το πιο βασικό απ'όλα νομίζω πως είναι να προσεγγίσουμε τη συγκεκριμένη σκηνή (ή και όλα τα έργα τέχνης που χρησιμοποιούν ρεαλισμό for that matter) όντας 100% σε επαφή με το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Εξηγώ: σας έχει τύχει ποτέ να χάσετε (πολύ) στενό συγγενικό σας πρόσωπο και να θέλετε να γαμηθείτε σα σκυλιά τη μέρα που πέθανε? εμένα ναι. δηλαδή δε θυμάμαι ακριβώς αν ήταν την ίδια μέρα ή την επόμενη αλλά καμία σημασία δεν έχει αυτό, το ζουμί είναι ότι το σεξ μπορεί είναι μια ζωώδης εκτόνωση ή μια πράξη όσο πιο κοντινής επαφής γίνεται με κάποιον για τον οποίο έχεις έντονα συναισθήματα και σε μια φάση αβάσταχτης μαυρίλας λόγω συμφοράς μπορεί να λειτουργήσει είτε με τη μία του μορφή είτε με την άλλη είτε ως συνδυασμός αυτών των 2 ή 500 άλλων τρόπων με τους οποίους δουλεύει στον καθένα το σεξ ως ένας τρόπος να αισθανθείς έστω και 1% καλύτερα για να το πω πολύ απλοϊκά. αν θέλετε αναφορά κι από άλλα έργα τέχνης υπάρχει η περίφημη σκηνή απ'το monster's ball που η χάλε μπέρι πηδιέται κλαίγοντας και παρακαλάει τον μπίλι μποπ θόρτον "make me feel good", υπάρχει και στο watchmen μια αντίστοιχη σκηνή, γενικά αυτό το πράγμα
παίζει και η φάση είναι whatever works: αν για μια μάνα που έχει χάσει το παιδί της ο τρόπος για να αισθανθεί έστω και λίγο καλύτερα γι'αυτό είναι να κάνει παρτούζες πάνω απ'το πτώμα του, τότε ας το κάνει και δεν μπορεί να της πει κανείς τίποτα γι'αυτό, εγώ αυτό πιστεύω. δλδ οκ ναι κι εγώ σκέφτηκα "όπα ρε, δίπλα στο πτώμα του παιδιού τους?" αλλά δεν έχει σημασία τι σκέφτηκα εγώ ή ο οποιοσδήποτε
.
ξαναλέω λοιπόν, βλέπουμε έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι είμαστε άνθρωποι (άρα μπορούμε να αποκρυπτογραφούμε αντιδράσεις ανθρώπων) και όχι κανόνες πολιτικής ορθότητας για να ξενερώσουμε. και τώρα αναφέρομαι και στο πέρι μη consensual. μία φορά την είδα τη σκηνή και κάθε φορά που η cersei έλεγε "όχι, δεν είναι σωστό" εμένα μου ήταν ξεκάθαρο ότι ναι μεν πιστεύει ότι δεν είναι σωστό αλλά και ότι έχει ανάγκη να το κάνει. καταρχάς αυτή τον φίλησε πρώτη ενώ τόσον καιρό που έχει επιστρέψει δεν το έχει ξανακάνει (και μου βγάζει και πολύ νόημα που το έκανε τότε - βλέπε παραπάνω). αν πραγματικά δεν ήθελε, θα αντιδρούσε αλλιώς και θα εξελισσόταν αλλιώς η σκηνή. αυτό δεν ήταν βιασμός. which brings me to the next subject: δεν έχω παρακολουθήσει καθόλου το σούσουρο που έγινε στο ίντερνετ για τη σκηνή και καταλαβαίνω τι σκέφτεται κάποιος που φέρνει το point "βοηθά στην καλλιέργεια rape culture/no means yes" αλλά δε συμφωνώ ΚΑΘΟΛΟΥ ρε φίλε. και δεν εννοώ ότι διαφωνώ με το point. πιστεύω ότι είναι εν γένει λάθος να σκέφτεσαι έτσι όταν βλέπεις μια σειρά/ταινία κτλ κτλ. είναι fiction. ακόμα κι αν ο τζέιμι λάνιστερ ερμηνεύει το no ως yes στη συγκεκριμένη φάση αυτό δε σημαίνει τίποτα περισσότερο απ'το ότι ο τζέιμι λάνιστερ ερμηνεύει το no ως yes στη συγκεκριμένη φάση. δες τη γαμημένη σειρά και κράτα απ'αυτή τα συναισθήματα που σου προκαλεί το δράμα και μόλις τελειώσει το δράμα γύρνα στην πραγματική ζωή και μην τα μπερδεύεις, δεν καλλιεργείται τίποτα. η άλλη έγραψε άνοιχτη επιστολή στο σκορσέζε επειδή προωθεί σάπια καπιταλιστικά πρότυπα και υπερυλιστικό τρόπο ζωής. σόρι που η ταινία μου πραγματεύεται τη ζωή ενός κοκάκια χρηματιστή και που εσύ δεν ξέρεις πως να αντιμετωπίσεις ένα έργο τέχνης (θα της έλεγα αν ήμουν ο σκορσέζε). να το κάνω ακόμα πιο χοντρό (αναφέροντας και πάλι το watchmen επειδή γιατί όχι): υπάρχει μια σκηνή προς το τέλος του κόμικ που αφήνει να εννοηθεί ότι μια τύπισσα είναι κρυφά ερωτευμένη με τον άνθρωπο που τη βίασε και της κατέστρεψε τη ζωή. εγώ όταν είχα διαβάσει το κόμικ για πρώτη φορά στα 19 μου ανατρίχιασα στη συγκεκριμένη φάση επειδή είδα να παρουσιάζεται μπροστά μου μια κατάσταση που ενώ δε θα ήθελα ποτέ να τύχει σε μένα ή σε κοντινό μου πρόσωπο επειδή δε θα'ξερα τι σκατά να σκεφτώ, εντούτοις μου έγινε αντιληπτό ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε κάλλιστα να παίζει και ήταν πολύ πρωτόγνωρο και δυνατό. αν ο alan moore δεν ήταν ένας άνθρωπος που έχει ρουφήξει τη ζωή γύρω του με το μπουρί της σόμπας αλλά μια κότα που σκεφτόταν "όπα ρε, πολύ ακραία αυτή η φανταστική κατάσταση που περιγράφω. μήπως να την έκοβα επειδή μπορεί κάποιοι να σκεφτούν ότι ο βιασμός μπορεί να μην είναι πάντα ένα απαίσιο πράγμα αφού μπορεί να γενήσει ακόμα και έρωτα?" τότε εγώ όχι μόνο θα είχα χάσει την απόλαυση του έντονου συναισθήματος που μου γεννήθηκε διαβάζοντας τη σκηνή αλλά, σημαντικότερο, δε θα είχα στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου πάρει αυτή την είκονα που μου είπε πράγματα για τη φύση του ανθρώπου τα οποία μπορεί να αργούσα να νιώσω ή να μην ένιωθα ποτέ επειδή είμαι στόκος. κι αυτό θα ήταν τεράστιο κρίμα.
Originally Posted by KoiliaSamprela
