Μπέρνι καλά τα λες , με μια μόνο ένσταση.
Έχει λίγο να κάνει με την ηλικία που πας να μάθεις το όργανο και τι θες να κάνεις με το καλημέρα.
Με το καλημέρα θες να παίζεις το σμελς λάικ τιν σπιριτ σαν τον γκρολ, ο μουσικός πρώτα θέλει να γίνει μίμος και μετά leader. Κανείς δεν ξεκίνησε χωρίς να έχει κάποιον μουσικό σαν ίνδαλμα (ή πες το όπως θες).
Πριν κάτι χρόνια ξεκίνησα μαθήματα μπάσου (ο μουσικός έρωτας της ζωής μου). Τα μαθήματα μου τα έκανε δώρο ο έρωτας της ζωής μου, και ήταν στον Φακανά.
Μια φορά την εβδομάδα ήταν, για μια ώρα, (να πω ότι έχω κάνει μαθήματα μουσικής, και μάλιστα ΠΙΆΝΟ (ξέρω και λίγα γαλλικά) σε πολύ μικρή ηλικία οπότε ξέρω να διαβάσω μια παρτιτούρα τι είναι τα κλειδιά και τι το μέτρο).
Όμως δεν ήθελα να γίνω νέος Φακανάς , ήθελα να πιάσω το μπάσο "σωστά" να μάθω πως στήνονται τα χέρια πάνω στο όργανο χωρίς να στραμπουλάω τα δάχτυλα και να παίζω σμοκ ον δε γουότερ. Να βάλω την μούφα το όργανο στον μουφοενισχυτή, και σαν άλλος Βαλιμίτης να παίξω σκορπιονς και να ρωτάω το ακροατήριο, δλδ την γυναίκα μου, κατάλαβες ποιο παίζω ε? Και κάπου εκεί να νιώσω
"ΜΟΥΣΙΚΌΣ".
Λέω να νιώσω και όχι να γίνω , γιατί μια χαρά ξέρω τι χρειάζεται για να μεταβείς από το ένα στο άλλο.
Η κατάληξη, το τελευταίο μάθημα δεν πήγα να το κάνω ποτέ (από τα 5!) έσπασα και τον αγκώνα μου λίγο μετά, και έμεινε το όργανο να μην διακοσμεί καν το δωμάτιο, αλλά να είναι σε μια θήκη. Κάθε φορά λέω να το πιάσω να βάλω κανένα βιντεάκη στο γιουτουμπ και να αρχίσω , αλλά όλο το αναβάλω
.
Εκεί που τελικά θέλω να καταλήξω γράφοντας την δακρύβρεχτη ιστορία μου είναι ότι ο δάσκαλος πέρα από το να νιώθει από μουσική πρέπει να ξέρει (όπως εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα) και πως να σου κρατήσει το ενδιαφέρον