Νομίζω ότι δεν μπορούμε έτσι απλά να ξεπετάξουμε το διαχωρισμό ως δύο μέτρα και δύο σταθμά. Από πίσω του κρύβεται ο διαχωρισμός δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας που είναι καταστατικός των νεωτερικών κοινωνιών. Οπότε ναι, στη δημόσια σφαίρα δεν μπορεί εξ' ορισμού να υπάρξει αλλοτρίωση, αλλά αντιθέτως όταν τα χαρακτηριστικά που ανήκουν στην ιδιωτική σφαίρα εξ-αγοράζονται, αλλοτριώνονται. Ούτε ότι είναι καινούργια η αντιμετώπιση είναι αντεπιχείρημα, αν αυτό υπονοείς, γιατί θα σου απαντήσουν πως το ότι οι προηγούμενες εποχές αγνοούσαν αυτό το διαχωρισμό είναι σημάδι της οπισθοδρόμησης τους και τίποτα παραπάνω. Και ότι, συνεχίζοντας αυτή τη γραμμή σκέψης, η απαγόρευση δεν είναι νομοθέτηση της ηθικής αλλά προστασία του δικαιώματος στην ιδιωτική σφαίρα: ακόμα και να αναγκαστείς λόγω οικονομικής δυσχέρειας να ενδώσεις στην παραβίαση της, ο νόμος θα σε προστατέψει από κάτι τέτοιο. Το τελευταίο που λες νομίζω πως απλά μπερδεύει δύο έννοιες του ανταλλακτικού, μια στενή-οικονομική-εργασιακή και μια ευρύτερη-συμφεροντολογική. Αλλά κάποιος που εμπίπτει στη δεύτερη ίσως μπορεί να κατηγορηθεί λίγο γενικόλογα πως 'ξεπουλήθηκε' αλλά δε βγαίνει ποτέ κυριολεκτικά στην αγορά εργασίας για να στοιχειοθετηθεί πως αλλοτριώθηκε, ότι κάνει συνεχίζει να το κάνει στην ιδιωτική σφαίρα.