1. Fearless Sky (8:30)
2. Gods Of Ancient (5:50)
3. From The Gallows (3:42)
4. The Longest Winter (4:31)
5. Medusa (6:20)
6. No Passage For The Dead (4:16)
7. Blood And Chaos (3:51)
8. Until The Grave (5:41)


Το ειχαμε παρει πρεφα οτι η δουλεια προς εκει πηγαινε δυστυχως, αλλα αυτο που ακουσαμε ηταν ακομα μεγαλυτερη απογοητευση απο οτι θα μπορουσαμε να περιμενουμε ποτε. Ως φαν των Paradise Lost απο την πρωτη στιγμη που τους ακουσα καπου στα μεσα των 1990ς μεχρι και πριν λιγα χρονια ουσιαστικα, αυτο που ακουω ειναι οτι χειροτερο εχουν παιξει ποτε οι Paradise Lost. Εκτος απο το οτι δεν ειναι και ενα στυλ μουσικης που μου αρεσει ιδιαιτερα, το κανουν και αθλια. Αλλες μπαντες (αλλα και οι ιδιοι) το εχουν κανει πολυ καλυτερο αυτο το πραγμα. Οι ιδιοι διαφημιζουν το Medusa ως οτι βαρυτερο εχουν κανει ποτε, ως μια συλλογη απο 8 τραγουδια αυθεντικης βορειας μιζεριας και σαπιλας, ως 8 συνθεσεις με τις ασηκωτες κιθαρες του Greg και τα καταστροφικα φωνητικα του Nick, αλλα η αληθεια απεχει απειρη αποσταση απο αυτους τους χαρακτηρισμους (που ειναι ηδη απο μονοι τους γελοιοι χαρακτηρισμοι).

Ο δισκος ξεκιναει καπως θετικα ας πουμε με το Fearless Sky, το οποιο ειναι ενα τολμηρο εγχειρημα για τους Paradise Lost (στα οκτωμιση λεπτα, αποτελει το μεγαλυτερο τραγουδι της ιστοριας τους), και τα πραγματα πανε καλα μεχρι να μπουν τα "καφρικα" φωνητικα του Χολμς. Τα οποια μονο καφρικα δεν ειναι, μαλλον ο σωστος χαρακτηρισμος θα ηταν πως δεν αντεχονται. Στη συνεχεια εχουμε 2 τραγουδια τα οποια ειναι για τα σκουπιδια. Δεν υπαρχει τιποτα που να αξιζει στα Gods Of Ancient και From The Gallows. Ουτε μια ιδεα, ουτε μια μελωδια, ουτε ενα αποσπασμα 5 δευτερολεπτων. Πληρης απογοητευση.

Ο δισκος παιρνει προσωρινα τα πανω του με τα 2 μονα τραγουδια που αξιζουν δευτερη ακροαση (και παραπανω απο 2 βασικα), δηλαδη το Longest Winter και το Medusa. Εκει ακουμε καποια απο τα στοιχεια που ταιριαζουν πραγματικα στους Paradise Lost. Τα μελωδικα φωνητικα του Holmes, τα πληκτρα του Greg, τις lead μελωδιες του Greg, τη γνωριμη δομη που κανει τη μουσικη τους τοσο ιδιαιτερη, και μπορουμε να πουμε οτι θυμιζουν και αρκετα Type O Negative σε αρκετα σημεια σε αυτα τα 2 τραγουδια, το οποιο μονο καλο ειναι.

Μετα πιανουμε παλι πατο, αφου το No Passage For The Dead ειναι κυριολεκτικα το χειροτερο τραγουδι που εχουν βγαλει ποτε οι Paradise Lost, ισως μαζι με το Flesh From Bone απο τον προηγουμενο δισκο. Το Blood And Chaos εχει potential για καλυτερα πραγματα, αλλα τα φωνητικα του Holmes ειναι μαλλον τα χειροτερα σε ολο το δισκο. Εντελως οτι ναναι, δεν πατανε πουθενα, αταιριαστα και σε χροια και σε υφος και στα παντα. Ο δισκος τελειωνει με το πληρες αδιαφορο Until The Grave, που εχει 1-2 ωραια σημεια προς το τελος, και τιποτα αλλο.

RIP Paradise Lost για μενα, ηταν μια καποτε καλη εως πολυ καλη μπαντα που κρατησε για 20 χρονια αξιοπρεπους ή και μεγαλειωδους πορειας καποτε παλια στο παρελθον, αλλα τωρα δεν εχει να προσφερει τιποτα στη μουσικη. Παω να ακουσω το νεο Chelsea Wolfe που ισοπεδωνει ολο το Medusa για πλακα.