Nidingr - Wolf-Father (2010)
Nidingr - Wolf-Father
2010 - Jester Records
1. Fafnismol
2. Baldrs Draumar
3. Reginsmol
4. Voluspo
5. Hymiskvitha
6. Lokasenna
Από το 2001 και μετά, όταν και πρωτοανακοινώθηκε, περίμενα σαν τρελός να κυκλοφορήσει το Satan Berzerker Mongo των Dodheimsgard. Μετά από χρόνια, και όταν κατάλαβα πως αυτό θα αργούσε, άρχισα να ψάχνω μπάντες της γειτονιάς που θα μου θύμιζαν το 666 International με οποιονδήποτε καλό τρόπο, και ήταν το 2005 όταν βρήκα τους Nidingr, με το "Sorrow Infinite and Darkness" album τους. Στα 40 του λεπτά άκουγα μια tribute μπάντα να έχει ψάξει Πολύ να πετύχει τον ίδιο ήχο, να το έχει καταφέρει τελικά και να αναπαράγει κάποιες από τις ατμόσφαιρές του. Διότι δεν μπορούσε να γράψει Τέτοια τραγούδια και το ήξεραν και τα μέλη της, το ήξερα και εγώ, το ξέραμε όλοι. Τις περισσότερες φορές που το άκουγα γελούσα από το πόσο αναίσχυντα αντιγράφει, άλλες όμως πορωνόμουν λόγω προσωπικής καμμενιάς με τον ήχο αυτό. Το 2007 οι Dodheimsgard δεν έπαιζαν πια σαν Dodheimsgard και έβγαζαν επιτέλους το "Supervillain Outcast" και ποιός ασχολείται με τους Nidingr. Το 2007. To 2009, o Garm επιστρέφει τρόπον τινά στο αντικείμενο, θυμάται τους παλιούς του φίλους, εκείνοι τον θυμούνται και αυτοί, τραγουδάνε παρέα και οι Ulver δεν είναι πια ένα απόμακρο στουντιακό σχήμα με σπάνιες αινιγματικές συνεντεύξεις, είναι κάτι άλλο. Και η Jester Records δεν είναι πια εκείνο το ζεστό label των Kare Joao και Esper Jorgensen, δεν είναι το σπίτι των Bogus Blimp και των Origami Galaktika ενιμόρ. Τέρμα η ζεστασιά, τέρμα η αθωότητα, τέρμα η γυναίκα του Ihsahn (ευτυχώς). To οριστικό τέλος δεν ήρθε με τα -πάντα μαύρα και περίεργα- albums τoυ Lars Pedersen, αλλά με τον πρώτο black metal δίσκο που κυκλοφόρησε. Το Wolf-Father είναι η επιστροφή των Teloch (Gorgoroth/1349/Orcustus/Umoral) και Blargh (o οποίος τα κατάφερε, είναι ο νέος κιθαρίστας των Dodheimsgard) μετά από πέντε χρόνια που δεν έκαναν τίποτα με τους Nidingr. Όπως θα έχετε ήδη υποθέσει, το Supervillain Outcast έχει την απαραίτητη και αναμενόμενη τιμητική του, αφού τα παιδιά είναι fans και δεν ντρέπονται, και γιατί να ντραπούν εδώ που τα λέμε. Ο τραγουδιστής τους είναι φωνακλάς αλλά δεν είναι Kvohst φυσικά (να, πως λέγαμε παλιά πως ο Kvohst δεν είναι και Aldrahn, περνάει ο καιρός) μα στο κλίμα του album είναι ο πλέον κατάλληλος. Η συμμετοχή του Garm θα σας φέρει μια αύρα της Τριλογίας του με τον τρόπο που τραγουδάει, είναι φανερό πως παρόλλο που συνεχίζει και θα συνεχίσει να είναι αλλού, του έχει λείψει η φάση. Δεν ξέρω αν το κυκλοφόρησε και το βοήθησε τόσο επειδή οι Nidingr είναι φίλοι του, ή επειδή περνάει την παρελθοντοφάση του. Αν δείτε το εξώφυλλο (και φυσικά το λογότυπο..) θα σας καρφώσει στο μυαλό τους παλιούς Ulver και Borknagar, μα μουσικά δεν γυρίζει εκεί, καθώς έχει αυτή την καταιγιστιή επιληπτικότητα του Supervillain Serum και στα εικοσιδύο του λεπτά. Δεν είναι το album που θα μας σώσει από τις νορβηγίες, αυτό αργεί, αλλά θα έρθει. Όμως σε χρονιές με πατάτες των Limbonic Art/Darkthrone, βαρεμάρες των Gorgoroth, απορίες για το μέτριο Von Rov Shelter, το "Wolf-Father" είναι η ιδανικότερη παρέα για τις ενδιάμεσες παύσεις του "Global Exit" των Deathtrip. Αν μέσα στις παύσεις από το BELUS βρεθεί χρόνος για τους Deathtrip. Για όσους ενδιαφέρεστε, τα τύμπανα αυτή τη φορά τα παίζει ο Hellhammer, και ακόμα και αυτόν τον προτιμώ από τον Tony Laurano που έπαιζε στην μπάντα κάτι φεγγάρια το 2006-7. Δοκιμάστε εσείς που ξέρετε τι θα ακούσετε, και θέλετε να ακούσετε κάτι τέτοιο.
εδιτ, στιχουργικά αν είστε από αυτούς που έψαξαν αρκετά για να μεταφράσουν την ιστορία του Bergtatt ή ξημεροβραδιάζεστε με τους στίχους των Enslaved, εδώ είστε.
Originally Posted by carheart
