[:beerz:]Έχω πολλά να γράψω για μουσική (ή να χορέψω για αρχιτεκτονική) αλλά νυστάζω οπότε το ξεκινώ ως reminder για αυριανό edit. Απλά να ενημερώσω πως αυτοί οι ημίθεοι από το Σικάγο παίζουν κι αύριο προς 7 ευρώ με ποτό στο Corto Malteze.[/:beerz:]
Printable View
[:beerz:]Έχω πολλά να γράψω για μουσική (ή να χορέψω για αρχιτεκτονική) αλλά νυστάζω οπότε το ξεκινώ ως reminder για αυριανό edit. Απλά να ενημερώσω πως αυτοί οι ημίθεοι από το Σικάγο παίζουν κι αύριο προς 7 ευρώ με ποτό στο Corto Malteze.[/:beerz:]
Quote:
Originally Posted by fleshdiver
:shock:
κανονικο λαιβ? ή τπτ ανπλαγκντ?
Ναι, εχτές λοιπόν με τις μπύρες από την μία και με τον ηλεκτρικό οργασμό των Eleventh Dream Day από την άλλη, είχα ευθυμίσει λίγο και ήθελα να γράψω ό,τι μου κατέβαινε στο μυαλό.
Οι τύποι ήταν απίστευτα καλοί και το απογοητευτικά μικρό σε πλήθος κοινό (~70) δεν τους εμπόδισε να τα δώσουν όλα επί σκηνής. Κλασσικό αμερικάνικο κιθαριστικό εναλλακτικό ροκ που μεσουράνησε στα τέλη των 80'ς - αρχές των 90ς με γενναίες δόσεις garage punk ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε. 23 χρονων μπάντα παρακαλώ και φέτος έβγαλαν τον 10ο δίσκο τους. Οι κιθάρες ήταν πολύ δυνατές χωρίς να χάνουν κάτι από το συναισθηματισμό τους, τα φωνητικά πολύ ψυχωμένα, είτε αντρικά ειτε γυναικεία είτε στον άκρως αρμονικό συνδυασμό τους. Σε μιάμισι περίπου ώρα πέρασαν από πολλά είδη (ναι, ακόμα κ στόνερ ψήγματα διέκρινα αλλά κ πού δεν διακρίνω θα αναρωτιέται κανείς) χωρίς να χάνουν ούτε στιγμή την πολύ ξεχωριστή ταυτότητά τους. Στοιχεία μεγάλης μπάντας.
Κι εδώ ερχόμαστε στο ψητό. Αυτή η μεγάλη μπάντα που έγινε γνωστή σε underground κύκλους τον καιρό ακριβώς που ασχολούμουν φανατικά με αυτούς τους κύκλους, που παίζει ένα αμάγαλμα όσων ακριβώς γουστάρω με όλη μου την ψυχή, κι όμως δεν είχα ακούσει ούτε καν το όνομά τους. Άλλη μια απόδειξη λοιπόν ότι η μουσική είναι ατέλειωτη, ότι όση μουσική κι αν αγοράσουμε/κλέψουμε/κατεβάσουμε/ακούσουμε ποτέ δεν θα μπορέσουμε να τσεκάρουμε όλα όσα θα θέλαμε. Κι ότι κάτι γελοίοι τύποι που κατά καιρούς λένε περί rock is dead κι άλλα χαριτωμένα, αυτό που ουσιαστικά λένε είναι ότι είτε δεν την πολυψάχνουν είτε πως έχουν χάσει την επαφή τους με την μούσα (χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου ρχεται είναι ο Billy Corgan στην μετά Melllon Collie εποχή). Υπάρχει πολύ πράγμα εκεί έξω να βρούμε, και το παρόν forum btw, με τους αμέτρητους users που δείχνουν να το βασανίζουν το θέμα, είναι μια αστείρευτη πηγή καλών προτάσεων. Προσωπικά για αυτό έρχομαι κυρίως εδώ κι ήθελα να το πω με την ευκαιρία :D
Οι Duente που άνοιξαν τη συναυλία χτες ήταν επιεικώς κακοί. Και κάπου εδώ ερχόμαστε στο 2ο θέμα προς συζήτηση, που αφορά κυρίως όσους από εσάς παίζετε σε μπάντες. Είναι δυνατόν να ανεβαίνεις να παίξεις live μπροστά έστω και σε 70 περίπου άτομα που πρώτη φορά θα έρθουν σε επαφή με την μουσική σου και να παίζεις ό,τι να ναι? Τα λάθη ήταν αδιάκοπα, οι παραφωνίες του τραγουδιστή το ίδιο, η μουσική ένας αχταρμάς από γκραντζο-στονερο-κάτι χωρίς καθόλου προσωπικό στυλ, με λίγα λόγια, δεν καταλαβαίνω τι είναι πιο σημαντικό. Να παίζεις ζωντανά με κάθε ευκαιρία που σου παρουσιάζεται ή να παίζεις όταν είσαι βέβαιος ότι έχεις κάτι να πεις με την τέχνη σου?
Ευτυχώς οι εκπληκτικοί Misuse -φορτισμένοι κι από τον πρόσφατο θάνατο του Χρηστάρα, πρώην drummer τους στον οποίο αφιέρωσαν και το σετ τους- έκαναν άλλη μια μεγαλειώδη εμφάνιση κερδίζοντας τους περισσότερους στο club. Ηχογραφούν από ό,τι μου είπαν οπότε αναμένουμε σημαντικά νέα από την μεριά τους σύντομα.
