Originally Posted by
Dragonlord
Ο πέμπτος πλανήτης ήταν πολύ παράξενος. Ήταν ο μικρότερος από όλους. Υπήρχε ακριβώς όσος χώρος απαιτούταν για έναν φανάρι και έναν φανοκόρο.
Ο Μικρός Πρίγκηπας δεν μπορούσε να εξηγήσει την ύπαρξη του φαναριού και του φανοκόρου, κάπου στους ουρανούς, σε έναν πλανήτη που δεν είχε κανέναν άνθρωπο, και κανένα ένα σπίτι. Έτσι μονολόγησε:
"Είναι πολύ πιθανό το άτομο αυτό να είναι παράλογο. Αλλά δεν φαίνεται τόσο παράλογος όπως ο βασιλιάς, ο ματαιόδοξος, ο επιχειρηματίας, και ο μεθύστακας. Γιατί η εργασία του έχει κάποιο νόημα. Όταν ανάβει το φανάρι, μοιάζει σαν να προστέθηκε ένα ακόμη αστέρι στον ουρανό, ή σαν να φύτρωσε ένα ακόμη λουλούδι. Όταν σβήνει το φανάρι του, στέλνει το λουλούδι, ή το αστέρι για ύπνο. Αυτό είναι ένα όμορφο επάγγελμα. Και επειδή είναι όμορφο, είναι αληθινά χρήσιμο."
Όταν έφθασε στον πλανήτη χαιρέτισε με σεβασμό το φανοκόρο.
"Καλημέρα. Γιατί έσβησες το φανάρι σου;"
"Αυτές είναι οι διαταγές που μου έχουν δώσει," απάντησε ο φανοκόρος. "Καλημέρα."
"Ποιες διαταγές;"
"Οι διαταγές να σβήσω το φανάρι μου. Καλό βράδυ."
Και άναψε το φανάρι του πάλι.
"Αλλά γιατί το άναψες πάλι;"
"Αυτές είναι οι διαταγές που μου έχουν δώσει," απάντησε ξανά ο φανοκόρος.
"Δεν καταλαβαίνω," είπε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Δεν υπάρχει τίποτα πρέπει να καταλάβεις," είπε ο φανοκόρος. "Οι διαταγές είναι διαταγές. Καλημέρα."
Και έσβησε το φανάρι του.
Κατόπιν σκούπισε το μέτωπό του με ένα χαρτομάντιλο με κόκκινα τετράγωνα.
"Έχω ένα φοβερό επάγγελμα. Παλαιότερα ήταν λογικό. Έσβηνα το φανάρι το πρωί, και το βράδυ τον άναβα πάλι. Είχα ολόκληρη την ημέρα για χαλάρωση και τη νύχτα για ύπνο."
"Και οι διαταγές άλλαξαν;"
"Τις διαταγές δεν έχουν αλλάξει," είπε ο φανοκόρος. "Αυτό είναι το πρόβλημα! Από χρονιά σε χρονιά ο πλανήτης γυρίζει γρηγορότερα και οι διαταγές δεν έχουν αλλάξει".
"Και λοιπόν;" ρώτησε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Ο πλανήτης κάνει τώρα μια πλήρη στροφή κάθε λεπτό και δεν έχω πλέον ούτε ένα δευτερόλεπτο για ανάπαυση. Κάθε λεπτό πρέπει ανάβω και να σβήνω το φανάρι!"
"Πολύ αστείο! Η μέρα διαρκεί μόνο ένα λεπτό εδώ!"
"Δεν είναι καθόλου αστείο" είπε ο φανοκόρος. "Όση ώρα μιλάμε μαζί έχει περάσει ένας μήνας."
"Ένας μήνας;"
"Ναι, ένας μήνας. Τριάντα λεπτά. Τριάντα ημέρες. Καλό βράδυ."
Και άναψε το φανάρι του πάλι.
Όσο τον παρατηρούσε ο μικρός πρίγκηπας τόσο τον συμπαθούσε αυτόν τον φανοκόρο που ήταν τόσο πιστός στις διαταγές. Θυμήθηκε τα ηλιοβασιλέματα που ο ίδιος είχε πάει να δει, σε άλλες ημέρες, μετακινώντας τη καρέκλα του και θέλησε να βοηθήσει το φίλο του.
"Ξέρετε," είπε, "μπορώ να σας πω έναν τρόπο για να ξεκουράζεσαι όποτε θες... "
"Θέλω πολύ να ξεκουραστώ," είπε ο φανοκόρος.
Γιατί είναι πιθανό κάποιος να είναι και υπάκουος και τεμπέλης συγχρόνως.
Ο Μικρός Πρίγκηπας συνέχισε:
"Ο πλανήτης σου είναι τόσο μικρός που τρία βήματα αρκούν για να κάνεις το γύρο του. Για να είσαι πάντα στην ηλιοφάνεια, χρειάζεται μόνο να περπατήσεις αργά στην ευθεία. Όταν θες να ξεκουραστείς, θα περπατάς και η μέρα θα διαρκεί όσο θες."
"Αυτό δε μου κάνει" είπε ο φανοκόρος. "Ένα πράγμα μου αρέσει στη ζωή, ο ύπνος."
"Τότε είσαι άτυχος," είπε ο Μικρός Πρίγκηπας.
"Είμαι άτυχος," είπε ο φανοκόρος. "Καλημέρα."
Και έσβησε το φανάρι του.
"Αυτόν τον άνθρωπο" μονολογούσε ο Μικρός Πρίγκηπας όπως συνέχιζε στο ταξίδι του, "θα τον περιφρονούσαν όλοι οι άλλοι:ο βασιλιάς, ο ματαιόδοξος, ο μέθυσος, ο επιχειρηματίας. Εντούτοις είναι μοναδικός από αυτούς που δεν βρίσκω γελοίους. Ίσως γιατί σκέφτεται δεν σκέφτεται μόνο τον εαυτό του."
Αναστέναξε λυπημένα, και συνέχισε να μονολογεί:
"Αυτός ο άνθρωπος είναι μοναδικός από όλους που θα μπορούσε να γίνει ο φίλος μου. Αλλά ο πλανήτης του είναι πράγματι πάρα πολύ μικρός. Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για δύο ανθρώπους..."
Αυτό που ο Μικρός Πρίγκηπας δεν τόλμησε ομολογήσει ούτε στον εαυτό του είναι ότι λυπήθηκε που έφυγε από αυτό τον πλανήτη, επειδή ήταν ευλογημένος να έχει 1440 ηλιοβασιλέματα τη ημέρα!