Lenos xrhstidhs

[carheart]

πόσο Μάρτιος αυτό;;;

[Ubu Roi]

αρχές.

[hunted by a Freak]

οοοααα επιτελους

[Pitsadoros]

teleia

[Phantom Duck]

Μυρίζομαι βία.

[Pitsadoros]

vgike to mpourdelo?

[pixies]

ναι!

[Pitsadoros]

kalo einai to gamidi?

[morphine]

ναι.
ο τύπος παραληρεί.

[X]

Prwtotupo.

[Ubu Roi]

Λένος Χρηστίδης

«Μου αρκεί ένα σακίδιο»

Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ - φωτ: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

«Μόνολογκ» κι όποιον πάρει ο χάρος. Ενας χειμαρρώδης μονόλογος που συνοψίζει κοτζάμ ζωή ενός πολύ μυστηριώδους τύπου. Κάποιου που «κρατά πιρούνι σ' έναν κόσμο σούπας», που μοιάζει να τα έχει κάνει (και να τα έχει πει) όλα ή τίποτα. Ονειρεύεται ξαπλωμένος στον καναπέ μπροστά σε μια πολύ δραστήρια -αλλά χωρίς ήχο εδώ και χρόνια- τηλεόραση ή ταξιδεύει πράγματι σε χώρες μαγικές κι ονειρεμένες; Είναι νέος, γέρος ή σε επιθανάτιο ρόγχο; Είναι φρικιό ή ήρωας του Μπάροουζ; Το σίγουρο είναι πως ο τύπος «υπάρχει υπερβολικά» και δεν το κρύβει.

Μετά το «Bororo», τα «Χαστουκόψαρα», το «Ψυχ», το «Λοστρέ», ο Λένος Χρηστίδης επιστρέφει με το μυθιστόρημα «Μόνολογκ» (εκδ. «Καστανιώτης»). Με καινούρια φόρμα γραψίματος, θέμα εξωτικό και ύφος ξεχωριστό. Λυτρωτικό όπως πάντα χιούμορ, αλλά τώρα και μπεκετικό: μαύρο, πικρό. Γραφή χύμα, μερικές φορές αυτόματη, λες κι ακολουθεί τα άτακτα συνειρμικά επεισόδια της σκέψης του. Τα σημεία στίξης έχουν πάει περίπατο, ενώ πολλές αγγλικές λέξεις συνευρίσκονται οργιαστικά με την ελληνική γλώσσα. Ο συγγραφέας γράφει σε χαρτάκια ή ημερολόγια με κουτσά μολυβάκια σε σκοτάδι και φως, όπου βρεθεί. Αλλά και ο αναγνώστης διαβάζοντας το «Μόνολογκ» έχει την αίσθηση ότι προσπαθεί να βάλει σε τάξη αυτά τα σκόρπια χαρτάκια... Μια διαδικασία που, πιστέψτε με, τη γλεντάει.

Ο Λένος Χρηστίδης είναι «επαγγελματίας» ταξιδευτής και για μεγάλα διαστήματα. Αγαπημένος του προορισμός η Ασία: Ινδοκίνα, Ταϊλάνδη, Βιετνάμ, Καμπότζη αλλά πάνω απ' όλα η νοτιοδυτική Ινδία. Στην Ταϊλάνδη θήτευσε και ως διπλωματούχος δύτης σε σχολή εκπαίδευσης που διατηρεί κάποιος Ελληνας... Μόλις επέστρεψε από ταξίδι. Δεν είναι ιδιαίτερα κοινωνικός, δεν διαθέτει αυτοκίνητο και κινητό αλλά τον υπολογιστή του τον εκτιμά. Τον συναντήσαμε σπίτι του στα Εξάρχεια, με δεκάδες αφίσες στους τοίχους, τίγκα σε δίσκους, βιβλία, μικροπράγματα, σουβενίρ από τα πάμπολλα ταξίδια του. Ινδικό τσάι και η κουβέντα αρχίζει.

- Δεν είστε εύκολος στις συνεντεύξεις...

«Εύκολα δημιουργούνται μύθοι για τους οποίους δεν ευθύνομαι. Δεν κάθομαι σπίτι μόνος και προσευχόμενος... Εχω φίλους, βλέπω πολλές ταινίες ή καλές ξένες σειρές από το Διαδίκτυο, ακούω μουσική. Είμαι ολιγαρκής και δεν είμαι. Εχω τελειώσει το βιβλίο μου στην παραλία, αραχτός στην αιώρα, μ' ένα καφάσι στα πόδια και πάνω του ένα λάπτοπ δανεικό. Εχω γυρίσει με μοτοσικλέτα όλη την Ελλάδα χωρίς να οδηγώ. Ομως, είμαι καλός συνοδηγός... Οσο για τις συνεντεύξεις, τι να πεις; Πιστεύω ότι ρόλος του δημοσιογράφου είναι να γράψει, από μόνος του, είτε καλά είτε κακά για το βιβλίο μου. Εγώ ό,τι είχα, το είπα. Επειτα υπάρχει και η φωτογραφία που πάει πακέτο και πρέπει να είναι κάπως "γκομενέ"... Μπροστά σ' έναν τοίχο μουντζουρωμένο με συνθήματα ή σε μια μηχανή κ.λπ. Αυτό με δυσκολεύει λιγάκι».

- Το 11ο -μαζί με τα θεατρικά- βιβλίο σας, είναι ένας ζαλιστικός μονόλογος.

«Το διαφορετικό στο "Μόνολογκ" είναι πως όλα συμβαίνουν έξω απ' την Ελλάδα κι αυτό επειδή ταξιδεύω συνεχώς τα τελευταία 15 χρόνια. Θέμα είναι ο Ελληνας στο εξωτερικό, με αυτή την έννοια λοιπόν το βιβλίο είναι καθαρά ελληνικό. Ο ήρωας παλεύει να ξεφύγει από την αθάνατη ελληνικότητά του, όχι με τρομερή επιτυχία... Μακριά απ' την Ευρώπη η μαλακία του Ελληνα αποκτά λαμπερές διαστάσεις. Με το παραμύθι που τρώει από μικρός στην "ευημερούσα" πατρίδα, αντιλαμβάνεται λαούς και πολιτισμούς, στην Ινδία ή αλλού στην Ασία, ως κατώτερους: "Είμαι ωραίος. Οι άλλοι είναι για κλοτσιές αλλά θ' αγοράσουμε τα υπέροχα υφάσματα και τα χαλιά τους". Στα ταξίδια -κυρίως τα μακρινά-ανακαλύπτεις πόσο αδιάφορα, άχρηστα έως θανάτου είναι πράγματα που στην Ελλάδα συντηρούνται ως σημαντικά. Παίρνω πάντα ένα μάτσο τηλεπεριοδικά μαζί μου γιατί μ' αρέσει να διαβάζω περί Γωγώς Μαστροκώστα ή Τζούλιας Αλεξανδράτου την ώρα που δίπλα μου περπατούν αμέριμνοι ελέφαντες»...

- Γιατί τόσο μακρινά και εξωτικά ταξίδια;

«Είναι δηλαδή καλύτερα στην Ελλάδα που πάει δοξαστικά από ριάλιτι σε ριάλιτι; Τα γεγονότα δείχνουν ότι πέφτουν και τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο. Μετα την υπόθεση Ζαχό, ζούμε το δράμα ότι οι Σκοπιανοί θα μας πάρουν τη Σιάτιστα. Αν εγκαταλειφθώ παθητικά σ' αυτή τη μιζέρια που διαπνέει τα πάντα, θα γίνω καμπούρης... Φεύγω λοιπόν. Και περνάω καλά. Με τους φίλους μου, Αγγλους, Ισπανούς, Σουηδούς, Ιταλούς -καλοί ταξιδευτές- εκεί, στη μύτη της Ινδίας».

- Στην Κέραλα, ένα ινδικό κρατίδιο και μάλιστα κομμουνιστικό.

«Εχω πάει παντού, αλλά στην Ασία είναι αλλιώς. Χάνεσαι πιο εύκολα... Η Κέραλα βρίσκεται στο νότιο άκρο της χώρας και επί 40 χρόνια εκλέγεται κυβέρνηση το κομμουνιστικό κόμμα. Τώρα είχαν την επέτειό του και κάθε δέντρο της ζούγκλας βάφτηκε κόκκινο... Σφυροδρέπανα παντού. Λοιπόν η Κέραλα, με σπάνιες φυσικές ομορφιές και μηδέν αναλφαβητισμό, είναι ένα καθαρότατο κράτος -σαν την Ελλάδα σε έκταση- όπου το σύστημα φαίνεται να λειτουργεί απίθανα καλά. Η βασική πλουτοπαραγωγική πηγή του είναι τα καρυκεύματα, και η γλώσσα που μιλούν είναι τα μαλαγιάλαμ. Το βασικό γι' αυτούς δεν είναι αυτοκίνητο ή σπίτι, αλλά ένα πιάτο ρύζι, το οποίο βρίσκουν άπαντες. Και περνούν υπέροχα».

- Κι εσείς πώς ζείτε εκεί;

«Μένω σ' ένα μεγάλο μπανγκαλόου πληρώνοντας πέντε ευρώ τη μέρα. Το ακριβότερο γεύμα με αστακό ή ξιφία κοστίζει γύρω στα δυόμισι... Βλακεία που το λέω. Θα μαθευτεί και θα εμφανιστούν στίφη Ελληναράδων να μας τσακίσουν».

- Πώς περνούν οι μέρες σας;

«Με γράψιμο ενίοτε, διάβασμα -τελείωσα δύο ογκωδέστατα βιβλία-, με μπόντισερφ -δεν χρειάζεσαι σανίδα λόγω τεράστιων κυμάτων- και με ενδιαφέρουσες συναναστροφές ομοειδών σου ή και όχι. Κάθεσαι τη νύχτα στην παραλία κι εμφανίζεται βετεράνος του Βιετνάμ που αρχίζει να παίζει κιθάρα ή ένας καθηγητής απ' τη Λιψία ή ένας χαμένος πιτσιρικάς απ' την Πορτογαλία. Ταξιδεύω μ' ένα ελαφρότατο σακίδιο. Εκεί δεν χρειάζεσαι "τα καλά σου". Ενα παντελόνι, ένα πουκάμισο, σαγιονάρες, τέλος. Αν θέλω, ράβομαι στον ινδό ράφτη μου... Δίνω παραγγελία και το έχω, ακριβώς ό,τι ζήτησα, σε τρεις μέρες».

- Τα ναρκωτικά παίζουν αρκετά στο βιβλίο σας;

«Εκεί πέρα η κάθε χώρα έχει τα ναρκωτικά της. Η Ταϊλάνδη τα όπια, η Ινδία, εκτός απ' τα καλά κασμίρια, διαθέτει και τα καλύτερα "μαύρα". Αυτό όμως είναι κομμάτι της θρησκείας, της κουλτούρας τους. Οι ιερείς γεμίζουν κάτι τεράστιες πίπες, που αν τραβήξει ρουφηξιά Δυτικός μένει λιπόθυμος μια βδομάδα... Το αλκοόλ όμως το απαγορεύουν. Ο ήρωας, επειδή μπαίνει βαθιά μέσα στη ζωή τους, δεν θα μπορούσε να αγνοήσει και το θέμα των ναρκωτικών...».

- Ετοιμάζετε καινούριο βιβλίο;

«Κάθε φορά που τελειώνω ένα βιβλίο και το παραδίδω, θέλω να μην ξαναγράψω λέξη- και το εννοώ... Το σίγουρο πάντως είναι ότι τα "ταξιδιωτικά" τελείωσαν».


7 - 16/03/2008



λινκ.

[Pinatero]

Yes definitely, i think so, i hope so...

ινδικη λαικη σοφια

ξεκινησε...

[pixies]

kai twra gurw stis 12.30 tha to paratiseis...

[.]

Μια ωραία αθλιότατη συνέντευξη. Μάλλον του χρειάζονται τα (χαστουκό)ψαρα του ikonoklast για να στρώσει.

[Phantom Duck]

Ωραία είναι ρε μουνή, τι σε χάλασε;