μορφή και περιεχόμενο

[Candiru]

και μια περιγραφή ταινίας σοσιαλιστικού ρεαλισμού απο το «ακατονόμαστο» πιά σάιτ:

Πατερουληδες και υπήκοοι
Σκηνές από μια σοβιετική ταινία της σταλινικής περιόδου
Σε ένα απόμακρο χωριό της αχανούς σοβιετικής επικράτειας όλοι οι κάτοικοι του χωριού είναι συγκεντρωμένοι γύρω από ένα παράξενο μηχάνημα .Είναι ένα τρακτερ που έχει κατασκευαστεί από τα εργοστάσια της νέας σοσιαλιστικής εξουσίας . Δεν είναι καμία σπουδαία μηχανή αλλά ομονοούν γεμάτοι περηφάνια ότι τουλάχιστον είναι δικιά τους.
είναι βλέπεις η περίοδος του απομονωτισμού της νέας εξουσίας και σύμφωνα με το λενινιστικό πρόγραμμα περί σοβιέτ και εκβιομηχάνισης χρέος της επανάστασης είναι να σταθεί στα ποδιά της χωρίς δεκανίκια .
Τέλος πάντων μετά τον πρώτο θαυμασμό κάποιοι οι ποιο τολμηροί φαντάζομαι προσπάθησαν να δαμάσουν το θηρίο , με αλλά λόγια να βάλουν μπρος στη μηχανή και να οργώσουν το χωράφι.
Εις μάτην , όσες προσπάθειες και να κατέβαλαν δεν γινόταν τίποτε , απελπισμένοι κοίταζαν την μηχανή και παρ όλο που συμφωνούσαν ότι τουλάχιστον είναι δικιά τους ,φαρμακώνονταν κιόλας που δεν λειτουργούσε.
Εκείνη την ώρα της απελπισίας από μακριά ένα σύννεφο σκόνης σηκώθηκε , ένα τζιπ πλησίαζε τους συγκεντρωμένους χωρικούς .Ένας άνδρας με στρατιωτική στολή και παχιά μουστάκια κατέβηκε από το αμάξι .Όλοι μαζεύτηκαν γύρω του , την πρώτη έκπληξη ακολούθησαν εκδηλώσεις ενθουσιασμού και λατρείας , ήταν ο πατερούλης , ο Ιωσήφ πάντων των Ρωσιων.Τους ανταπέδωσε την αγάπη τους και τους ρώτησε όπως μόνο ένας πατέρας ξέρει να ρωτα , με στοργή και έγνοια τι τους συμβαίνει . Του εξήγησαν ότι το τρακτερ δεν λειτουργεί και αυτός αφού τους χαμογέλασε με κατανόηση πλησίασε και έριξε μια μάτια στη μηχανή έκανε ένα γύρω και αμέσως η διάγνωση , ήταν το μπουζί !!!
Εν συνεχεία ανέβηκε στο τρακτερ και έκοψε δυο τρεις βόλτες γύρω απ τη πλατεία υπό τους ήχους του αλλαλαζοντος πλήθους .Ο πατερούλης για μια ακόμη φορά απέδειξε ότι ο ηγέτης είναι πρωτίστως παντογνώστης και αλάνθαστος και αυτή είναι και η ουσία . Αυτή ήταν και η πρόθεση της ταινίας , η ανάδειξη της οντολογικής και όχι της ψυχολογικής διάστασης του ηγέτη παντοκράτορα.

μπορεί ο πάνω πίνακας να είναι αισθητικά και χρωματικά ωραίος, να πληρεί κάποια στάνταρ για να χαρακτηριστεί ως τέχνη, αλλά μου κάθεται στο στομάχι, όπως και ο πίνακας με τα διαβαστερά παιδιά που πόσταρες. Αντιθέτως, πολλές αφίσσες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, μπορεί να σου κινούν ακόμα το ενδιαφέρον λόγω τεχνοτροπίας (σκίτσου, κολλάζ, κλπ). Οσο για την παραπάνω ταινία, η κατάσταση είναι επιεικώς τραγική. Οσο καλή παραγωγή και ηθοποιία να είχε, αν είχε...

Κάτι που με διέφυγε τελείως: Στην αρχή, εκεί που γράφω κάτι ότι η δικτατορία νοιώθει άβολα με την τέχνη που είναι ανοιχτή σε ερμηνεία, να συμπληρώσω, ότι ακόμα και αν ανέχεται αυτήν την τέχνη, προσπαθεί να χειραγωγήσει και να περιορίσει τα αναδυόμενα νοήματα προς αυτά που την συμφέρουν. Πχ θα πίπτει αγία ράβδος σε μαθητές σχολείων που θα τύχει να δουν κάτι διαφορετικό σε ένα λογοτέχνημα, από αυτό που θα τους λέει ο δάσκαλος. Κάτι που μάλλον ισχύει και σε πιό δημοκρατικές χώρες...

[Phoebus]

στην πρώτη μου αρέσουν μόνο οι συνδυασμοί των χρωμάτων.

Την δεύτερη θα την αποδομήσω: Κρατάω τα δυο λαμπερά και ξανθά παιδιά με το περήφανο βλέμμα και αλλάζω το background με την σβάστικα και το πρόσωπο του Χίτλερ. Και αντί για τα άπαντα του Λένιν, τα παιδιά να κρατούν το mein kampf. Να γιατί ο σταλινισμός ονομάστηκε και κόκκινος φασισμός.

Τρομερή απόδειξη.

.

Κόκκινος φασισμός ονομάστηκε για άλλα πράγματα κυρίως, όχι γιατί οι προπαγανδιστικές αφίσες τους έχουν κοινά στοιχεία με αυτές των φασιστών. Η αποδόμηση βέβαια μ'άρεσε όπως την έκανες, σοβαρά. Μπορεί να μην αποδεικνύει ότι ήταν φασισμός αλλά δείχνει μια νοοτροπία του πως αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο ως δέκτη μιας διαφήμισης. Παρόμοιες αφίσες φτιάχνανε και για την υποστήριξη του κομμουνισμού αν θυμάσαι. Ο άνθρωπος να δουλεύει με το χαμόγελο στα χείλη για τα παιδιά όλων, για το μέλλον τους, για ένα καλύτερο αύριο...

Την ταινία που την βρήκες; Παίζει να την βρούμε σε dvd;

[Candiru]

Tην περιγραφή της ταινίας την έκανε ένας σκηνοθέτης σε ένα διάλογο στο ακατανόμαστο σάιτ, μάλιστα την παρουσίασε με μια πολύ σαρκαστική εισαγωγή:

Πάρτε μια γεύση μηχανοδηγικού σέρβις και ενεργειακού βενζινοκάτουρου από τον πατερούλη. Μην το πιείτε μόνο γιατί έχει πολλά οκτάνια, κάνει μόνο για τρακτέρ

Αμα πάντως ο Ριζοσπάστης αποφασίσει να βάλει και DVD για την αύξηση των πωλήσεών του ίσως την πετύχεις.



Κολλάς πάντως πολύ στις λέξεις, φυσικά και δεν αποτελεί μοναδική απόδειξη, είναι απλώς κοινό σύμπτωμα.

Πάντως για να γίνω αιρετικός, πιστεύω ότι εξίσου χυδαίο ήταν και μέρος (προς θεου, όχι όλες) της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής τέχνης με τις κατά παραγγελία ζωγραφικές και μουσικές συνθέσεις και όπερες που υμνούσαν απροκάλυπτα αιμοσταγείς ηγεμόνες και αυτοκράτορες. Τώρα εμείς αποστασιοποιημένοι και μακριά από εκείνη την εποχή, μπορεί να λέμε ό,τι θέλουμε για αυτά. Ισως κάποτε η παραπάνω ζωγραφιά του Πατερούλη να εκτίθενται στο Λούβρο δίπλα στην Ελισάβετ της Αγγλίας και στην Αικατερίνη των Μεδίκων