The Count of Monte Cristo
Alexandre Dumas
Oxford University Press
"A giant roller coaster of a novel in four hundred sizzling chapters. A searing indictment of domestic servitude in the eighteenth century, with some hot gypsies thrown in.", που λέει και ο ένας Blackie. Όχι ακριβώς, αλλά αρκετά κοντά - μείον τους gypsies.
Δεν ξέρω κατά πόσον ενδιαφέρεσται για το κλασσικό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα (και υπάρχουν πολλά αξιοσημείωτα παραδείγματα), αν όμως τα βρίσκετε της αρεσκείας σας, ο Κόμης θα σας καταπλήξει ως ένα από τα καλύτερα παραδείγματα του είδους. Πιο σκοτεινό από άλλα βιβλία του Δουμά, πιο εξωστρεφές όμως από τα σκοτεινότερα Ντίκενς, είναι just about right, μία άρτια οργανωμένη περιπέτεια με επιπρόσθετο πλεονέκτημα το ιστορικό backrgound.
Το βιβλίο εξιστορεί τη ζωή ενός Γάλλου ναυτικού, του Edmond Dantes, ο οποίος βρίσκεται άδικα κατηγορούμενος για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, παγιδευμένος από μία συνομωσία εχθρών του - ενός φιλόδοξου συναδέλφου, ενός ερωτικού αντίζηλου, ενός άπληστου ταβερνιάρη και ενός δικαστικού που δε γνωρίζει επιοίκεια. Με την κατηγορία του φιλοναπολεοντικού φυλακίζεται στον πύργο στο Νησί If για 20 χρόνια. Εκεί, απελπισμένος, παραμένει στη ζωή με την βοήθεια και ψυχολογική υποστήριξη ενός Ιταλού Άββα, ο οποίος τον παίρνει υπό την προστασία του. Δραπετεύοντας, βρίσκει στο Νησί Μόντε Κρίστο έναν άπειρο θυσαυρό του τελευταίου και τον χρησιμοποιεί για την επιστροφή του στη Γαλλία και τη σπορά πόνου, στάχτης και μπούρμπερης. Εν ολίγοις, τα σπάει. (bonus feature της ιστορίας, η αναφορά σε γεγονότα που έλαβαν χώρα στα Γιάννενα κατά τη διάρκεια της Απελευθερωτικού Αγώνα)
Το συγγραφικό στυλ του Δουμά, πρέπει να ομολογήσω, ανήκει σε μία άλλη εποχή, κυρίως γιατί η πρώτη έκδοση του έργου ήταν τμηματικά σε εφημερίδες της εποχής. Προσωπικά, δεν έχω ξανασυναντήσει περιπτώσεις όπου ο συγγραφέας να γράφει "...όπως είπαμε και πιο πριν". Από αυτή την άποψη, το σύγγραμμα είναι (rightly) προϊόν της εποχής του.
Όπως η γραμμική ανάπτυξη της ιστορία κάνει το βιβλίο λίγο προβλέψιμο, οι περιγραφές, παρομοιώσεις και εκτυπώσεις του Δουμά (όντας και αυτές "της εποχής του") είναι πραγματικά και ολοκληρωτικά refreshing. Οι χαρακτήρες είναι ολοζώντανοι και αναπτύσσονται με μοναδική μαεστρία, αν και το μήκος του βιβλίου σημαίνει ένα πλήθος προσώπων που (όντας και πολυεθνικό) είναι δύσκολο να συγκρατηθεί τελείως. Με κύριο χαρακτηριστικό το ρομαντισμό και το φρουτώδη, γαργαλιστικό διάλογο, θα βρεθούν στιγμές που θα πιάσετε τον εαυτό σας έτοιμο να ζητήσει από τον ιπποκόμο να σελώσει το άλογο σας.
Πέρα από τον κεντρικό άξονα της περιπέτειας, τέλος, ο αναγνώστης θα βρει στιγμές να αντικατοπτρίσει στην ανθρώπινη φύση με διαπιστώσεις πολύ πιο original απ'ότι οι - σχετικά - στερεοτυπικοί χαρακτήρες. Απληστία, γκλαμουροβλακεία, η γλίτσα και η χλέμπα της ανθρώπινης φύσης σε όλο της το μεγαλείο - το βιβλίο, από αυτή την άποψη, ανήκει τόσο στα 1850s όσο ανήκει στα 1980s.
Και μία σημείωση...Αν θέλατε ένα άξιο remake του βιβλίου σε πιο σύγχρονο context, δώστε μία ευκαιρία στο "The stars' tennis balls" του Stephen Fry, αγαπημένου μου συγγραφέα. Ίδια ιστορία στην εποχή του διαδικτύου, της ΜΙ5 και της σύγχρονης πολιτικής.
Να'στε καλά και συγγνώμη για την ορθογραφία.
