Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για αυτή τη σειρά. Δεν έχω ξαναβιώσει τέτοιες εναλλαγές συναισθημάτων. Πως γίνεται το κείμενο του Ζερβαίς να αποδίδει αγνή σκατίλα, κυνισμό, καφρίλα, ενίοτε μισανθρωπιά και ταυτόχρονα πόνο, ενσυναίσθηση, αγάπη. Νομίζω ότι το γεγονός πως είδα τα 18 επεισόδια σερί (3 σεζόν των 6 ημίωρων) ενίσχυσε αυτό το συναισθηματικό roller-coaster, ενώ σίγουρα έκανε τις στιγμές που βούρκωσα, έκλαψα, σφίχτηκε ο λαιμός και το στομάχι μου πολύ συχνότερες, απανωτές σε φάσεις και σε πολλές περιπτώσεις, καθαρτικές.

Σε μια περίοδο που μάλλον δεν είμαι στην καλύτερη κατάσταση ψυχικά και συναισθηματικά, κατά ένα παράξενο τρόπο κι ενώ κάθε σοβαρή πρόβλεψη θα έλεγε πως η παρακολούθηση του After Life θα με έριχνε σε κατάθλιψη, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Διαμάντι.

Quote Originally Posted by Mary Elizabeth Frye

Do not stand at my grave and weep
I am not there; I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow,
I am the sun on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there; I did not die.