MurkRat - Drudging the Mire (Aesthetic Death, II.MMXI)

[Ra Pariah]

I just wanted to create a really personal, really angry, bitter band.

'Muskrat': μοσχοπόντικας. Υδρόβιο τρωκτικό του οποίου η γούνα είναι εμπορεύσιμο προϊόν.

'MurkRat': το όχημα έκφρασης της Αυστραλής Miranda VKS Cattleprod. Το σχήμα ξεκίνησε το 2005 και έχει κυκλοφορήσει δύο full-length, ένα split και ένα demo. Μέχρι και το πρώτο full ήταν all female duo, στη συνέχεια βοήθησε τη Miranda ο drummer Neil Dyer. Στο Metal Archives μπορείτε να τσεκάρετε τη συνολική πολυσχιδή πορεία της frontwoman των MurkRat.

1. Processional: Drudging The Mire
2. I, Rodent
3. Faceless
4. World
5. Electric Womb
6. The Mighty Spires
7. Speak
8. Berceuse - Slow Immersion

Όλοι φαίνεται να συμφωνούν ότι στο δεύτερο πόνημα των MurkRat το doom στοιχείο είναι και αυτό που χρωματίζει περισσότερο την κυκλοφορία. Από 'κεί και πέρα αν θα ονομάσεις τη μουσική "funeral doom", "atmospheric doom", "gothic doom" κ.λπ. εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια του καθενός. Βαριές λασπώδεις κιθάρες δένουν με τα wave pads των πλήκτρων και δημιουργούν ένα μελωδικό στρώμα που δύσκολα διαπερνιέται. Τα τύμπανα μαζί με το μπάσο ακολουθούν δουλικά τις δυνατές και υποβλητικές μελωδικές γραμμές, χωρίς να αναλαμβάνουν σχεδόν πουθενά την πρωτοβουλία. Η φωνή είναι η παράμετρος που μαγνητίζει τον ακροατή: οι παραλληλισμοί με τους Dead Can Dance είναι δύσκολο να λείψουν, μια και η Miranda ερμηνεύει τους πικρούς στίχους της με θρησκευτική κατάνυξη που φέρνει στον νου την -επίσης Αυστραλή- Lisa Gerrard. Γενικά μιλάμε για επιβλητικές, ενίοτε πένθιμες, ενίοτε ανατατικές, φωνητικές ερμηνείες (αρκετά κοντά π.χ. στον τρόπο τραγουδιού της Geneviene των Menace Ruine). Η δημιουργός αναφέρει ως κύρια επιρροή για τη φωνή της, πάντως, τις Νορβηγίδες Aghast (γενικά η Miranda ασχολείται εκτενώς με το ambient). Ως γενικότερες επιρροές μνημονεύει τους Burning Witch, Candlemass, Solitude Aeturnus και τους συμπατριώτες της Stone Wings.

Προσωπικά, μου φαίνεται ότι βρήκα την ελεγειακή doom κυκλοφορία που θα με ταλανίσει για φέτος. Το κομμάτι "Faceless" το θεωρώ τόσο θείο όσο το περσινό "Chants of the Nameless" των Procession. Ευτυχώς που ορισμένες μουσικές τις αγγίζει ακόμη η θεϊκή παρέμβαση.

[Leech]

Ισχύουν πανωκάτω όσα γράφει ο Ραπαράιας, ιδιαίτερος δίσκος, το ακούω συνεχώς εδώ και μια-δυο μέρες, δε θα το χαρακτήριζα εύκολα funeral doom αλλά από την άλλη δε βρίσκω άλλο πιο ταιριαστό ταμπελάκι.
Και η αλήθεια βρίσκεται σ'αυτό το κομμάτι:



...και bump προφανώς.