Instant Boner - Outburst (2016)
1. The Messiah
2. Outburst
3. Falling Stars
4. Lady Sin
5. Foxy Lady (Jimi Hendrix Cover)
Ζούμε στην εποχή κατά την οποία το stoner ακούγεται παντού. Από τη μία λόγω οικονομικής άποψης. Το rock/metal πια δεν αρκεί για να βγουν τα φράγκα. Εκεί που άλλοτε βασίλευαν είτε οι W.A.S.P., οι ΚΙSS, ο Βοn Jovi είτε οι Maiden, οι Manowar, οι Motorhead, πλέον χωρούν οι Nightstalker, οι Electric Wizard, οι Kyuss. Από την άλλη λόγω """αντικειμενικότητας""". Για τους λάτρεις του βαρύ ήχου, των χαμηλών κουρδισμάτων, έχουν κυκλοφορήσει ύμνοι και δικαίως αυτοί οι ύμνοι ακούγονται παντού.
Ζούμε στην εποχή του hype. Είτε αυτό λέγεται μπλουζάκι Ramones, rayban γυαλί και ηλεκτρονικό τσιγάρο είτε μπλουζάκι Mods, μούσι, καπέλο και χόρτο με των 5. Και στο βαθμό που του αναλογεί, διαμορφώνει -πέρα από την ίδια την εποχή- και τις συνισταμένες αυτής, δηλαδή την ίδια τη μουσική. Αλλά και vice versa.
Ζούμε στην εποχή που το stoner έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας. Παντού γύρω μας. Αυτό που μένει, όμως, είναι οι προθέσεις. Οι προθέσεις ανέκαθεν δημιουργούσαν ένα περίβλημα, μία κάψουλα μες την οποία μπαίναν οι λόγοι και αυτό -ανέξαρτητα των σκαμπανεβασμάτων που δημιουργούντο- τους βοηθούσαν να επιβιώνουν. Και στην προκειμένη περίπτωση, των ίδιων ανθρώπων, καλλιτεχνικά.
Ο πρώτος δίσκος των Instant Boner, το Perfect Sunday, κινείται σε stoner μονοπάτια. Με διάθεση μεν, σε ήδη πατημένα λημέρια δε. Που όμως τα λημέρια αυτά, όσο γνωστά και αν φαίνονται, φέραν περαιτέρω πειραματισμό γύρω από τη μουσική. Από που έρχεται, που πηγαίνει και τι διαδρομή ακολουθεί. Εδώ μπαίνουν οι προθέσεις και οι λόγοι. Το καταπληκτικό με το Outburst είναι ότι επιχειρεί να δραπετεύσει. Από τι; Από αυτό που θα μπορούσε να έχει φέρει -σε μεγάλο βαθμό- το hype. Και σίγουρα τα καταφέρνει. Έχω ξαναπεί πως με τα παιδιά δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, αλλά αυτό το σαξόφωνο είναι υπέροχο. Είναι ο αέρας που μπαίνει στη μπάντα και την πάει κάποια -πολλά- επίπεδα πάνω. Από το stonerίζον Messiah, στο ξέσπασμα του ομώνυμου Outburst και μετά το αγαπημένο από το άλμπουμ, Falling Stars. Από τις απαλές μελωδίες στις πιο γρήγορες και χάσιμο μεγάλο. Lady Sin για τις καψούρες μας και τέλος ωδή στον Jimi Hendrix με την από καιρό διασκευασμένη Foxy Lady. Το δέσιμο είναι μια λέξη που μπορεί να περιγράψει τη ροή του δίσκου, και φυσικά αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην ύπαρξη του σαξοφώνου, καθώς και στις πιο rock βάσεις που έχουν ξεκάθαρα μπει στον ήχο της μπάντας. Αν και πιστεύω πως χώρος υπήρχε για 1-2-3 κομμάτια ακόμα (με σαφή προσανατολισμό, πού αλλού, στο σαξόφωνο), ένα μισαωράκι φεύγει νεράκι. Παικτικά και με τις κατάλληλες αναδιατάξεις από το πρώτο album, τα παιδιά το έχουν εξελίξει άπειρα (σε drums, κιθάρα, φωνή). Σίγουρα το concept δεν το νιώθεις εξολοκλήρου μέσω ψηφιακής μορφής, εάν δεν τους έχεις δει live, οπότε όποτε μπορέσετε, τσεκάρετέ τους.
Για το τέλος, ένα προσωπικά μεγάλο μπράβο που δεν μείναν στον κλασσικό, safe stoner ήχο, που όλοι ξέρουμε. Εύγε.
bandcamp
