ααα, είναι τέτοιο το δέος που ούτε το όνομά ΤΟΥ δεν τολμάτε να γράψετε
και βέβαια, θα μου πεις, τα ευκόλως εννοούμενα, παραλείπονται...my bad.
Χωρις καμια σειρα οργουατσοεβα
1. Tριτη σελιδα για να αναφερθει ο νουμερο ενα Tom Araya και πεμπτη σελιδα για να αναφερθει ο Cavalera....
2. James Hetfield οταν γκαριζει επισης, λεω γω τωρα ετσι για την ιστορια...
3. Chuck Billy στα καφροτεσταμεντ αλμπουμζ επισης, δηλαδη απο Low εως και Gathering.
4. Burton C. Bell ντροπη να μην εχει αναφερθει, Fear Factory καλα γαμανε τις φλωριες που εχετε ποσταρει.
5. Serj Tankian πωρωτικος μεχρι το κοκκαλο οταν φωναζει.
6. Till Lindemann για τον οποιον το μονο που εχω να πω ειναι δηλωσεις του ντραμερ των Rammstein για καποιο ατυχημα που ειχε παλια: “Till gets burned all the time, but he likes the pain.”
.
Last edited by Out Of The Body; 22-09-2009 at 00:44.
δε θυμάμαι αν αναφέρθηκαν, και βαριέμαι να κοιτάξω, αλλά μου'ρθαν οι εξής:
Hansi - Blind Guardian, σε κάνει να τραγουδάς τα ρεφραιν όσο χάλια φωνή κ να'χεις, κ ήταν αρχιδάτος στα παλιά
Kurt - D.R.I. απλά αλητεία
Αν κατάλαβα καλά ο thread starter δεν ζητά να αναφερθούμε σε εξ ορισμού χαρισματικούς τραγουδιστές (Arch, Adams, Tyrant, Tate τα εύκολα παραδείγματα), αλλά σε εκείνους που ξεπερνούσαν τα αντικειμενικά μειονεκτήματα που είχε η φωνή τους και μας έκαναν να τους προσκυνήσουμε.
Μ' αυτήν τη λογική, υπεράνω όλων βάζω τους:
JD Kimball (κι όμως, κανείς δεν τον ανέφερε): Δεν χρειάζεται να πω πολλά. Διότι ένας τραγουδιστής δεν σου προκαλεί ανατριχίλα μόνο αν ανεβοκατεβαίνει την κλίμακα, αλλά και όταν δίνει ψυχωμένες (aka αρχιδάτες) ερμηνείς σαν κι αυτές του μακαρίτη στα τρία πρώτα Omen.
Tim Baker: Περιττά τα λόγια και εδώ νομίζω. Love or hate φάση ασφαλώς, κατανοώ ότι μπορεί να μην αρέσει σε αρκετούς, αλλά κι αυτός έχει προσφέρει ουκ ολίγες ανατριχίλες με τις ερμηνείες του.
Και φυσικά ο Udo στα φόρτε του ήταν απίστευτος.
Deep in the night
underneath the darkest skies
searching for a sign or some distant light
Screaming yet unheard
repeating every line
and every final word
They remain, they remain
you still remain
All these words and memories
and everything you were to me
they remain, they remain
you still remain
Ωραίος. Ο Kimball σήκωνε το υλικό των Omen δυο σκαλιά πιο πάνω. The Axeman και Teeth of the Hydra είναι κομμάτια που χωρίς την γεμάτη φωνή του και τις φωνητικές γραμμές του θα ήταν άλλα κομμάτια τελείως. Να μην πω για Bring out the Beast και Be my Wench.... Παράλειψη όντως.
Last edited by Spearhead; 08-07-2009 at 03:16.
"No amount of clothes can save the body when the guts are rotting out inside" AOF
πω πω eleventh απόλυτο δίκιο. Και Kimball και Tim Baker ακριβώς από κάτω από τον Scott.
Πάντως εμένα ο Arch αρχιδάτος μου σκάει στο spectre within. Θέλει κάμποσα ένα τραγούδι σαν το 'without a trace'.
JD re mlkes......
Anguished eyes of the city of suffering
Seeking guidance, believing in love
Some fools who want something for nothing
Wear the badge of the cowards above...
M;
....went away with my fathers, to gather the fallen.
To return with the wisdom of the kings....
Let me dream. (Let the jewels gleam.)
Let the fallen hear:
"It never rains around here."
The sand smothered on my chest....
Was music choir...
Mιας και που πιάσαμε την συζήτηση με τι εννοεί ο θρεντσταρτερ "αρχιδατος" (λολ).
Ο θρεντσταρτερ, με αυτόν τον όρο εννοεί τραγουδιάρηδες, που βγάζουν μια "αλητεία". Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Φαλλον που έβαλε. Το ότι μπήκε ο Φαλλον και όχι ο Ανσελμο πχ, ήταν επιτηδες, ώστε να μην αρχίσει κάποιος να βάζει απλά τους αγαπημένους του τραγουδηστές.
Πχ. Λέμε για φωνές και ο άλλος λέει τον Αττιλα ή τον Μπαρνευ. Καλοί και οι 2, αλλά σε καμία περίπτωση δεν σου βγάζουν μαγκιά και αλητεία. Η ο γκιλντενλοου. Η ο Ανταμς. Ένα επικ μεταλ τραγουδάκι, εξ ορισμού δεν έχει σκοπό την μαγκιά σαν συναίσθημα που θέλει να βγάλει προς τα έξω. Ούτε ένα ντεθ/μπλακ μέταλ τραγουδάκι. Ακόμα και ο Καβαλέρας δεν το κάνει.
Οι μουσικές που πλησιάζουν αυτές τις προυποθέσεις είναι πιο κοντά στο χαρντ ροκ, στοουνερ και λοιπά παρόμοια μουσικά ιδιώματα. Πχ ο Αλντερ είναι γαμάτος τραγουδιστής, αλλά τέτοιο πράγμα δεν μπορεί να βγάλει. Και γενικά οποιοσδήποτε υψίφωνος.
Είναι πραγματικά πολύ χαρακτηριστικά τα παραδείγμα Φαλλον και Wyndorf στο τι εννοεί ο άλλος με αυτά τα χαρακτηριστικά, ώστε εκ προοιμίου να αποκλύονται πολλές μουσικές σκηνές. Καλός και χρυσός ο Μπαρνευ και ο LG, αλλά το ντεθ μέταλ δεν πάει για τέτοια πράγματα. Ένας ντεθ μέταλ τραγουδιάρης μπορεί μεν να γίνει γκρουβαριστός, αλλά από την άλλη, χρησιμοποιόντας μπρουταλ φωνές, αποκλύει όλα τα υπόλοιπα.
Θα μπορούσε να είναι και έτσι το θρεντ: Βάλτε ακούστε το blast tyrant και πείτε αντίστοιχες φωνές. Ή το powertrip. E δεν γίνεται σε τέτοιο θρεντ κάποιος να ποστάρει Μπελαμι, Αττιλα, Γκιλντελοου, Μπους,Ντέιν.
Θα πεις Σκοτ, Αξλ, Ανσελμο. Αν ήξερα περισσότερους, δεν θα ρώταγα.
Δεν έχω σοβαρά επιχείρηματα. Το ξέρω.
Kill the wise one!
Η ηλιθιότητα στο ER χτυπάει κόκκινο.
Βρε τι μας λες
Behold the Urkraft - behold the sacred force!
We strike with the wrath of the rightful
We wield the invincible puritan blade
Behold the Fire - behold the Force!
We command the iron batallions
In the dawn of this new iron age