα ταξίδια μέσα στον χρόνο μπρος και πίσω.
Έχοντας κάνει home page την επική εμφάνιση στο Fuzz που είχαν βγει πριν τον Στιβεν Ο' Μάλλεϊ έβαζα σε κάθε γνωστό, φίλο , άγνωστο , περαστικό κλπ να το δει γιατί οκ καλοί είναι αλλά ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΣ ΖΩΝΤΑΝΆ .....
Και φτάνουμε στο 2015 που ατυχίες δεν τους επιτρέπουν να βγει η κυκλοφορία που επιθυμούσαν, προσπερνάνε με άνεση και μέσα στο 2016 σκάει η ΜΠΌΜΠΑ, βινύλιο λέει , φέρε λέμε , είναι καλό μου λένε, το φαντάζομαι λέμε, αλλά μέσα μου είμαι κολλημένος μα είναι μια live μπάντα τι να μας πει το στούντιο. Τελικά με δυσκολίες καταφέρνω να το βάλω στο πικαπ , ενας δίσκος 3 τραγούδια, ας ακούσω λέω το πρώτο (λες και δεν το έχω ξανακούσει λέω μέσα μου)
https://f4.bcbits.com/img/0007184962_10.jpg
Λοιπόν εδώ μου χαμογελάνε τα δυο αλάνια κοροϊδευτικά και μου λένε ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΆΝΗΚΕ?
και όντως πως να μου φανεί, ξεκινάει το άλμπουν με το The Future Is Gone και για 21 λεπτά τριπάρω με φλαςμπακ στο μυαλό μου, τι φοβερή παραγωγή τι γαμάτο στήσιμο και ναι έχει το διαφορετικό το γυαλισμένο πάνω όμως σε μαύρο ματ χρώμα. Οι λούπες με στοιχειώνουν φτάνουμε κάπου στην μέση και σαν να έχει βγει κάποιος και να σου λέει κοίτα φίλε καλά τα άκουσες αλλά σίγουρα τα κατάλαβες? και σκάνε σήματα μορς μπαίνει ένα υπερωκεάνιο στο σαλόνι, στην αρχή λες οκ μάστορας ο καπετάνιος και ΣΚΆΝΕ ΤΑ ΑΠΌΝΕΡΑ και με κάνουν από πάνω μέχρι κάτω μούσκεμα , συγχρόνως το υπερωκεάνιο αποδεικνύεται πολύ βαρύ και με πιάνω να κάνω χεντ μπανγκινκ σαν πιτσιρικάς 38 χρονών κσερογο, το μέλλον έφυγε ...
Τελειώνει το τραγούδι και είμαι σε φάση "βρε τι πάθαμε", γυρίζω πλευρά,
The Time has come και ο Monolith παθαίνει αυτήν την παράκρουση και σε προετοιμάζει με το κομπρεσέρ για το εκτελεστικό απόσπασμα. Ασυναίσθητα πλησιάζω τον ενισχυτή και δυναμώνω λίγο, και μετά λίγο ακόμα και μετά ακόμα περισσότερο και μετά λέω όπα θα σε διώξουν από την γειτονιά. Και αφού περνάνε τα πιο σύντομα 12 λεπτά της ζωής μου με ενημερώνουν από το control ότι The Past is now
Κάπου εδώ να πω ότι αυτό το τραγούδι κάθε φορά που το ακούω μου βγάζει κάτι χορευτικό, ίσως φταίει που σε κάποια φορά που τους είδα έβαλαν μπρος και μια μικρή ατμοσφαιρική στρομπόμπαλα και μέσα από καπνούς και μυρουδιές χαρωπών μουσάτων με καλλίγραμμες κοιλιές να λικνίζονται σε ένα επικότατο ξεγύμνωμα κάθε προκατάληψης. Σε τραβάει από τα μυαλά σου φωνάζει ρε αφέσου , που να πάω ρε, το παρελθόν είναι τώρα και το κεφαλάκι κάνει μπρός πίσω και συ βιώνεις μια βουβή ταινία με πρωταγωνιστή εσένα σάουντρακ από τους Omega Monolith και κομπάρσους τον υπόλοιπο κόσμο.
Τίτλοι τέλους
Είτε σου αρέσουν είτε δεν σου αρέσουν είσαι υποχρεωμένος να παραδεχτείς, ότι επέλεξαν να κάνουν την μουσική τους πάνω σε δικά τους πλαίσια ξεπερνώντας ένα τετριμμένο ήχο, φεύγοντας από το "μια από τα ίδια" και απλά προσφέροντας το λιθαράκι τους σε αυτό που λέγετα εξέλιξη στην καλή βαριά μουσική.
Το συγκεκριμένο άλμπουμ εγώ το θεωρώ ως διαβατήριο στην καταξίωση εκτός συνόρων , όχι γιατί οι άλλες 2 κυκλοφορίες δεν ήταν συνταρακτικές (το victims of your past είναι ακόμα ένα από τα καλύτερά μου κομμάτια όλων των εποχών) αλλά γιατί δεν φτάνει μόνο το γλυκό αλλά χρειάζεται και το περιτύλιγμα. Και το Fungus είναι μια καλή ακριβή παραγωγή που δείχνει ότι δεν χρειάζεται να είσαι επαγγελματίας για να κάνεις επαγγελματική δουλειά.
Ραντεβού την Κυριακή λοιπόν στην παρουσίαση γιατί τελικά
...Time Is Unimportant...
